Yeni Yolculukta Tramvay kullanmayacak Mehmet Yılmaz

 

Mehmet Yılmaz'ın,"Yeni yolculukta tramvay kullanmayacak" yazısı - 24 Mart 2021

Ünal'ın dilinin altında bir bakla var ve bu bakla, bu partinin bugüne kadar kamuoyundan gizlediği bir başka ajandasının olduğunu ele veriyor

Recep Tayyip Erdoğan'ın partideki yardımcısı Mahir Ünal, bugün yapılacak olan AKP kongresinde göreve seçilecek kadrolar ile 2023'ü karşılayacaklarını ve "ikinci büyük yürüyüşe başlayacaklarını" söyledi.

Ünal, "Bugüne kadar yaptığımız her şey aslında hazırlıktı. Hazırlıklarımızı tamamlamamız 19 yıl sürdü ve asıl şimdi başlıyoruz. 24 Mart yeni ve büyük bir yolculuğun başlangıcı" dedi.

Bu sözleri, ilk bakışta tipik bir siyasi gevezelik gibi görünüyor.

Ancak bu kadar basit değil.

Ünal'ın dilinin altında bir bakla var ve bu bakla, bu partinin bugüne kadar kamuoyundan gizlediği bir başka ajandasının olduğunu ele veriyor.

Hazırlıklarını tamamlamışlar, ve büyük bir yolculuğa çıkmaya hazırlanıyorlar.

Recep Tayyip Erdoğan, İstanbul'da Belediye Başkanı iken 14 Temmuz 1996 günü Milliyet'te yayımlanan söyleşisinde, gazeteci Nilgün Cerrahoğlu'na şunu söylemişti:

"Demokrasi bir tramvaydır, gittiğimiz yere kadar gider, orada ineriz."

Erdoğan'ın tramvayın son durağına gelindiğini düşündüğünü gösteren çok örnek var.

İşaretler de tramvaydan inmeye hazırlandığını gösteriyor.

Türkiye'nin AKP iktidarında geçirdiği 19 yılın sonunda insan hakları ve demokrasi konusunda birkaç küme birden düştüğünü gösteren çok endeks var.

İsveç'teki Göthenburg Üniversitesi'nin gerçekleştirdiği bir araştırma var.

Varieties of Democracy (V – Dem) endeksi, demokrasi konusunda dünyanın en büyük veri tabanını kullanan bir araştırmaya dayanıyor. 202 ülkeden toplanan 30 milyonu aşkın veri, 1789'dan günümüze kadar tarihsel bir gelişimi de gösteriyor.

Bu verileri değerlendiren değişik ülkelerden 3 bin 500 uzmanın hazırladığı rapora göre Türkiye, 179 ülke içinde 149'uncu olabildi.

Beş temel endekste yapılan değerlendirmeye göre Türkiye, dünya çapında son on yılda demokrasisi en fazla gerileyen ülkeler sıralamasında üçüncü durumda. Bizden fazla demokrasisi gerileyen Polonya ve Macaristan var.

Ve onlarda da tesadüf bu ya İstanbul Sözleşmesi'nden tıpkı Erdoğan gibi çekilmek isteyen ve dini duyguları alabildiğine sömürerek siyaset yapan Katolik Hristiyan otokratlar iş başında! (*)

Yani Erdoğan aslında en başta verdiği sözü tutmuş gibi görünüyor.

Amacına ulaşmak için bir süreliğine bindiği demokrasi tramvayından inmeye hazırlandığı açık.

Mahir Ünal'ın sözleri ise yeni yolculuğun ne yöne olacağının ipucunu veriyor.

Kuşkusuz ki bu yolculuğun sonunda demokrasi yok.

Türkiye'nin, yukarıda sözünü ettiğim V – Dem endeksinde, en iyi durumda olduğu kıstas, "seçimli demokrasi" idi.

Erdoğan'ın, seçimli demokrasiye ilk darbe girişimi, belediye başkanlarını görevden alıp, yerlerine memurlarını tayin etmesi ile gerçekleşti, başarılı da oldu.

Seçimle iş başına gelmiş bir belediye başkanının görevden alınıp, yerine bir İçişleri Bakanlığı bürokratının tayin edilmesini yadırgamaz hale geldik.

Milletvekili dokunulmazlıklarının kaldırılıp, milletvekillerinin hapse atılması, uyduruk mahkeme kararlarıyla milletvekilliklerinin düşürülmesi bir diğer aşamaya tekabül ediyordu.

HDP'ye yönelik kapatma girişiminin nedeni de budur.

İstanbul Büyükşehir Belediye seçimlerindeki darbe teşebbüsü, millet tarafından püskürtüldü ancak bu yenilgiden kaynaklanan öfkesi, artık İstanbul halkının bu seçimi nedeniyle cezalandırılmasına dönüştü.

Ve son darbe, sahip olmadığı bir yetkiyi TBMM'nin elinden gasp etme denemesi oldu.

Muhalefet bunu yargıya taşımaya hazırlanıyormuş.

Erdoğan yargısından nasıl bir sonuç bekliyorlar bilmiyorum ama bu gaspa gerekçe olan 9 numaralı Cumhurbaşkanlığı kararnamesi ile ilgili itirazın aradan geçen yıllara rağmen gündeme bile alınmamış olmasına bakarak, bir sonuca varabilirsiniz.

Erdoğan'ın partisinin çıkmaya hazırlandığı yeni yolculukta, demokrasi tramvayına binmeyeceğini, o işlerin artık çok geride kaldığını bugünden not etmiş olayım.

---

(*) Gördüğünüz gibi din, hangisi olursa olsun, politikaya alet edilmeye başlandığında bunun bir tek sonucu olabiliyor: Demokrasi azalırken, otoriterlik yükseliyor.

Bireysel haklar azalırken, yolsuzluklar artıyor.

Din, politikacının elinde yolsuzlukların üzerini örten adeta bir şal görevi görüyor.