Cem Özdemir kimdir?

 

CEM ÖZDEMİR Kimdir?

HANS YEŞİLİ TÜRK OBAMASI OLARAK NASIL PAZARLANIR?

 

Av.Hüseyin Özbek

 

 

     Avrupa Parlamentosu ( AP ) üyesi Cem Özdemir, 15 Kasım 2008’ de yapılan kurultayda delegelerin yüzde 79.2’ sinin oyunu alarak Alman Birlik 90 / Yeşiller Partisi’ nin eş başkanlığına seçildi.

    Özdemir’ in seçim zaferi üzerine 25 Haziran 2008’ de Avrupa Futbol şampiyonası yarı finalinde Almanya yenilgisinin karşılığını almış gibi olduk! Medyamızda günler süren haber, yorum ve röportajlar, siyasilerin kutlama mesajları, halkın sevinci, Türkiye’ yi adeta bir bayram yerine çevirdi. Cem Özdemir olmasa Tokat’ ın Pazar ilçesine bağlı 40 haneli, 300 nüfuslu Karadere Köyünü kimsenin hatırına getireceği yoktu.

    Seçim sonrasında köye üşüşen muhabirler, akraba ve hemşerilerinin “Tokatlı Obama” dedikleri Cem’in seçim zaferinden mutluluk duyduklarını yazdılar. Kafkas göçmeni Çerkez bir ailenin çocuğu olan Cem Özdemir’ in babasının 60’ lı yıllarda Almanya’ ya işçi olarak gittiğini söyleyen akrabası Emir Hekim; “ Almanya’ nın işçiye ihtiyacı olduğu dönemde Cem’ in babası Abdül Özdemir işçi olarak Almanya’ ya gitti. Orada İzmir’ li bir ailenin kızı olan Nihal Hanım ile tanışıp evlendi.”  açıklamasında bulunuyor. ( 1)

     Baden-Württenberg eyaletinin Bad Urach kentine yerleşen göçmen ailenin 1965’ te doğan tek çocuğu Cem, eğitimci olmak için sosyal pedagoji okudu.1981’ de üye olduğu Birlik 90/Yeşiller’de basamakları hızla tırmandı. 1994 genel seçimlerinde Yeşiller Partisi’nden seçimi kazanıp Federal Meclis’e giren ilk Türkiye kökenli milletvekili oldu.  Arjantin kökenli Alman gazeteci Pia Castro’ yla evlilikle sonuçlanan tanışmasının ilginç öyküsünü Özdemir’ den dinleyelim: “Bir gün ben röportaj vermek için onun çalıştığı radyoya gittim. Onun şefi durumundaki kişi benimle görüşecekti. Yanımdaki Yunan asıllı asistanım Yorgo’ ya “ Şu şefle konuş da bu röportajı o değil, bu gazeteci kız yapsın’ dedim Pia’ yı göstererek.” Böylece gazeteci-siyasetçi röportajıyla Almanya’da başlayan tanışmanın Arjantin’de yapılan evlenme teklifinden ABD’ de nehir kıyısında kıyılan nikaha uzanan kısa öyküsünü iki cümleyle özetliyor Cem Özdemir: “Bu nikah adeta dinlerin buluşması gibi oldu. Çünkü ben Müslüman, Pia Hristiyan, nikahı kıyan memur ise Musevi idi.” ( 2 )

       Bizim medya tarafından Binbir Gece Masalları’ na dönüştürülen eşbaşkanlık öyküsünün ardındaki asıl gerçek, Alman siyasetini belirleyen arka planın kısaca gözden geçirilmesini zorunlu kılıyor: Cem Özdemir’ in Tokat’ tan Almanya’ ya, Baden-Wuttenberg’ in göçmen mahallesinden Yeşiller eş başkanlığa uzanan etkileyici serüveninin anlaşılması için, Germenik kabilelerden Töton Şövalyelerine, Haçlı Seferlerinden 19. yüzyıl Prusya’sına, Hitler’ den günümüze değişmeyen Alman politik kodlarının bilinmesi zorunludur. Alman Kızılelması’nın ( Lebensraum / Hayat alanı ) değişmez stratejisi; Atlantik’ ten Ural’ lara kadar Alman egemenliği altında Birleşmiş Avrupa’ dır. 19. yüzyılda Almanya’ nın bir güç olarak ortaya çıkmasından bu yana Avrupa’ nın egemeni olmasının yanında ostpolitik adını verdiği doğuya yayılmayı gerçekleştirmektir.

        Hitler’ in silahla gerçekleştiremediği Alman şemsiyesi altında tek Avrupa hedefi, AB projesiyle hayata geçirilmiştir. Almanya, AB’ nin sınai ve tarımsal üretiminden tutun da ABD ve diğer güç merkezleriyle çok yönlü ilişkilerinin düzenlenmesinde son karar verici konumundadır. II. Dünya Savaşı mağlubiyetinden, uluslar arası ekonomik savaşın galibiyetine sıçrayıştaki Alman mucizesinde sıradan Almanlar kadar göçmen işçilerin alın terinin de hesaba katılması gerekmektedir.

         Almanya, göçmen işçilerin Alman mucizesindeki alın terini, emek katkısını yeterli görmemektedir. Almanya’ da yaşamanın, alınan her meteliği hak etmenin başka sorumluluklar ve zorunluluklarının da olduğu inancındadır. Göçmenlerden, üretim sürecinin uyumlu bir parçası olmanın,  Alman kültürünün, üstün Germen uygarlığının da uyumlu bir parçası haline gelerek tamamlanmasını talep etmektedir. Entegrasyon, 80 milyonluk Alman nüfusunun yüzde 18’ ini oluşturan göçmenlerin sorun çıkarmadan Germen uygarlığı içinde erimesiyle Alman kültür saflığının korunması stratejisinin büyülü kelimesidir.

       Entegrasyonun Almancası göçmenlerin geldikleri ülke ile ilgili düşünsel, duyusal, kültürel aidiyetlerini olabildiği kadar unutmaları, ana dillerini konuşmayıp, ana dillerinde eğitim görmeyip, aralarındaki iletişimin Alman dili üzerinden yapılmasıyla, Almanya’ nın ve Almanlığın uyumlu unsurlarına dönüşmeleri anlamına gelmektedir.

     Sözün burasında entegrasyonun en ufak ödün vermeden gerçekleştirilerek, Germen kültür saflığının korunması için gösterilen kararlılığa bir örnek verelim: Eşi Almanya’da çalışanlar, aile birleşimi vizesiyle ülkeye gelip yerleşebilirken, Federal Meclisin 2007 Ağustosunda çıkardığı bir yasayla dil sınavını başarma şartı konulunca, Türkiye’ den gelen gelin ve damat sayısında yüzde 70’ lik bir gerileme oldu. Şanlıurfa’ nın Bozova İlçesinde nişanlıları Almanya’ da yaşayan 60 genç kızın evlenip, Almanya vizesi alabilmek için günde 2 saat Almanca kursuna devam ettiğini öğreniyoruz gazetelerden. Yerel kurstan sonra Ankara’da Alman Büyükelçiliğinde yapılacak zorlu dil sınavını da başarmaları gerekiyor. Almanya düşleriyle yatıp kalkan Bozovalı kursiyerler’ in Tokat’ lı Obama kadar şanslı olmadıkları anlaşılıyor. Bozovalı kızlar aracı koysalar bile Almanya’ nın Ankara Büyükelçisi Herr Eckart’ ın Bavyera aksanlı Türkçesinde torpil diye bir kelimenin bulunmadığına emin olabiliriz. Prusya’ nın kurallara itirazsız uyma anlayışından gelen Alman bürokratik disiplininin etnik Almanları bile kayırmadığı görülüyor:  Afganistan ve Özbekistan’ da görev yapan Alman subayı Ralf Kretzscmar’ın Özbek asıllı eşi ve çocuğunun annesi Elena dil testini geçemeyince ülkesine yalnız döndüğünü görünce Almanya’nın uyum duyarlılığı ve uyum kararlılığı daha iyi anlaşılıyor. (3)             

        Türk kelimesinin ortama Alman için ifade ettiği kavramın oluşmasında belirleyici etken Türkiye’nin de içinde bulunduğu coğrafyaya yönelik Alman çıkarlarıdır. Değişik milletlere, ülkelere, halklara ilişkin kavramlar, imgeler, düşüncelere Almanya’ nın emperyal çıkarlarına göre şekillenmektedir. Bu anlamda Türkiye’ nin Atatürk’ ün temelini attığı, tekilliği esas alan ulus devlet yapısı Almanya’ nın bölgeye ilişkin tasarımlarıyla çatışmaktadır. Özdemir kendisini Almanya’ nın Türkiye’ de görmek istediği etnik kompozisyona uygun bir çerçeve içinde tanımlayacak kadar Alman etnopolitik stratejisinin bilincindedir :      “ … Babam zaten Çerkezdir. Almanya Çerkez birliği bana, senin Çerkez olduğun kesin, o halde Çerkez olduğunu neden açıklamıyorsun? diye soruyor. Evet, babam sayesinde Çerkezlerle de bağım var. Fakat hepsi bu değil. Annemin büyükannesi de Rum’dur. Yani annemde dörde bir oranında Yunan kanı var.” (4)

     Böylece kendisini ortalama Türk’ ün Alman algısındaki olumsuz fotoğrafının dışına çıkaran Özdemir; entegre kimliğinin oluşumundaki asıl etkeni, süreç içinde kişiliğini şekillendiren Alman terbiyesi ve uyumun kimyası yoğun Alman kültürünü kanıtlamak zorunluluğunu duymaktadır: “…Annem ve babam bana zaten zaman ayırabilecek durumda değillerdi. İkisi de çalışıyordu. Beni yaşlı bir Alman karı kocaya verdiler. Böylece dünyaya ayak bastığım ilk günden itibaren Alman bir ninem ve dedem oldu.” (5)

      Özdemir’in kaleme aldığı özgeçmişinden alınan yukarıdaki satırları dikkatle okuduktan sonra, ortada Türkiye’de neredeyse havai fişek gösterilerine yol açan bir Türk Obama’ sı zaferinin mi, yoksa Almanya için hayati önem taşıyan entegrasyon başarısının parlak bir modelinin mi olduğu sorusunun cevabına gelebiliriz.

      Sorunun cevabını Almanya’ nın Ankara büyükelçisi Eckart Cuntz kuşkuya yer bırakmayacak açıklıkla 17 Kasım 2008 tarihli Star Gazetesinde veriyor. Gazete 12. sayfasında büyükelçinin; Özdemir Ülkedeki Bütün Göçmenlere Örnek Olacak sözünü manşete taşımış. Almanya nüfusunun yüzde 18’ inin göçmen kökenli olduğuna dikkat çeken büyükelçi: “Cem Özdemir bir Alman vatandaşı. Onun bu pozisyonu Almanya’ nın entegrasyon politikalarının bir başarısı olarak görülebilir. Özdemir diğer göçmenler için bir başarı örneğidir. Alman vatandaşlığına henüz karar veremeyenler de bu başarının ardından Alman vatandaşlığını almaya karar verebilirler” diyor.  Bild am Sonntag’ a konuşan Özdemir’ in; “ Biz Almanyalı Türkler tahmin edilenden çok daha Alman’ız” sözü Herr Cuntz tarafından entegrasyonun parlak örneği olarak gösterilmesinin boşuna olmadığını gösteriyor. Hele “Siz Yeşillerin Obama’ sı mısınız”  sorusuna; “Ben yeşillerin Özdemir’ i olsam bana yeter. Obama’ nın ilginç yanı hem beyaz hem siyahi olması. Bu sıkça unutuluyor. Benim isteğim, artık günün birinde Anadolu’ dan gelindiğinin bir önem taşımaması” cevabını vermesi,  Almanya’nın uykularını kaçıran milli kimliklerini sürdüren, uyumsuz göçmen işçilere karşı, kökeniyle tüm köprülerini atıp üstün Alman kültürü içinde gönüllü eriyişin zirve örneğini oluşturmaktadır.

        Anadolu’ dan geldiğini önemseyen, milli kimliğini unutmayan, Türkçe konuşan, ülkesine para gönderen, entegrasyonda sorun çıkaran, milli maçta Almanya yerine Türkiye’ yi tutan uyumsuz Türklere karşı entegrasyon mucizesine duyulan model ihtiyacı Herr Cem Özdemir’ i yaratmıştır! Özdemir’ in şahsında Alman dişlilerinin uyumlu bir unsuru haline gelmeyi kabul edeceklere politik zirvedeki ödülün somut bir örneği gösterilmektedir!

      Cem Özdemir’ in basamakları baş döndürücü bir hızla tırmanıp zirveye oturmasıyla sonuçlanan politik maç başarısında, Türk Alman milli maçındaki hararetli Alman taraftarlığının epeyce payı olduğu kuşkusuz. Avrupa Futbol Şampiyonası yarı final maçı 25 Haziran 2008’ de Alman-Türk Milli Takımları arasında İsviçre’ nin Basel kentinde yapıldı. Maçı öncesinde Özdemir’ in: “ Bu defa Almanya kazanacak gibi geliyor bana. Alman milletvekilinin başka bir şey demesi de tabii ki biraz ayıp olur. Almanya’ yı destekliyorum. ‘Bana desteklediğin takımı söyle sana entegre olup olmadığını söyleyeyim’ görüşünü savunuyorum. Almanlara, ‘ Türk Milli takımında oynayan Hamit Altıntop’ u ve diğer arkadaşları kaçırdınız’ diyorum. Zamanında bu futbolcuları Alman Milli Takımına dahil etselerdi, iyi bir takım karşımıza çıkardı” ( 6 ) sözleri, Kasım 2008’ de yapılan Yeşiller Kurultayında eş başkanlığa giden yolun açılmasında yari final maçında Alman tribünündeki gönüllü amigoluğunun ve ateşli tezahüratının hayli etkili olduğunu gösteriyor.         

        KKTC’ de Türk Bayrağını çalan Avrupa Parlamentosu Rum Milletvekili Marios Matrakis’ in; ‘ Daha önceki şampiyonayı Yunanistan kazanmıştı.Ama bu şampiyonada Yunanistan çok kötü oynadı., elendi. Bu sefer de Türkiye’ nin kazanmasını istiyorum. Türk takımını sempatik de buldum” (7) sözleri entegre edilmiş Türkiyeli ile entegre edilmemiş komşu arasındaki farkı gösteren çarpıcı bir örnek olarak görülüyor.

 

     Politik yaşamının ilk adımını atıp Birlik 90 / Yeşillerin kapısını çaldığında dil, entegrasyon gibi sorunları çoktan aşmış, doğma büyüme Almanyalı Özdemir’ in sıradan Almanlar tarafından kabulü için başarması gereken başka sınavlar vardır. Tokat Karadere’ nin Özdemir için babasının doğum yeri olmasının dışında bir anlamı olmasa da, Alman algısındaki Karakafalı Türk’ ten ayrılan özelliklerini yine de kanıtlaması gerekmektedir. Özdemir ortalama Alman’ ın kafasındaki entegre olmamış uyumsuz Türk profilinin dışına çıkmak için uyguladığı dahiyane yöntemi kaleme aldığı özgeçmişinde şöyle anlatıyor: “…Aşmam gereken en büyük engel parti arkadaşlarıma bir Kürt Kasabı olmadığımı kanıtlamaktı…Ne yazık ki, Almanlar, her Türk’ ün Kürt kanı dökmek için sabırsızlanan birer cani olduğunu sanıyorlar.”(8)

       Sözün burasında Özdemir’ in Yeşiller partisinin basamaklarını hızla tırmanışında önceki yıllardaki yoğun mesaisinin etkisinin olup olmadığı konusuna ışık tutacağına inandığımız bir makaleden alıntı yapalım: “Alman Yeşillerinin insan hakları uzmanı Amke Dietert-Scheuer başkanlığında hazırlanan, “Türk-Kürt Çatışmasına Çözüm Konsepti” Cem’ in de imzasını taşıyor. Konsept Sevr’ in Kürt sorununu düzenleyen 62, 63, 64. maddelerinin geniş bir özetinden ibaret. Konsept özetle: “ Türkiye, birbirinden etnik, linguistik ve dinsel sınırlarla ayrılmış farklı halk gruplarını içeren ve bu nedenle homojen olmayan bir nüfus barındırmaktadır.”  Yeşillerin önerisi: “Demokratikleşme, merkezi devletin kaldırılması, etnik grupların dil kimliğinin güvenceye alınması, Türk-Kürt toplumlarının barışması”, Bakalım Yeşiller ‘demokratikleşme’ den neyi anlıyorlar: ..Bölücülük propogandası gibi düşünce suçları kaldırılacak,  Etnik partilerin kurulmasına izin verilecek, Partiler yasasının partileri Kemalist ilkelere sadık olmaya mecbur eden hükümleri iptal edilecektir.Merkezi devletin kaldırılması çerçevesinde ise “Kürtlere ve diğer etnik azınlıklara yerel ve kültürel özerklik verilmesi” talebi başta geliyor. ‘Dil kimliğinin güvenceye alınması’ talebinin birinci maddesi, “başta Kürtler olmak üzere diğer etnik azınlıkların çocuklarına kendi ana dillerinde eğitim verilmeye başlanması” oluyor” (9)

         Özdemir’ in, Birlik 90 Yeşiller’ in çerçevesini Alman devletinin çizdiği Türkiye’ye karşı etnik ilgisine, Atatürk Türkiye’ sinin etnik çeşitlilik temelinde yeniden biçimlendirilmesine yönelik atölye çalışmalarında, laboratuar araştırmalarında parti disiplini doğrultusunda yoğun mesai harcadığı anlaşılıyor. Büyükelçinin ve Alman yetkililerin Entegrasyonun zirve örneği olarak gösterilmesinin boşuna olmadığı böylece anlaşılmış oluyor.

        Özdemir çocukluktan bu yana etten hoşlanmamasını, plastik çantalara karşı alerjisinin olmasını Yeşilleri tercihinin nedenleri arasında sayıyor. Özdemir’ in çevre temizliği, nükleer enerji karşıtlığı Almanya dışında da politik mesai vermesine yol açıyor. Alman sanayi atıklarının arıtmadan geçmeden Tuna yoluyla Karadeniz’ e boca edilmesini hariç tutarsak Özdemir’ in çevre duyarlılığına denecek bir şey yok! Belki de çevreciliğe ilişkin önceliği Federal sınırların dışına vermesinde bizim anlayamadığımız yeşil duyarlılıkların, Berlin tarafından Alman partilerine görev dağılımında yeşillere düşen sorumlulukların etkisi vardır! 

          Medya illizyonunun, çıkartılan şamatanın, havai fişek patırtılarının dışından bakıldığında, Türk Obaması diye tezgaha sürülen ürünün renksiz, kokusuz, bol hormonlu Hans yeşili olduğu anlamak pek de zor olmuyor vesselam!                                                                                                                         

                                                                                                        28 Mart 2009

                                                                                                     

1)            Milliyet  21 Kasım 2008

2)            Milliyet  30 Kasım 2008

      3)         Hürriyet 23 Kasım 2008

   4-5)         Ich bin Inlander Ein Anatolischer Schwabe im Bundestag  München 1997

   6-7)         Hürriyet 25 Haziran 2008 

     8)          Ich bin Inlander Ein Anatolischer Schwabe im Bundestag  München 1997

     9)          Sevr Planına Alman Yeşillerinin Katkısı ve Cem Özdemir - Ersen Bayhan

 

 

 

Kırgızistan tanıtım yazısı Aydın İdil

İlk 25 Yılında Bağımsız Kırgızistan Cumhuriyeti

31 Mayıs 2016                        

 

Dr.Aydın İdil- Büyükelçi(E).

1. Kırgızistan Egemenliğinin İlk Dönemi

31 Ağustos 1991 günü Kırgızistan Yüksek Şurası “Devletin Bağımsızlığı Hakkında” bir beyanname kabul ve ilan etmiştir. Kırgızistan böylece Bağımsız bir devlet olmuştur. 31Ağustos günü  “bağımsızlık günü” ve  milli bayram olarak kutlanmaktadır. 1992 Şubatı ayından itibaren Türkiye, ABD, ve daha sonra Çin, Rusya, Almanya ve diğer Devletler Bişkek’te Büyükelçilik açmışlardır. 2 Mart 1992 yılında Birleşmiş Milletler Teşkilatı Genel Kurulu Dördüncü Toplantısında Kırgızistan Birleşmiş Milletler üyeliğine kabul edilmiştir [1] .  3 Mart 1992 tarihinde Kırgız Devletinin Bayrağı, 18 Aralık 1992 tarihinde ise Yeni Kırgız devletinin Milli Marşı Kırgızistan Yüksek Şurası tarafından onaylanmıştır. 14 Ocak 1994 yılında Kırgızistan [2] Arması kabul edilmiştir . Bağımsız Kırgızistan’ın ilk Anayasası  5 Mayıs 1992 tarihinde yapılan halk oylaması ile kabul edildi. Yeni Anayasa uyarınca Devlet Başkanının yetkileri yenilenmiş ve 30 Ocak 1994 tarihinde düzenlenen referandumla Cumhurbaşkanı Askar Akayev 1996 yılına kadar yeniden Devlet Başkanlığına seçilmiştir. Bu dönemde Kırgızistan’da siyasi iktisadi ve sosyal alanlarda yapılan başlamıştır.  reformlarla eski rejimden yeni bir sisteme geçiş dönemi Bu bağlamda siyasi alanda demokrasi ilkelerine uygun seçimler yapılması ve çok partili sisteme geçiş için yasal zemin hazırlandı.

Eski  Komünist partisinin tekel yönetimi yerine halk tarafından seçilen Cumhurbaşkanı ve Cumhurbaşkanı tarafından atanan fakat üyeleri Parlamento  tarafından onaylanan bir Hükümetin yönetimini sağlayan bir sistem oluşturuldu.  İktisadi alanda tek bir merkezden planlama yerine, serbest Pazar ekonomisinin mekanizmalarına dayanan bir ekonomik düzen geldi. Bu yeni düzende sanayi ve tarım sektörlerinde özelleştirme programları uygulandı ve mal ve hizmet ve iş gücü rekabeti başladı. pazar ekonomisinin bir gereği olarak da 1993 Mayıs ayında yeni para birimi olarak Som kabul edildi. Özel ve ticari bankalar kuruldu. Döviz kurları serbest bırakıldı. Kırgızistan’da gerçekleştirildi. Kırgız yönetimi Sosyal ve ekonomik alanda Sovyetler 1991 den sonra birçok yapısal değişiklikler Birliği sisteminden kalan bir çok uygulamayı değiştirmek yoluna gitti ve bu amaçla  bir dizi reformu hayata geçirdi. Devlet mülkü olan arazilerin, işletmelerin ve sanayi birimlerinin özelleştirilmesine gidildi. Eğitim alanında ileri adımlar atan Kırgız Cumhuriyetinde yerli ve yabancı özel eğitim yatırımları gerçekleşti. Kısa sürede elliden fazla yeni üniversite açıldı. 2001 yılında Kırgızca Devletin resmi dili olarak kabul edildi.  Rusça da ikinci resmi iletişim dili oldu. Ülkenin alt yapı faaliyeti uluslararası Kırgızistan’ın dış ilişkileri yoğunluk kazandı. Dış politikada hızla  Batıya bankaların ihaleleri ile gerçekleşti.
Kırgızistan Uluslararası Sisteme Açılıyor !
Bu süre içinde açılma başlatıldı. 1995 den itibaren Kırgız Cumhuriyeti 135 ülke ile diplomatik ilişki kurdu ve 50den fazla uluslararası kuruluşa üye oldu. Kırgız Cumhuriyeti Bağımsız Devletler Topluluğu üyesidir; eski bir Sovetler Birliği üyesi olarak Rusya Federasyonu ile yakın ilişkiler sürdürmektedir. Kırgız Devleti, Avrupa ve Güvenlik İşbirliği Teşkilatı, Şanghay İşbirliği Örgütü, Ortak Güvenlik Anlaşması Örgütü, Ekonomik İşbsirliği Teşkilatı, Avrasya Ekonomik Teşkilatı gibi bölgesel Teşkilatların üyesidir. Ayrıca birçok bölgesel ekonomik ve mali kuruluşa  üyedir.Bu çerçevede Türk Kültür ve Sanatları Ortak Yönetimi Teşkilatına   (TÜRKSOY) ve Türk İş Konseyine üyedir.

1. Sosyal Dönüşüm Gelişmeleri

Bu siyasi ve iktisadi uygulamalar yeni bir sosyal yapı oluşturdu. Kalhozlarda programlarından yararlanarak Kalhozlardan kendilerine pay alan irili çalışan işçiler yerine, kırsal kesimde, özelleştirme ufaklı arazi sahibi ve özel mülk sahibi çiftçiler ortaya çıktı. Kentlerde ise Sovyetler düzeninden kalan ve eskimiş teknoloji uygulayan savunma sanayii işletmeleri gibi endüstri işletmeleri kapandı. Bu sanayi kuruluşlarında çalışan işçiler ticarete ve hizmet sektörüne atıldı.  Böylece Sovyet sisteminde yetişmiş insanlar birden bire kendilerini karmaşık bir siyasi ve iktisadi sistemin içinde, evvelce bilmedikleri bir pazar ekonomisi kuralları ve rekabet içinde buldular. Bu değişmeler sosyal sancılarla gerçekleşti. Sosyal istekler ve tepkiler çoğaldı ve rejime karşı yeni bir muhalefet oluştu.  Değişimlerin tetiklediği bu yeni muhalefet hareketinin önderliğinde Demokratikleşme sürecini savunan Askar Akaev iktidarı bu defa söz konusu tepkilerin üstesinden gelmek için tedbirler üretmeye yöneldi.  Bu iktidarda kalma ve parlamento içinde muhalefetin muhalefet kanadının aktif olması karşısında iktidarda tutunabilme önlemleri çerçevesinde Meclisin yapısında da değişiklik yapılması yoluna gidildi ve tek meclisli bir yasama organından iki meclisli bir parlamento düzenine geçildi. Bu suretle bu ikinci dönemde, Cumhurbaşkanı yetkilerini Parlamento içindeki muhalefet gurubunun etkisinden uzakta tutmayı başardı. Ancak bu süreç ülkede yeniden bir muhalefet yapılandırdı ve bu olguya karşı Cumhurbaşkanı iktidarını giderek otoriter bir rejime dönüştürdü. Anayasa tek Meclisli bir parlamento öngörmekteydi. Ancak İki Meclisli bir Parlamento oluşturulması için Anayasa’da değişiklik yapan  bir Kanunun 22 Ekim 1994 tarihinde halk oylaması ile kabul edilmesinden sonra Yasama ve Halk Temsilcileri Meclisinden oluşan iki meclisli bir parlamento sistemi kuruldu. Daha sonra 2000 yılında yapılan ve Halkoyuna sunulan Anayasa değişiklikleri ile Temsilcileri Meclisinin üye sayısında değişiklik yapıldı. Siyasi Partiler listelerine verilen oylarla Partiler tarafından belirlenen 15 milletvekili ve dar seçim bölgesi esasına göre seçilerek belirlenen 45 Milletvekilinden oluşan 60 üyeli bir Temsilciler Meclisi oluştu. Yasama Meclisinde ise 40 üye vardı.  Daha sonra 29 Ekim 2000 tarihinde yapılan Cumhurbaşkanı seçimini tekrar Askar Akayev kazandı. (Akayev %76, Tekebayev %14, Atambayev %6 )

1. Günümüzdeki Kırgızistan Devletinde İktidar Değişiklikleri[3]

1. 2005 Yılında Siyasi İktidar Değişikliği

29 Eylül 2004 tarihinde Kırgızistan’daki 9 siyasi, parti Canı Kırgızistan (Yeni Kırgızistan), Kırgızistan Demokratiyalık Kıymılı (Kırgızistan Demokratik Hareketi), Asaba (Bayrak), Erkindik (Bağımsızlık), Erkin Kırgızistan (Bağımsız Kırgızistan), Kayran El (Aciz Halk), Respublika (Cumhuriyet) ile ülkedeki iki Komünist Partinin temsilcileri bir araya geldiler. Kırgızistan Eldik Kıymılı (Kırgızistan Halk Hareketi) adı altında büyük bir dernek kurarak bu derneğin başkanlığına K.S.Bakiyev’i getirdiler.  Anılan taraflar Cumhurbaşkan Akayev’in yönetimine karşı faaliyet sürdürmek için hareket planları üzerinde ve 2005 yılında  yapılacak genel seçimlerde birlikte hareket etmek hususunda anlaşmışlardı. 27 (Kırgızistan Halk Hareketi), Ata Curt (Atayurt), Canıbagıt (Yeni yön), Şubat 2005 yılında ülkedeki Kırgızistan Eldik Kıymılı Eldik Kongres (Halk Kongresi), Adilet Şayloo (Adil Seçim) denen siyasi güçler, M.Aşırkulov birlikte hareket etmek için anlaşıp bu konuda çeşitli K.Bakiyev, R.Otunbayeva, M.İmanaliyev, A.Atambayev, belgeler imzaladılar. Daha sonra seçimlerin birinci turunu takiben seçimlerde yolsuzluk yapıldığını ve Cumhurbaşkanının meşruiyetini kaybettiğini iddia ederek El Birimdigi (Halk birliği) adında bir dernek daha kurdular. Bu derneğin başına da K.Bakiyev getirildi. Dernek ülke yönetimini ele almaya hazır olduğunu açıkladı. 11 Mart günü Calal-Abad şehrinde muhalefet tarafından düzenlenen bir yerel kurultayda “Akayev’in iktidardan uzaklaştırılması, genel seçiminin seçimlerin sonuçlarının belirlenen geçersiz sayılması, tarihten önce Cumhurbaşkanı yapılması ve genel seçimlerin tekrarlanması ” yolunda kararlar alındı. 15-20 Mart arasında Celalabad ve Oş şehirlerinde kitle gösterilerin ve çeşitli girişim toplantılarının ardından bölgedeki yönetim halkın eline geçti. Bu tarihte güney illerinde Merkezi Yönetimin otoritesi artık kalmamıştı.
Bu arada  Dernek Başkanı Kurmanbek Bakiyev Cumhurbaşkanı Askar isteminde bulunmuşsa da bu istek reddedilmiştir.  .Akayev ile görüşme 24 Mart 2005 tarihinde Bişkek şehrinin batı tarafından K. Bakiyev önderliğindeki “El Birimdigi Derneğinin” liderleri ve üyeleri kalabalık bir halk kitlesi ile birlikte Bişkek’in merkezindeki büyük meydana geldi. Bu kitle gösterisi kısa zamanda meydandaki ahali tarafından Hükümet binasının kuşatılmasına  ve diğer bazı hükümet binalarının etrafında yapılan gösterilere ve sonunda Hükümet binasının işgaline varmıştır. Bu tarihte Cumhurbaşkan Akayev ülkeyi terketmiş ve ülkenin yönetimi Kurmanbek Bakiev ile hapisten çıkarılan Felix  Kulov’un ortak liderliğine geçmiştir.  Akayev’in ülkeden kaçması ile iktidarın kitle gösterileri sonucunda el değiştirmesi ülke içinde “devrim” olarak, ülke dışında ise yabancı basın yayın organlarınca “Gürcistan ve Ukrayna’da olduğu gibi renkli devrimler gibi “lale devrimi” olarak nitelenmiştir. Daha sonra 11 Temmuz 2005 tarihinde yapılan Cumhurbaşkanlığı Başkanlığına seçilmiş ve Felix Kulov’un başkanlığında yeni bir Hükümet seçimi sonucunda Kurmanbek Bakiyev Devlet kurulmuştur. Devlet başgösteren gerginlik ve anlaşmazlıklardan sonra 2007 Mart ayında, Başkanlığı ile Parlamento arasında zaman zaman Akayev’in devrilmesinden iki yıl sonra da bir Hükümet değişikliği zorunlu olmuştur. 2007 yılı Mart ayı başında Başbakan Felix Kulov görevinden istifa etmiş ve bu defa Bakiyev’e karşı oluşan muhalefet cephesine katılmıştır. Başbakanlığa ise bir süre sonra, 2007 Nisan ayında esasen muhalefette bulunan Almazbek Atambaev getirilmiştir. Fakat Atambayev kısa sürede Bakiyev ile anlaşmazlığa düşerek görevinden istifa etmiştir. Böylece Atambayev yeniden Bakiyev’e karşı muhalefet cephesinde yer almıştır.
 

1. b) 2010 Yılında İkinci İktidar Değişikliği

Kırgızistan’da Bakiyev‘in beş ylıllık icraatına karşı gelişen muhalefetin faaliyeti ile çeşitli gerginlik ve sokak gösterileri sonucunda 7 Nisan 2010 tarihinde ikinci bir iktidar değişikliği oldu. Halk arasında gene devrim olarak nitelenen ve gene uluslararası basında yer bulan bu iktidar protestoların ardından gerçekleşti.  değişikliği de bir önceki gibi Hükümete karşı süregelen Muhalefetin gelişmesinde ülkedeki ekonomik ve sosyal sorunların çözümünde hükümetin pasif kalması, refah düzeyinin giderek düşmesi,  güney ve kuzey klanları arasında iktidar mücadelesi, yönetimin giderek daha otoriter bir hale gelmesi, yolsuzluk iddialarının artması gibi nedenlerin rol oynadığı bilinmektedir. Neticede evvelce 1994-1997   yılları arasında Dışişleri Bakanlığı yapmış olan Roza Otunbayeva önderliğinde 17 Mart 2010 tarihinde bir muhalefet kurultayı yapıldı. Ardından muhaliflerin Bölge Valiliği binasını ele geçirmesiyle başladı. Emniyet sokak gösterileri Talas bölgesinde 6 Nisan’da güçlerine sopa ve taşlarla karşı koyan halkı kontrol altına almaya çalışan özel kuvvetler başarılı olamadı. Muhalefet “alternatif vali” olarak Şeralı Abdıldayev ve yardımcısı olarak Koysun Kurmanaliyeva’nın atandığını ilan etti. 7 Nisan’da ayaklanma Narın ve Bişkek şehirlerine de yayıldı ve göstericiler başkentte resmi televizyon istasyonunu ele geçirdi. Bazı muhalefet liderleri gözaltına alındı ise de ayaklanmalar devam etti.  Bişkek’te Atambayev’i destekleyen gösteriyi dağıtmaya çalışan kolluk kuvvetlerine gözaltına bulunan muhalefet lideri Almazbek karşı gelen göstericiler özel güçlerin silahlarını ele geçirerek halka dağıttı. Hükümet binasına saldıran göstericilere ateş açılmıştır. Daha sonra muhalefet tarafından 87 kişinin öldüğü ve 1500 üzerinde protestocunun yaralandığı öne sürülmüştür.
7 Nisan sabahı muhalefet göstericileri Parlamento binasına ele geçirmiş ve Hükümet binasına yönelmişler fakat polislerin ve ordu birimlerinin direnişi ile karşılaşmışlardır. Bina çatısından göstericilere ateş açılması üzerine öfkeli kalabalık daha sonra Başsavcılık Binasını yakmıştır. Hükümet binası da yağmalanmıştır. Bir muhalif grup, devlet televizyon kanalını ele geçirmiş ve insan haklarını savunan kurumlar temsilcilerinin katılımıyla canlı yayına başlanmıştır. Eski parlamento başkanı Ömürbek Tekebayev yönetimin tamamen el değiştirdiğini ve Muhalefet tarafından Bişkek şehrinde emekli polis albayı Turat Madalbekov’un komutan olarak tayin edildiğini duyurmuştur. Bunu takiben Kırgızistan Hükümeti istifa etmiş, Cumhurbaşkanı Bişkek’ten Oş’a gitmiştir. Eski Dışişleri Bakanı Roza Otunbayeva’nın başkanlığında geçici bir hükümet kurulmuş ve bu Geçici Hükümet   demokratik seçimlerin düzenlenmesi için bir buçuk yıl süre ile yetkili kılınmıştır. Roza Otunbayeva 7 Nisan 2010 akşamı Kırgızistan’da yönetimin tamamen muhalefetin eline geçtiğini ilan etmiştir.  Bu iktidar değişikliğinin ertesinde, 8 Nisan gecesi Başkentte yağmalama olayları olmuştur. 8 Nisan 2010 günü Oş’taki konutunda bulunduğu düzenlenmiştir.  açıklanan Bakiyev’in aleyhinde Oş’da da gösteriler Geçici Hükümet başkanı Roza Otunbayeva basın mensuplarına “İktidarın Anayasasının Yürürlüğü Geçici Hükümete Hakkında” Geçişi ve bir Kırgızistan Kararnameyi Cumhuriyeti açıklamıştır. Kararname, Cumhurbaşkanı ve Hükümet için Anayasada tanımlanan yetkileri geçici olarak Geçici Hükümetin üstleneceğini, hukuka aykırı olarak yapılan seçimler sonucunda oluşan Meclisin dağıtılacağını ve yeniden düzenlenecek seçimlere kadar söz konusu parlamento yetkilerinin bağlamıştır. Otunbayeva Geçici Hükümetin 6 ay görev yapacağını,  bu “Geçici Hüküme” tarafından kullanılacağını hükme altı ay içerisinde Hükümetin yeni bir Anayasa kabul edeceğini bildirmiştir.  Daha sonra 15 Nisan 2010 tarihinde Kurmanbek Bakiyev Kırgızistan’ı terketmiş ve Kazakistan üzerinden Beyaz Rusya’ya gitmiştir. imzalamıştır. Fakat 17 Nisan 2010 tarihinde Bakiyev’in memleketi Bakiyev 16 Nisan 2010 tarihinde istifa mektubunu Celalabad bölgesinde yerel halk ile geçici hükümet temsilcileri arasında çatışmalar baş göstermiştir. 20 Nisan 2010 tarihinde de Beyaz Rusya  Cumhurbaşkanı Bakiyev’in Minsk şehrinde bulunduğunu açıklamıştır.
 

1. c) Ülkenin Güneyindeki Ayaklanmalar ve Etnik Çatışmalar.

11 Haziran 2010 günü Oş şehrinde kanlı çatışmalar meydana gelmiştir. Bu olaylar sırasında 2000 den fazla kişinin öldüğü ve 828 kişinin yaralandığı iddia edilmişse de hükümetin resmi rakamları 400 den fazla ölü olduğu yolundadır.   Alınan önlemlere rağmen ertesi gün olaylar yoğunlaşmış ve Celalabad ve güneydeki birkaç kente yayılmıştır. Oş şehri büyük zarar görmüştür birçok evin yakıldığı veya hasar gördüğü yüzbini aşan yerel Özbek asıllı ahalinin komşu Özbekistan’a sığındığı bildirilmiştir.  Böyle bir gerginlik ortamında, ilgili Devletlerin ve Uluslararası Kuruluşun ülkenin güneydeki etnik çatışmalar nedeniyle referandumu erteleme önerisine rağmen 27 Haziran 2010 tarihinde Kırgızistan’da yeni Anayasaya ilişkin halk oylaması yapılmıştır. Sonuçta Anayasa tasarısı %90,57 oranında oyla kabul edilmiştir. Roza Otunbayeva 31 Aralık 2011   tarihine kadar geçiş dönemi süresince Cumhurbaşkanı olmuştur.  Milletvekili seçimlerinin 10 Ekim 2010 tarihinde Cumhurbaşkanı seçiminin ise 30 Ekim 2011 tarihinde yapılması kararlaştırmıştır.   Geçici Hükümetin yerine yeni Hükümet Almaz Atambayev başkanlığında 14 Temmuz 2010 tarihinde göreve başlamıştır.   Cumhurbaşkanı seçimine % 61,28 oranında katılım olmuştur. Eski başbakan Kırgızistan Sosyal Demokrasi Partisi lideri Almazbek Atambayev oyların  %63,24 ünü, Bütün Kırgızistan Partisi lideri Adahan Madumarov, % 14,77 sini,  Ata Curt Partisi lideri Kamçıbek Taşiyev ise oyların %14,32 sini kazanmıştır. Sonuçta Almazbek Atambayev Cumhurbaşkan seçilmiş ve 1 Aralık 2011 tarihinde törenle göreve başlamıştır.  Böylece Kırgız Cumhuriyetinde yeni Anayasa uyarınca Başkanlık Devlet sisteminden Parlamenter demokrasi sistemine geçilmiştir. Kırgız Cumhuriyeti Bağımsız Devletler Topluluğu üyesi olan eski Sovyet Cumhuriyetleri arasında, Hükümetin Parlamentoya karşı sorumlu olduğu   bir Parlamenter Demokrasi sistemine geçen ilk ve tek devlet olma özelliğini korumaktadır. Bununla birlikte yeni rejimde kuvvetler ayırımı ilkesi kendine özel değişik bir nitelik taşımaktadır. Savunma ve Dış Politika gibi bazı konularda Hükümet değil Cumhurbaşkanı sorumluluk ve yetkilerini muhafaza etmekte bazı diğer alanlarda Yasama organı ile yetki paylaşmaktadır. Bu niteliği ile Kırgız Cumhuriyeti Kırgızistan’a özel bir karma siyasi sistem yaratmıştır ve eski Sovyet coğrafyasında yeni ve özel bir rejim kabul etmiştir denilebilir.

Kaynak: Aydın İdil  “YEREL KAYNAKLARA GÖRE KIRGIZİSTAN TARİHİ” 2. Baskı.  Bişkek-2012
[1]  C.Malabayev,a.g.e., s.197-198
[2]  Kırgız Respublikasının Tarıhı, s.306-307 97
[3]  Bu metinde İktidar değişikliği kelimeleri kullanılmıştır. Kırgız basınında ve uluslararası basında devrim sözcüğü kullanılmıştır. Ancak ne toplumsal bakımdan ne de siyasal rejimin değişmesi bakımından devrim söz konusu olmamıştır. Sokak gösterilerini takiben Cumhurbaşkanının ülkeden ayrılması sonucunda  muhaliflerinin  iktidara gelmesi olayı vuku bulmuştur

Where is Turkey Headed by Robert Olson

Published on May 24th, 2016 | by Robert Olson                 

Where is Turkey Headed

• Click to share on Pinterest (Opens in new window)
• Click to share on Tumblr (Opens in new window)
• Click to share on Reddit (Opens in new window)
• 1Click to share on LinkedIn (Opens in new window)1
• Click to share on Pocket (Opens in new window)

by Robert Olson
The recent sacking of Prime Minister Ahmet Davutoglu, coupled with recently passed parliamentary bills and laws, confirms that Turkey is headed for one-man dictatorial rule. This rule will not be similar to dictators or regimes that have come to power through military coups. An Erdogan-led regime would have nearly 50 percent voter approval and be led by a Justice and Development Party (AKP) that, during the past 13 years, has raised the per capita income of Turkey’s citizens 50 percent with a substantial increase in living standards.
The parting of ways between Davutoglu and Erdogan stems from a host of purported differences. For instance, by attempting to shift more power over the choosing of regional and local officials into his own hands, Davutoglu may have been hoping one day to challenge Erdogan’s dominance of the AKP. Davutoglu did not openly disagree with the implementation of the presidential system that Erdogan has been pursuing, but he did not want to see the position of prime minister reduced to a mere figurehead.
Davutoglu was also apparently opposed to the massive witch-hunt against journalists and academics. As a former well-respected professor, he did not want to completely cut himself off from the intellectual and professional classes. According to a recent Press For Freedom report, 894 journalists have been dismissed from their jobs since the beginning of 2016. But Davutoglu’s support for a free press lacked conviction. After all, he readily accepted the sentencing of two well-known journalists and editors, Can Dundar and Erdem Gul, to five years in prison for leaking documents relating to the AKP’s support of weapons shipments to Turkoman militias in Syria and, possibly, to other jihadists forces such as the al-Nusra Front.
Davutoglu supported Turkey’s deal with the EU to limit the flow of Syrian immigrants to EU countries in exchange for Turkish citizens’ right to visa-free travel in Schengen EU countries. Erdogan was less enthusiastic about the deal, which is becoming even more problematic.
There were also reports of differences between the two men regarding the role of the central bank, which Davutoglu wanted to remain independent under the management of technocrats and not AKP sycophants. Some newspapers reported that Erdogan has favored restoring relations with Russia while Davutoglu has been hesitant. Davutoglu reportedly gave orders to shoot down the Russia jet fighter in November 2015.
Differences over the PKK
But the main differences between the two men seemed to be over the strategies and tactics that the AKP and the state should take regarding the Kurdish nationalists movements in Turkey, especially the Kurdistan Workers’ Party (PKK) and its political arm, the Union of Kurdistan Communities (KCK).
Davutoglu seemed to support maintaining some measure of press freedom. In the case of Dundar and Gul regarding espionage charges, however, he readily acquiesced to the verdict, considering their case a national security necessity and part of Turkey’s wars against terrorism, namely the PKK and the People’s Protective Units (YPG), the armed force of the Democratic Union Party (PYD) in northern Syria.
The prime minister also supported the marginalization of Abdullah Ocalan as an interlocutor in the negotiations after 2013 among the state, AKP, PKK, and the People’s Democratic Party (HDP). Davultoglu and Erdogan wanted to reduce the role that the PKK and HDP leadership could play in the negotiations, which would strengthen the position of the state and AKP that the lack of Kurdish concessions was pushing the state into war.
The war came in July 2015 when the AKP’s percentage of votes fell 12 percent, which pushed the party into rallying support among Turkish ultra-nationalists, nationalists, salafists, disaffected, and middle-class Kurds. Davutoglu supported the war because it complied with Turkey’s strategy of destroying the PKK/KCK, removing Kurdish population from the border cities, securing oil and gas lines from the KRG to Turkey, severing ties between the PKK and YPG, and compelling PYD leadership to draw closer to both the Kurdistan Democratic Party (KDP) of Massoud Barzani and the Kurdish Regional Government (KRG). This would strengthen the ties between Turkey, the Kurds of northern Iraq, and the PYD once the Islamic State has been sufficiently reduced as a fighting force. The U.S. and EU have fully backed these policies.
What seemed to trouble Erdogan was that Davutoglu and his supporters did not completely eliminate the PKK as an effective fighting force. The PKK remained in a position to continue the war in the southeast and spread it into the western cities as well. Davutoglu was reluctant to wage full-scale war against the PKK and taking the war more fully into Syria. A major war against Kurds cannot be undertaken with a hesitating prime minister.
The AKP needs only 13 more parliamentary votes to send the country a referendum on a presidential system. The remaining 13 votes can be gained easily from a disintegrating National Action Party (MHP) or defectors from the Republicans People Party (CHP). Lifting the political immunity of HDP and/or MHP deputies would also ensure the success of the referendum. If Erdogan decides on a snap election, and the HDP and/or MHP do not receiving the 10 percent threshold necessary to sit in parliament, the AKP will be well positioned to obtain the 367 seats necessary to create a single-party majority government and write a new constitution.
This is what Erdogan obviously wants. In such a presidential system, strongly supported by the constitution, Erdogan would be in a position to pursue whatever policies he wants against the PKK/KCK, PDY/YPG, and other Kurdish nationalist organizations.
Controlling the MTI
Recognizing this strategy, Kurdish nationalists are eager to create new parties unaffiliated with the PKK/KCK. The National Intelligence Organization will tolerated and even support such parties to give some semblance of legitimacy to the AKP and state’s polices.
In The Daly News, Murat Yetkin describes an even more worrisome development if Erdogan also gets complete control over MIT and its budget:

The “State Intelligence Services and the National Intelligence Organization Law’ numbered 2937 says the undersecretary of the National Intelligence Organization (MIT) is appointed by the president—after it has been discussed by the National Security Board (MGK) and suggested by the prime minister—but directly responsible to the prime minister. Article 7 of the law clearly states that MIT the undersecretary cannot be held responsible for his (or her) actions to anybody but the prime minister. It is the prime minister who oversees and approves (on a yearly basis) the cadres of the intelligence operations and it is only the prime minister who allocates and approves the use of the “covert budget” (article 20) that is used by the MIT undersecretary in intelligence operations while the undersecretary reports to the only the prime minister about the proper use of it (article 21).
When the separate (covert budget) was allocated to the Presidency as a last minute insert in the omnibus law on March 28, 2015, to be used for security purposes. To have full control over military and intelligence, like the president of the U.S., seems to be a motivating factory in Erdogan’s target of shifting to a presidential model system with more executive powers, while criticizing the strong checks-and-balances in the U.S. system.

Because Turkey is a strategic ally in the “War on Terror,” the US and EU will likely acquiesce to Erdogan’s power grab. Davutoglu may have resigned just in time.
Photo: Ahmet Davutoglu

• Click to share on Pinterest (Opens in new window)
• Click to share on Tumblr (Opens in new window)
• Click to share on Reddit (Opens in new window)
• 1Click to share on LinkedIn (Opens in new window)1
• Click to share on Pocket (Opens in new window)

Follow LobeLog on Twitter and like us on Facebook

About the Author

Robert Olson is Professor of Middle East history and politics at the University of Kentucky (Emeritus). He is the author of ten books of various aspects of Middle East history and politics. His major books are: The Siege of Mosul and Ottoman- Persian Relations: 1718-1743; The Emergence of Kurdish Nationalism and the Sheikh Said Rebellion: 1880-1925; Turkey's Relations with Iran, 1979-2004;The Kurdish Question and Turkish-Iranian Relations:From World I to 2000; Blood, Beliefs and Ballots: The Management of Kurdish Nationalism in Turkey, 2007-2000; The Kurdish Nationalist Movements in Turkey: 1980-2011; The Goat and the Butcher: Nationalism and State Formation in Kurdistan-Iraq since the Iraqi War War. He is the author of 75 referred research articles and 60 edited research articles. He was distinguished Professor of the University of Kentucky in 2000. He is married and lives in Lexington, Kentucky.

Kripto Ermeniler ve RTE'nin ABD Başkonsolosunu ziyareti

ZAHİDE UÇAR'IN ÇAĞRISI

Sayın Yusuf HALAÇOĞLU’na

Sözde Ermeni Soykırım yalanı, ısıtılıp ısıtılıp önümüze konuyor. Şimdi de Almanya… Alman Parlementosu’na konuyu taşıyan da Tokat nüfusuna kayıtlı Yeşiller Partisi eşbaşkanı Cem Özdemir’dir.

Aklıma Tokat kırsalında barınan TİKKO örgütü geldi. TİKKO üç kişilik hücre halinde çalışan ve eğitimli elemanların bulunduğu, Ermeni ağırlıklı bir terör örgütüdür. Demek ki Tokat kırsalında TİKKO’yu besleyen bir damar vardır. 

Bazı bilen kişilerle konuştuğumuzda, “Diaspora bağlantılı Ermenilerin  3 T(tanınma-tazminat-toprak) hedefine varmak için Türkiye’de en güçlü oldukları dönem” deniyor. Bu da demektir ki; devlet gücünü ellerine geçirdikleri bir süreci yaşıyoruz. 

NerNeredeyse Afrika yerlilerinin bile soykırım yalanını gerçek kabul ettiği bu sürecin, AKP ile hız ve cesaret kazanması bir tesadüf müdür?

Sanırım 2007 yılıydı. Almanya sözde soykırımı gündeme getirmişti. Almanya’da tepki yürüyüşü gerçekleşecekti. AKP telkiniyle, sözde Türkiye çıkarlarını koruması gereken konsolosumuz, yürüyüşe izin verilmemesi konusunda Alman yetkililere uyarıda bulunmuştu(!)..  

Hayrullah Mahmud sözde Ergenekon davasında verdiği ifadesinde tüyler ürperten bir iddiada bulunmuştu. Bu iddiayı “Yeni Bir Meslek “Başbakan”lık(!)16.05.2009” başlıklı yazımda dile getirmiştim. İddia:

Ergenekon davasının 82. Duruşmasında gazeteci Hayrullah Mahmud Özgür’ün sorgusu yapılıyor. Star Gazetesi’nin Uzan Grubuna ait olduğu dönemde, 2003 yılında Ankara Temsilciliğini yapan Özgür, çapraz sorgusu sırasında çarpıcı bilgiler veriyor.

Bu bilgilere göre:

“Tayyip Bey, belediye başkanı olduğu dönemde Zapsu ile birlikte ABD Başkonsolosluğu'nu ziyaret ediyor. Başbakan olması halinde neler yapacağını

anlatıp sözler veriyor.” İşte bu sahnelerin videosunu bazı kişiler Hayrullah Mahmud'a izletiyor.

Söz alan İşçi Partisi Genel Başkanı Doğu Perinçek'in, Özgür'e sorduğu sorular ve Özgür'ün yanıtları şöyle:

PERİNÇEK:

İzlediğiniz, ABD İstanbul Başkonsolosluğu’ndaki toplantı görüntülerinde, Tayyip Erdoğan'ın “özelleştirmeyi sonuna kadar götürme” taahhüdü dışında başka başlık var mı? Görüntülerde Cüneyt Zapsu da var mı?

 

 

H. Mahmud ÖZGÜR:

Görüntülerde RTE, Neo-Sevr dediğimiz sonradan yaşananlarla somutlanan ABD’yle gizli anlaşmanın tüm maddelerini kabul ettiğini, Ermeni soykırımının kabul edileceği, Büyük Ermeni devletinin kurulması, anayasa değişikliği, AB uyum yasalarının değiştirilmesi, TSK’nin etkisizleştirilmesi vb tüm hususları kabul ettiğini söylemektedir. Başkaca taahhütlerde vardı, aklımda kalan bunlardır. Görüntülerde Cüneyt Zapsu da bulunmaktadır.”

Bu ülkede hiçbir şey tesadüf değildir. Yaşadığımız her şeyin bir sebebi ve kurgusu vardır. Önceden planlanmıştır. Sen sadece sana pazarlandığı zamanı bilirsin.

Sözde soykırım iftirasını alnımıza yapıştırmak için sıraya giren ülkeler, ABD Konsolosluğunda verilen sözlerden cesaret alıyor olabilir mi?

OLABİLİR!!.

AKP’nin bu iftiralar karşısında ki cılız ve zorunlu tepkisinin başka türlü bir açıklaması olabilir?

2006 Yılından beri yazıyorum ve diyorum ki;

Birilerinin mecburiyeti Türkiye’nin güvenlik sorunu haline gelmiştir. 

Eski Türk Tarih Kurumu Başkanı Yusuf Halaçoğlu, Ermenilerin baskı ve talebiyle görevden alındığında, bir grup Ermeni İngiltere’de bir PUB’da kutlama yapmıştır. Çünkü Türk Tarih Kurumu başkanı olduğu süreçte Halaçoğlu, Ermenilerle ilgili bütün belgelere ulaşmıştır. Türkiye’de kendini vurgulu Müslüman ad ve soyadıyla gizleyen Ermeni ailelerin bütün seceresini belgeleri ile  biliyordu.

Şimdi Yusuf Halaçoğlu ve aynı bilgileri elinde bulunduran bütün araştırmacılara bir çağrım vardır;

BUGÜN Ermeni Diasporası ve Büyük Ermenistan hedefi için çalışan ve kendini Müslüman-Türk olarak gizleyen kripto isimleri açıklayın. Açıklayın ki, bu millet ihanet odaklarını ve ihanetin gerçek nedenini öğrensin.

Bu saatten sonra, bu açıklama bir vatan görevidir.

Örtülü ajanlar hemen “IRKÇI” diye saldıracaktır. Önemi yok. Her düşman silahla, füzeyle saldırmaz. Algı operasyonuyla da saldırır. Asıl ırkçılık Türk düşmanlığıdır. Kendi ırkı adına Türk düşmanlığı yapan ihanet şebekelerini açık ediniz. 

Bu çağrı “tarihi bir ÇAĞIRIDIR!!”  

Ha cesaret…

Yoksa Boğazlayan Kaymakamı Kemal Beylerin idam fermanını verecek olan birçok Taşnak Ermeni’si Hakim ortaya çıkacaktır. 

Ve Kemal Bey aleyhine şahitlik yapacak Boğazlıyan Müftüleri ortaya çıkar. Tıpkı Cem Özdemir gibi…

Bir Örnek Vereyim:

Erzurumlular Erzurum’da bulunan bir kilisenin camiye dönüştürülmesini ister. Erzurum eşrafının en zenginleri bu talebe karşı çıkar. Karşı çıkanlar araştırılır ve aslında kendini gizleyen Ermeni vatandaşlar olduğu ortaya çıkar. 

Artık, yüreği olan kendi kimliğine dönsün ve bu ülkeye hizmetini de, ihanetini de kendi kimliğiyle yapsın. Yettiniz artık yeraltı köstebekleri…

 

Suriye dosyası

Suriye Dosyası

Ortadoğu'da Ürdün, Irak, Lübnan, İsrail ve Türkiye ile komşu olan Suriye’nin Akdeniz’e kıyısı bulunmaktadır.

Başkenti ve en büyük şehri Şam’dır. Suriye’nin nüfusu 2014 yılı verilerine göre 23.027.000 kişidir.[1]

Resmi dili Arapça olmakla birlikte Türkçe, Aramca ve Kürtçe yaygın olarak konuşulan diller arasındadır. Yüzölçümü 185.180 km²’dir. Yüzölçümünün üçte ikisini çöller oluşturmaktadır. Suriye’nin güneydoğusunda Suriye Çölü yer alır.

Suriye genelinde çöl iklimi görülür. Bununla birlikte Akdeniz kıyılarında Akdeniz iklimi etkileri de görülmektedir. Yazları kuru çöl sıcakları hakimdir, kış ayları ise ılık ve yağmurlu geçmektedir. En önemli yeraltı kaynakları petrol, fosfat, krom ve mangan cevheridir.
Suriye, tarih boyunca birçok uygarlık tarafından yönetilmiştir. Şam, 1260 yılında Memlük Sultanlığının başkenti olmuş, 1400 yılında, Timur tarafından saldırıya uğrayıp yok edilmiştir.

1517'de Osmanlı egemenliğine girmiş ve tam 403 sene boyunca Osmanlı tarafından yönetilmiştir.
 I. Dünya Savaşı'nda ise Osmanlı yönetiminden çıkmıştır.

Birinci Dünya Savaşı sırasında yapılan Sykes-Picot antlaşmasıyla önce İngiltere’nin hâkimiyetine verilmesi planlanan Suriye, savaştan sonra Fransa’ya devredilmiştir. Fransa, Milletler Cemiyeti döneminde Suriye’de bir manda rejimi kurulmuştur.

Suriye Mandası, Fransa’nın idaresine girmesiyle çeşitli etnik ve dini gruplara dayalı devletlere bölünmüştür. Şam Devleti, Halep Devleti, Nusayri merkezli Alevi Devleti, Dürzî merkezli Jabal Durize, sonradan Türkiye Cumhuriyeti’ne katılan Hatay Cumhuriyeti ve Lübnan Devleti olmak üzere 6 yapılı yönetim oluşturulmuştur.

Ancak Fransa, 1937’de Şam Devleti, Alevi Devleti, Halep Devleti ve Dürzi Devleti’ni tek bir yönetim altında birleştirmiştir. Bu duruma özellikle Nusayriler karşı çıkmışlar; 1954’e kadar kendi devletleri için mücadele etmişlerdir.[2]

1946 yılında bağımsızlık kazanan Suriye’de diğer bağımsızlık kazanan Ortadoğu ülkeleri gibi istikrarsız bir yapı oluşmuştur.
Ülkede yedi defa askeri darbe yaşanmıştır.

Şubat 1958’de Mısır ile birleşmiş, Mısır devlet başkanı Cemal Abdul Nasır’ın Suriye’deki siyasal partileri lağvetmesi ve Suriye ordusunu Mısır’dan yönetmeye çalışması üzerine birlik dağılmıştır.
Suriyeli bir grup subay 1961 yılında yönetime el koymuştur.

1963’te askeri bir darbeden sonra Suriye’de Arap Sosyalist Baas Partisi yönetimi ele almıştır.

1966’da Baas Partisi içinde Nusayri azınlığın üyesi Hafız Esad, Savunma Bakanlığına atanmış, 1970’de cumhurbaşkanı olmuştur. 2000 yılında Hafız Esad’ın ölümünün ardından oğlu Beşar Esad ülkenin başına geçmiştir.

2011 yılının Mart ayında Arap Baharı(!)’ndan etkilenen halkın sokağa dökülmesiyle birlikte iç savaş başlamıştır.

Suriye’de etnik ve dini yapının bir hayli karmaşık olduğu görülmektedir. Nüfusun yüzde doksanını Araplar, yüzde onunu Kürtler, Ermeniler, Çerkezler, Süryaniler ve Türkmenler ve diğer gruplar oluşturmaktadır. Kürtler, Araplardan sonra ülkedeki en büyük etnik gruptur.

Dini yapıda ise çoğunluğunu Sünni Müslüman olduğu görülmektedir. % 87 Müslüman olan ülkenin % 74’ü Sünni, % 13’ü Şii nüfusludur. % 10 Hıristiyan, % 10 Nusayri ve % 3 Dürzi gruplardan oluşmaktadır.


Bununla birlikte her dört kişiden üçünün Sünni olduğu ülkede yönetim yıllardır Şiilerin elindedir. Esad ailesi de Nusayri kökenlidir. Sünniler bugüne kadar iktidara gelebilmiş değildir. Bunun önemli bir sebebi de yaklaşık 30 yıl süren manda döneminde Fransızlar özellikle diğer inanç gruplarını desteklemiş ve kritik görevlere getirmiş olmasıdır. Yüzde on nüfusa sahip Hıristiyanlar Esad ailesine yakın ve üst düzey görevlere kolaylıkla atanabilen bir gurubu oluşturmaktadır.[3]

Ülkenin güneyinde bulunan El Süveyda şehri Dürzi inancına mensup kişilerin çoğunlukta olduğu bir bölgedir. Orta Doğu kaynaklı Sâbiîlik ve Ezidilik gibi dinlerin etkisiyle, 11. yüzyılda İslâmiyet'in Şiîlik mezhebinin İsmâîlîyye kolundan köken alarak ortaya çıkmış olan tek tanrılı bir dinî inanç topluluğu olan Dürziler bugün Lübnan, Suriye, İsrail ve Ürdün’de yaşamaktadırlar. Kendilerini Arap ırkından saymaktadırlar ve Arapça konuşmaktadırlar. Cihatçı gruplar tarafından kafir olarak görülmektedirler.

Dürziler Esad’ın düşmesi durumunda, azınlık gruplarının hedef alınacağından ve topluluklarının Suriye’deki Sünni çoğunluk içinde yer alan radikaller tarafından ortadan kaldırılacağından korktukları için Esad’a sadık kalmaya devam ediyor. Fakat zaman zaman kendi içlerinde bu konuda görüş ayrılıklarına düşüyorlar.

Nusayrîler ya da Arap Alevîleri, Suriye'nin Lazkiye, Baniyas ve Tartus illeriyle; Türkiye'nin Hatay, Adana ve Mersin illerinde yaşayan; İsmâilîlik, Dürzîlik, Hıristiyanlık ile birlikte Suriye'deki mevcut diğer yerel inanışların İslâmiyet'in Şiîlik mezhebinin çatısı altında harmanlanması neticesinde ortaya çıkmış olan bir dinî inanç topluluğudur.

Genellikle Arapça konuşmaktadırlar. Suriye’de Beşşar Esad’in mensubu olduğu Nusayriler devletin bütün kurumlarında etkilidir. Ülke nüfusunun %12’sini oluşturduğu tahmin edilen Nusayri azınlık, Baas Partisi aracılığıyla siyasi iktidarı ve bürokrasiyi farklı etnik ve dini unsurlar arasında kurduğu çıkar ilişkileri üzerinden kontrol etmektedir.

Suriye’de Nusayri azınlık aynı zamanda ordunun komuta kademesini ve üst düzey subay sınıfını oluşturmaktadır. Bu nedenle Suriye’de muhalefet hareketi ortaya çıktığında askeri bürokrasideki üst düzey yetkililerin çoğunluğu Esad iktidarından ayrılmamıştır.[4]


Lazkiye ve Es-Süveyde eyaleti dışındaki bölgelerde çoğunlukta olan Sünniler Fransız mandasının azınlıkları desteklemesine rağmen, üst düzey görevlere gelebilmeyi başarmışlardır.

Hafız Esad döneminde iç tehdit olarak sadece Sünni olan Müslüman Kardeşler tehdit unsuru olmuştur. Sünniler, ikinci çoğunlukta olan Şiileri (Nusayri, İsmaili, Dürzi) genellikle din dışı görmüşlerdir ve ilişkileri mezhep çatışması üzerinde devam etmiştir.

Suriye’de farklı alanlara yayılmış olan Hıristiyan mezhepler arasında nüfus bakımından en geniş topluluk, çoğunluğu Arap etnik kimliğine sahip, Grek Ortodokslar’dır. Grek Ortodokslar, Şam, Lazkiye, Humus, Hama ve Hama yakınlarındaki Hıristiyan Vadisi civarında yaşarlar.
Grek Katolikler ise küçük gruplar halinde Halep ve Şam’da yerleşmişlerdir. Yakubiler, Ermeniler, Keldaniler ve Nasturiler genellikle Halep ve El-Cezire eyaletlerinde yoğundur.

Osmanlı döneminden beri Suriye’de siyasi, ekonomik ve kültürel ayrıcalıklara sahip olan Sünni Araplar, günümüzde Lazkiye ve El-Süveyde dışında her yerde çoğunluğu oluşturur ve genellikle kentli-tüccar sınıfı temsil ederler.

İsrail işgalindeki Golan’da 200.000 Arap yaşamaktadır.[5] Fransa mandası süresince uygulanan böl ve yönet politikası, Araplar ve diğer azınlık gruplar arasında çatışmaların başlamasına neden olmuştur.

Genellikle sınır bölgelerinde yaşayan Kürtler, Esed sonrası Suriye’nin kuzeyinde özerklik ve Kürt milli kimliğinin anayasal olarak tanınması taleplerini ileri sürerek Suriye Ulusal Konseyi çatısına dâhil olmamaktadır.

Kürtlerin bu konudaki tutumunun ardında iki temel nedenin yattığı değerlendirilmektedir. Birinci neden, Kürtlerin Suriye Ulusal Konseyi’ne dâhil oldukları takdirde kendilerini uluslararası topluma tanıtmakta zorlanacakları ve Konsey içinde Kürt kimliğinin arka planda tutulacağı yönündeki kaygılarıdır. İkinci sebep ise Suriyeli Kürtlerin kuzey Irak’taki gibi bir özerklik kazanma arzusudur.[6]

Türkmenlerin en yoğun yaşadıkları yerler Halep, Teleke, Kunteyra ve Şam bölgesidir. Nüfusun % 2’sini oluşturmaktadır. 300.000 in üzerinde Türk dili konuşan Türkmen vardır. Türkmenler genellikle iktidarın baskısı ve Araplaştırma politikasına maruz kalmaktadırlar.

Suriye’de etnik ve dini yapının bu denli çeşitli olması ulus olma bilincini zorlaştırmakta ve dış ülkelerin müdahalelerine zemin hazırlamaktadır.

Bu nedenle Ortadoğu için söylenen meşhur söz Suriye için uygundur: ‘Ortadoğu’da Mısırsız barış, Suriyesiz savaş olmaz!’

İşte Suriye'de durum bu...

Peki şimdi ne oluyor?

1948-1973 arası Arap-İsrail savaşları yaşandı ve sonuçta İsrail, kendi güvenliğini sağlamanın bir yolu olarak,  başta Irak ve Suriye olmak üzere Müslüman ülkeleri parçalayıp tehdit olmaktan çıkarmayı düşünmeye başladı...

1982'de, Dünya Siyonoist Dergisi Kivunim'de Yeni İsrail Planını açıkladı. Bu plan, Irak-Suriye ve Mısır'ın parçalanmasını ve kopan parçalardan İsrail'e müttefik devletler kurulmasını öngörüyor.

Şu ana kadar gidişat da bunu gösteriyor ama Türkiye'deki siyaset Suriye'deki iç savaşı kışkırtmakla İsrail' e hizmet ettiğini görmüyor mu, işte bütün mesele bu...

 

[1] CIA Factbook https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/sy.html 13 Mayıs 2016

[2] SDE, Suriye Krizinde Bölgesel ve Küresel Aktörler, http://www.sde.org.tr/userfiles/file/suriye%20analiz.pdf 13 Mayıs 2016

[3] Al Jazeera, http://www.aljazeera.com.tr/haber/suriyenin-dini-ve-etnik-haritasi 13 Mayıs 2016

[4] http://www.bilgesam.org/Images/Haberler/HaberlerDiger/rapor52.pdf s.11

[5] http://heartoforient.blogspot.com.tr/2006/01/suriye-arap-cumhuriyetinde-etnik-ve.html

[6] Bilgesam, a.g.e. s.19

Fatih Sultan II. Mehmet'i anlamak (Yılmaz Özdil)

İstanbul Fatihi Sultan II. Mehmet'i daha iyi tanımak ve anlamak için Yılmaz Özdil'in bugünkü ( 29 Mayıs 2016) yazısını okumanızı öneriyorum.
1453 Yılmaz ÖZDİL YAZDI.
.
Rönesans insanıydı. Entelektüeldi. Arapça, Farsça, Latince, İtalyanca, Rumca, Sırpça, henüz 19 yaşındayken altı lisan konuşurdu. Felsefeye meraklıydı. Milattan önceye ait Yunanca elyazmaları okurdu. Filozofları etrafına toplar, Peripatosçuların, Stoacıların ilkelerini, Platon'u Aristoteles'i tartışırdı. Coğrafyaya düşkündü. Batlamyus olarak tanınan Cladios Ptolemaios'un Geographia'sını incelerdi. Matematiksel coğrafya kavramının miladı kabul edilen Geographia'da bölük porçük yeralan haritaları, bütün haline getirtip yayınlattı. Akdeniz, Ege ve Adriyatik'in girintilerini çıkıntılarını, derinliklerini, adalarını avucunun içi gibi bilirdi. Mesela, Limni adasını vergi toplamak için almadı, stratejik önemi olduğu için almadı. Peki neden aldı? Tin-i mahtum, yani “mühürlü toprak” adı verilen kırmızı renkli bir toprak türü var, sadece Limni'de bulunuyor, zehirlenmeye, yılan sokmasına karşı deva olduğuna inanılıyor, bezlere sarılıp yıkanıyor, süzme yoğurt gibi ağaçlara asılıyor, toz halinde kurutuluyor, tekrar çamur haline getirilip, bardak yapılıyor, bu bardağa konulan içecekte zehir varsa, bardak çatlıyor iyi mi… Limni'yi işte bu yüzden aldı. Dünyanın henüz dünyadan haberi yokken, doğal kaynakları kullanırdı. Astronomiyle ilgiliydi. Özellikle, matematiksel sentez anlamına gelen ve 13 kitaptan oluşan Almagest'in Latince çevirisine bayılırdı. Matematiğe trigonometri seviyesinde hakimdi. Çünkü, güneş'in ay'ın hareketlerini, yörüngeleri, yıldızları, ekinoksları izah eden Almagest'i kavrayabilmen için, trigonometri bilmen gerekirdi. Efsane astronom Ali Kuşçu'nun tee 1438'de hazırladığı yıldız kataloglarını, matematik teorilerini tekrar tekrar okur, adeta yutardı. Bizans'a ait kitapların koleksiyonunu yapardı. Ayasofya'ya dair neredeyse yazılmış tüm orijinal eserleri biriktirmişti. Topkapı Sarayı'nda kurduğu kütüphanesinde ilk ciddi araştırma, 1929'da Mustafa Kemal Atatürk'ün emriyle gerçekleştirildi. Latince, Yunanca, İtalyanca, Farsça 587 eser tespit edildi. Bunların dördü elyazması İlyada Destanı'ydı. Bugün tüm dünyadaki kütüphanelerde en iyi korunabilmiş Bizans dönemi İlyada Destanı, onun kütüphanesinden çıkan elyazmalarından biri… İstanbul'un Konstantinopolis dönemine ait en eski şehir haritası, ondaydı. Büyük İskender'in biyografisi olan Anabasis'in kopyası, kütüphanesindeydi. Homeros'un İlyada'sından o kadar etkilendi ki, kalkıp Truva'ya gitti. Yanından ayırmadığı vakanivüs Kritovulos'un notlarından biliyoruz, kalıntıları gezdi. Akhileus'un, Hektor'un mezarları hakkında bilgi aldı, kahramanlıklarını saygıyla andı. Truva'nın konumunu, denizle-karayla ilişkisinin stratejik yararını irdeledi. Papa II. Pius'a yazdığı mektuptan anlıyoruz ki, İstanbul'un fethini Truva'nın rövanşı gibi görürdü. Hobileri vardı. Denizi çok severdi. Oppianos tarafından kaleme alınan ve balıkçılık üzerine yazılmış en eski kitap olan Halieutika'yı okurdu. Balıkçılık gelişsin diye, Pontus'u aldıktan sonra, 60 kadar Rum balıkçıyı aileleriyle birlikte getirdi, Sarıyer'e yerleştirdi. Ezop'un fabllarını okurdu. Merak yelpazesi genişti, Hipokrat'ı, lir sanatını, hayvanların özelliklerini, değerli taşları okurdu. Kültür adamıydı, sanatçılara kol kanat gerer, ödüllendirirdi. Şairdi. “Avni” mahlasıyla şiirler yazardı. Bağda gülden bahseden, yanağını kasdeder / serviden söz açanlar, endamını kasdeder / dilbere vasıl olmak dar-ı dünyadan murad / aşık, aşkın derdi ile dermanını kasdeder… Mimariyi çok önemserdi. Yaşadığı mekanları Alla Turchesca, İran, Karaman, Alla Greca tarzında inşa ettirirdi. Sofu değildi. Hatta dindar olduğu bile pek söylenemez. Galata'daki San Pietro kilisesine gidip, ayin izlerdi. Seremoni sevmezdi, kalabalıklarla dolaşmazdı, inanması güç gelecek ama, seyyahların notlarından okuyoruz, kiliseye giderken yanında sadece iki koruma olurdu. Yahudi, Rum farketmez, ustalarıyla dostluk kurardı. İtalyan ekolünü beğenirdi. Portresini İtalyan ressam Bellini'ye yaptırdı. (Ecdadın torunları olduğunu iddia eden palavracı politikacılarımız sahip çıkmadığı için… En ünlü tablosu, National Gallery koleksiyonuna dahildir, Londra'da Victoria Albert Müzesi'nde sergilenir.) Aslında kendisinde de ressamlık yeteneği vardı. Topkapı Sarayı'nda bulunan ve Ordinaryüs profesör Süheyl Ünver tarafından günışığına çıkarılan defterinden biliyoruz. Roma büstlerini andıran insan figürleri, at, leylek, kartal gibi hayvan figürleri, çiçek motifleri çizmişti. İlk altın sikke onun için bastırıldı. Üzerinde “darib'ün nadri sabih-ül-izzi vennasri, filberri velbahri” unvanı bulunuyordu. Yani “izzet sahibi, karaların ve denizlerin hakimi”ydi. Aslına bakarsanız, bu sikkenin öyküsü de, sanat merakından kaynaklanıyordu. Bizans ganimetlerini incelerken, İmparator 8. Palaeologos'un portresinin madalyon üzerine işlenmiş olduğunu gördü. Kendisi için bunun bir benzerini yaptırmak istedi, araştırdı, Constanzo di Moysis isimli sanatçıyı Napoli'de buldurdu, İstanbul'a getirtti. Böylece, madalyona işlenen ilk Müslüman hükümdar oldu. Eğitimine beş yaşında başlandı, çocukluğundan itibaren harp tarihiyle, harp sanatıyla yetiştirildi. Ateşli silahları tasarım yapabilecek seviyede tanırdı. Tarihte ilk havan topunun çizimlerini, bizzat o yaptı, tarihte ilk havan topu İstanbul'un fethinde kullanıldı. Gerçek manada dünya lideriydi.
*
E bugün bakıyoruz… Fetih yapıyorum filan diye, İstanbul caddelerini fotoğraflarınla doldurmuşsun, tahtadan surlar yaptırmışsın, zabıtalara yeniçeri kıyafeti giydirmişsin, sahnede maket kadırga çektirip, kendi figüranlarına kendini alkışlatacaksın.
*
Yani hakikaten gazan mübarek olsun, fetih müsamerene limon sıkmak istemem ama… Fatih kim, sen kim be birader!
http://www.sozcu.com.tr/…/yazarl…/yilmaz-ozdil/1453-1251266

Bir anı

Bir anı....
Sayın Meriç Dedeoğlu'nun bugünkü Cumhuriyet'te yayınlanan " 27 Mayıs" başlıklı haberini okuyunca, ara sıra dost sohbetlerinde dile getirdiğim bir anımı Facebook sayfamda paylaşmak istedim.
Bilindiği gibi, Başbakan Adnan Menderes ve İki Bakan (Dışişleri Bakanı Fatin Rüştü Zorlu ve Maliye Bakanı Hasan Polatkan) hakkında Yüksek Adalet Divanınca verilen idam kararları Milli Birlik Komitesince 15 Eylul 1961 günü onaylandı.
...

Ben, o tarihte A.Ü. SBF ikinci sınıf öğrencisiydim ve aynı zamanda Anadolu Ajansı Dış Haberler Bölümünde çalışıyordum. Eylul ayı başlarında Fakültede bütünlemeye kalmış arkadaşlar (kavuncular) ile buluşup, 27 Mayıs devrimiyle ilgili konuları, özellikle Yassıada yargılamalarını ve idam kararlarını aramızda tartışıyorduk. Hepimiz, idam kararlarının uygulanmasının aleyhindeydik. Bunun 27 Mayıs hareketine büyük zarar vereceğl hususunda hemfikirdik. Aramızda bir grup oluşturup konuyu doğrudan Milli Birlik Komitesi, Devlet ve Hükumet Başkanı Orgeneral Cemal Gürsel'e arzetmeyi kararlaştırdık. Randevu talebinde bulunmadan, Başbakanlık makamının bulunduğu binaya gittik ve Özel Kalem Müdürü Necdet Calp'ın odasına girdik. Heyecanlıydık. Necdet Calp beye Cemal Paşa'yla görüşmek istediğimizi söyledik. Necdet bey, Devlet ve Hükümet Başkanı Cemal Gürsel paşanın programının çok yüklü olduğunu, talebimizin yerine getirilmesine olanak görmediğini söyledi. Bizi ısrarlıydık. "Bekleriz, isteğimizi lutfen Cemal Paşa'ya bildiriniz" dedik. Necdet Calp, bizi bir süre beklettikten sonra, makam odasına girdi. Çıktığında, " Cemal Paşa sizleri kabul edecek" dedi. İçeri girdik. Cemal Paşa hepimizin teker teker ellerimizi sıktı ve "sizi dinliyorum", dedi. Cemal Paşa'ya idam kararlarının infaz edilmemesi düşüncemizi, gerekçeli olarak, arzettik. Cemal Paşa, üzüntülü bir tavırla, "Çocuklar, siz beni ne zannediyorsunuz? Ben eli kana bulaşmış bir insan olmayı kesinlikle istemem. Ancak, aramızdaki bazı arkadaşlar (Milli Birlik Komitesi'nin bazı üyelerini kastederek) benim gibi düşünmüyor ve ağır sözler sarfediyorlar, " mealinde konuştu. Teşekkür ederek, huzurdan ayrıldık.
Bir kaç gün sonra 17 Eylul 1961 günü MBK'nce müebbed hapse çevrilmeyen üç idam kararı infaz edildi.
Bu kısa bilgi notunu ülkemizde bir daha benzer trajediler yaşanmaması temennisiyle sonlandırmak istiyorum.

110 eski milletvekilinden Federal Alman Meclisi üyelerine mektup 26 Mayıs 2016

110 eski milletvekilinden Alman Federal Meclisi üyelerine mektup
"Ermeni iddiaları, bu konuda karar vermeğe yetkili olmayan Parlamentolar tarafından haklı bulunamaz”
Aralarında Onur Öymen ve Şükrü Elekdağ gibi önemli diplomatlarımızın da yer aldığı 110 eski milletvekili, Alman Federal Almanya Meclisi üyelerine bir mektup gönderdi.
Federal Almanya Meclisi’nin 2 Haziran’daki toplantısında gündeme gelmesi beklenen “Ermeni Soykırımı Önergesi” ile ilgili olarak, 110 eski CHP milletvekili Alman parlamenterlere, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’yle Fransız Yüksek Mahkemesi’nin kararlarını gözardı edecek bir hüküm vermekten kaçınmaları çağrısında bulundu. 110 milletvekilinin imzaladığı mektupta, “Ermeni iddiaları, bu konuda karar vermeğe yetkili olmayan Parlamentolar tarafından haklı bulunamaz” denildi.

Mektubun tam metni şöyle:
Alman Parlamentosunun sayın üyeleri,
Ermeni soykırımı iddiasıyla ilgili olarak Alman Parlamentosuna sunulan karar tasarısı hakkında aşağıdaki hususları bilginize sunuyoruz:Türkler ve Ermeniler yüzyıllar boyunca barış ve uyum içinde yaşamışlardır. Çok sayıda Ermeni Osmanlı idaresinde önemli sorumluluklar üstlenmişlerdir. Bakanlık, milletvekilliği, büyükelçilik gibi görevlerde bulunmuşlardır. Birinci Dünya Savaşında Çar II. Nikola’nın çağrısı üzerine, yaklaşık150,000 Ermeni kökenli Osmanlı vatandaşı Türkiye’nin Doğu bölgelerini işgal eden Rus birliklerine katılmıştır. Bu Ermeniler Türk ordusunun ikmal yollarına ve depolarına, köy ve kasabalara saldırarak kadınlar ve çocuklar da dahil olmak üzere çok sayıda Türkü öldürmüşlerdir.1915 yılında Osmanlı Hükümeti, Doğu Cephesindeki komutanların talebi üzerine çatışma bölgelerine yaşayan Ermenileri İmparatorluğun güvenlikli bölgelerine nakletmeyi kararlaştırmıştır. Bu dönemde çok sayıda Türk ve Ermeni hayatlarını kaybetmişlerdir. Türk devlet arşivlerine göre o dönemde 519,000 Türk hayatını kaybetmiştir. Bunların çoğu Ermeni silahlı gruplar tarafından öldürülmüştür.

TÜRKLERİ DEĞİL, KENDİ PARTİSİNİ SORUMLU TUTMUŞTUR
Fransız gazeteci Jean Schliklin, 1922 yılında yayınladığı Angora isimli kitapta 100 Türk köyünün yakıldığını ve bu köylerde yaşayanların Ermeniler tarafından katledildiğini yazıyor. Ermenilerin kayıpları konusunda çeşitli tahminler var. Fransız yazar Pierre Loti, Fransız Dışişleri Bakanına yazdığı mektupta Ermeni iddialarının büyük ölçüde abartmalı olduğunu belirtiyor.Birinci Dünya Savaşında Büyük Devletlerin Propaganda teşkilatları,özellikle İngiliz Propaganda Bakanlığı Wellington House, bu çatışmaları Ermeni katliamı olarak yansıtmış ve Ermenilerin katliamının kurbanı olan Türklerden hiç söz etmemiştir. Ermenistan’ın ilk Başbakanı ve Taşnak Partisinin lideri Ovannes Katzchaznouni, 1923 yılında yaptığı bir konuşmada o dönemdeki yanlışlıklardan Türkleri değil, kendi partisini sorumlu tutmuştur. Birleşmiş Milletler Genel Kurulu’nun 9 Aralık 1948 tarihinde kabulettiği Soykırım Suçu’nun Önlenmesi ve Cezalandırılması Sözleşmesi, soykırımın tarifini yapmakta ve soykırımla suçlanan kişilerin o suçun işlendiği ülkenin yetkili mahkemesinde veya akit tarafların yetkisini kabul ettikleri bir uluslararası ceza mahkemesinde yargılanabileceğini belirtmektedir. Bu nedenle Ermeni iddiaları, bu konuda karar vermeğe yetkili olmayan Parlamentolar tarafından haklı bulunamaz. İngiltere Dışişleri Bakanlığında Devlet Sekreteri olan Barones Meta Ramsay of Cartvale, 19 Nisan 1999’da Lortlar Kamarasında yaptığı bir konuşmada şunları söylemiştir: “…Osmanlı İmparatorluğu’nun o devirde kendi denetiminde olan Ermenilerin ortadan kaldırılması için kararverdiği yolunda tartışmasız kabul edilebilecek delillerin bulunmaması nedeniyle İngiliz Hükümeti 1915-1916 olaylarını bir soykırım olarak kabul etmemektedir.”

TARİHİ OLAYLAR BUGÜNÜN AMAÇLARI İÇİN KULLANILMAMALI
Aralarında Bernard Lewis, JustinMcCarthy, Stanford Shaw ve Dankwart Rustow’un da bulunduğu 69 Amerikalı bilim adamı, 19 Mayıs 1985’de New York Times ve Washington Post’ta yayınladıkları bir bildiride şugörüşleri, savunmuşlardır: “…Tarihçilerin saldırganlar ve masumlar arasındaki sorumluluğu kesin olarak saptayabilmelerinden ve Doğu Anadolu’daki halk içinde çok sayıda Hıristiyan ve Müslümanın ölümüne veya yer değiştirmelerine yol açan nedenleri belirlemelerinden önce ortaya çıkartılması gereken daha çok şey vardır.”
Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, 17 Aralık 2013 tarihinde aldığı birkararda İsviçre’yi,Türkiye İşçi Partisi Başkanı Doğu Perinçek’in Ermeni Halkına karşı soykırım yapılmadığını halkın içinde inkar ettiği gerekçesiyle mahkum etmek suretiyle konuşma özgürlüğünü ihlal etmiş olduğunu hükme bağlamıştır. Mahkeme tarihi açıdan mutlak biçimde belirlenmeyen meselelerde, özellikle soykırımın çok özel ve yüksek düzeyde kanıt gerektiren dar biçimde kanıtlanmış bir hukuki kavram olması nedeniyle oybirliğinin sağlanmasının güç olduğuna hükmetmiştir. Mahkemenin üst kurulu da 15 Ekim 2015 tarihinde bu kararın özünü benimsemiştir. Fransız Yüksek Mahkemesi de 8 Ocak 2016 tarihinde aldığı bir kararla Parlamentoların soykırım iddialarıyla ilgili hüküm vermeye yetkili olmadıklarını belirtmiştir. Ermeni soykırım iddiaları, öyle anlaşılıyor ki, Birinci Dünya Savaşında Türklere karşı yaptıkları katliamın ve 1970’li ve 80’liyıllarda Ermeni Terör Örgütü ASALA’nın Türk diplomatlarını öldürmelerinin üzerini örtmeyi amaçlamaktadır. 1993 yılından beri Yukarı Karabağ’la beraber Azerbaycan topraklarının %20’sini işgal eden ve 1 milyon Azeri’yi göçe zorlayan, 25-26 Şubat 1992 tarihinde de Hocali’ye saldırarak aralarında kadın ve çocukların da bulunduğu 613kişiyi katleden Ermeniler, 1915 olaylarıyla ilgili iddialarını sürekli olarak tekrarlayarak bu trajik olayları gözlerden saklamak istemektedirler.
Tarihi olaylar bugünün amaçları için kullanılmamalı ve Türkiye Büyük Millet Meclisinin 13 Nisan 2005 tarihinde İngiltere Parlamentosuna gönderdiği mektupta belirttiği gibi, tarih tarihçilere bırakılmalıdır. Yukarıda belirtilen olayların ve hukuki delillerin ışığında, Alman Parlamentosunun 1915 olayları hakkında Avrupa İnsan Hakları Mahkemesiyle Fransız Yüksek Mahkemesinin kararlarını gözardı edecek bir hüküm vermekten kaçınmasını bekliyoruz. Böyle bir karar Türk-Alman ilişkilerine de ciddi zarar verecek ve Türk halkının milli duygularını incitecektir.

MEKTUBA İMZA ATAN İSİMLER
Hristiyan Birlik partileri (CDU & CSU) ile Sosyal Demokrat Parti (SPD) ve Yeşiller Partisi’nce hazırlanan önerge konusunda, Federal Almanya Meclisi üyelerine gönderilen mektuba şu isimler imza attılar:
Hakkı Akalın, Orhan Akbulut, Vezir Akdemir, Zekeriya Akıncı, Halil Akyüz, Önay Alpago, Kemal Anadol, Oya Araslı, Necla Arat, Mehmet Ali Arıkan, Ali Arslan, Yücel Artantaş, Şevket Arz, Gani Aşık, Ergün Aydoğan, İsa Ayhan, Selçuk Ayhan, Ferudun Ayvazoğlu, Feridun Baloğlu, Bülent Baratalı, Orhan Birgit, Ali Rıza Bodur, Mehmet Boztaş, Ersoy Bulut, Volkan Canalioğlu, Necati Cebe, Alev Coşkun, Mevlut Coşkuner, Osman Coşkunoğlu, Suat Çağlayan, Rasim Çakır, Vahit Çekmez, Erol Çevikçe, Orhan Ziya Diren, Gökhan Durgun, Şükrü Elekdağ, Hüseyin Ekmekçioğlu, Oktay Ekşi, Atilla Emek, Orhan Eraslan, Tuncay Ercenk, Gürol Ergin, Ahmet Ersin, Zeki Eroğlu, Abdürrezak Erten, İsa Gök, Birgül Ayman Güler, Ahmet Hasan Gümüş, Salih Gün, Rahmi Güner, Erol Güngör, Uluç Gürkan, Algan Hacaloğlu, Abdullah Emre İleri, Murat Kahyaoğlu, Erdal Karademir, Ahmet Yılmaz Kaya, Erdal Kesebir, Adnan Keskin, Ahmet Güryüz Ketenci, Ahmet Küçük, Mehmet Küçükaşık, Esfender Korkmaz, Osman Korutürk, Ali Kemal Kumkumoğlu, Muzaffer Kurtulmuşoğlu, Mehmet Küçükaşık, Faruk Loğoğlu, Şahin Mengü, Güldal Mumcu, Güldal Okuducu, Haşim Oral, Selahattin Öcal, Ensar Öğüt, Onur Öymen, İsmail Özay, Abdullah Özer, Ramazan Kerim Özkan, Ufuk Özkan, Mustafa Özyürek, Hüseyin Pazarcı, Mehmet Parlakyiğit, Kemal Sağ, Sıdıka Sarıbekir, Cevdet Selvi, Nur Serter, Tacidar Seyhan, Behiç Sonbay, Ertöz Vahit Suiçmez, Murat Sönmez, Orhan Sür, Feramus Şahin, Berhan Şimşek, Ahmet Tan, Bülent Tanla, Muharrem Toprak, Fevzi Topuz, Metin Tüzün, Enis Tütüncü, Engin Ünsal, Hüseyin Ünsal, Fahrettin Üstün, Cumhur Yaka, Abdülaziz Yazar, Sacit Yıldız, Dilek Akagün Yılmaz, Ahmet Yılmaz, Ahmet Yılmazkaya, Vedat Yücesan, Şefik Zengin
Sabriye Aşır /Oda tv