Even with its strength as one of the world's largest oil producers, Iran is dependent on foreign energy and is taking stiff measures to rectify the situation.
By Kamal Nazer Yasin in Tehran for ISN Security Watch (18/07/07)
To many, Iran is an energy giant. The country possesses over a quarter of the world's known oil and gas reserves. It is the second largest oil producer among OPEC countries and it has abundant natural resources which make it ideal for producing electricity.
Vast inefficiencies and abnormalities, however, mar this idyllic picture. Iran's oil production has been declining steadily from its pre-revolution peak of 6 million barrels per day (bpd) to its present 4 million bpd - below its OPEC quota - due to war, sanctions, low investment and depletion. Iran's consumption of petrol has increased at 11 percent per year. If the present trend continues, by 2015, Iran will have become a net importer of petrol.
The Islamic Republic's official GDP is approximately US$196 billion. Yet, according to the newspaper Hamshahri, each year, the government spends roughly US$55 billion for the country's energy needs including US$35 million in direct subsidies. In other words, 28 percent of the economic output is spent on basic energy needs. These huge and cheap energy inputs are needed to run the largely inefficient state-owned enterprises, to placate the public with dirt-cheap utility rates and to help out Iran's strategic friends around the world.
Without any doubt, petrol wastage occupies the prime place among all of the various economic distortions in Iran. Despite its enormous oil reserves, Iran imports 43 percent of its petrol needs from other countries due primarily to huge domestic demands as well as lack of sufficient refining capacity.
The country's average daily use is around 70 million liters per day, roughly equal to China's daily consumption, but the latter's population is 18 times larger. Economists attribute several factors for this situation. These include gas-inefficient automobiles, high population growth, the voraciousness of consumers and its super cheap petrol prices.
Until 27 June, petrol was 9 cents a liter, making it among the cheapest in the world. It takes no more than US$5 to fill up a car in Iran, compared to US$40 on the average in the US and US$90 in neighboring Turkey.
With Iran's highly protected automobile industry and cheap financing - spurred on by President Mahmoud Ahmadinejad's encouragement of car sales - manufacturers have no incentive to produce gas-efficient cars. According to a study by the financial newspaper Donay-e Eghtesad, 30 percent of the cars currently in use, consume 3 times more petrol than the international average.
Smuggler's paradise
One of the most glaring by-products of the abnormally cheap gasoline prices is crossborder smuggling. According to the newspaper Siasat-e Rooz, smuggled petrol from Iran accounts for 10 to 14 percent of Pakistan's fuel needs.
Iran shares vast border areas with Iraq, Pakistan, Turkey and other states; too vast for law enforcement forces to fully patrol. Mules, pick-up trucks, and tankers line up at major crossing points each day to carry Iran's heavily subsidized gasoline to other countries.
The arbitrage could be quite huge. Iran's anti-traffiking chief has been quoted in reports as saying that petrol smuggling is more profitable - and much less risky - than narcotics trafficking. According to an 8 July report in the newspaper Iran, petrol prices are more than 20 times higher in Turkey, 10 times higher in Pakistan and northern Iraq and 7 times higher in Afghanistan .
Using oil as geo-strategic weapon
"Oil is both Iran's strategic strong point and its strategic weak point," an Iranian political scientist told ISN Security Watch on the condition of anonymity. "It has given the state an unrivaled ability for maneuvering in both the domestic and the global spheres.
"But because of the same reasons, if the present structural distortions are not corrected, it can pose major security problems for the government."
Aside from these factors, the academic pointed to the looming threat of economic sanctions should Iran's relations with the US and the international community deteriorate further.
US President George W Bush recently renewed a bill imposing sanctions on international companies that invest more than US$20 million in the Iranian energy sector.
More ominously for Iran, in June, the US House of Representatives proposed legislature designed to curtail Iran gasoline imports through punitive measures against financial and business entities that assist Iran. If signed into law, these companies would be denied access to the US market.
According to the academic, Iran's leadership has belatedly come to take note of these dangers and take action to remedy the situation.
A crash course in rationing
On the night of 27 June, with three hours notice, the Iranian government announced that automobiles would be allowed only 100 liters per month and the price would be raised to 11 cents per liter. The announcement was followed by rioting - complete with angry mobs burning down several gas stations and looting some government-owned stores - and motorists lining up to take advantage of the last few hours of cheap petrol.
Despite these missteps, the measure seems to have worked. In the first week after the new rationing program was introduced, traffic was down by 25 percent and petrol consumption was reduced by 28 percent. For the first time in years, it was possible to drive in Tehran without being affected by its notorious traffic jams and air pollution.
Fatemeh Vaez Jafari, one of Iran's several vice presidents, said in an interview after the rationing: "Since our enemies have realized they couldn't stop our nuclear program by force, they have started to focus on targeting us by going after gasoline imports." She added: "The rationing has dismayed them completely. This was so important we can even call it a real revolution."
As far as smuggling, the news daily Ressalat reported that in northern Iraq, petrol prices had gone up from 950 dinars (77 cents) per liter to 1,300 dinars.
"The government realizes it is in a race against time," said the academic. "Other than this [petrol rationing], there are crash programs for increasing refining capacity and for converting cars to natural gas."
To reduce its dependence on imported fuel, the government is seeking US$14 billion to build new refineries and modernize the existing nine in operation. Although US pressures may make it very difficult to come up with the entire sum, there are a few willing partners that may ignore or side step this.
In addition to these measures, the Iranian Oil Ministry is encouraging the conversion of cars to run on natural gas, which the Islamic Republic possesses in great amounts.
Iran is also using its global relationships with friendly countries like Venezuela and Indonesia to counter the effects of sanctions and ensure that the flow of petrol would not be stopped.
"There is a race for time in Tehran to prepare the country for the sanctions," said the academic. "Only time will tell if these measures were effective enough or not."
Kamal Nazer Yasin is the pseudonym of a Iranian journalist reporting for ISN Security Watch from Tehran.
Image copyrightT24Image caption Fehim Taştekin, BBC Türkçe'nin sorularını yanıtladı.
Türk Silahlı Kuvvetleri (TSK), ABD öncülüğündeki koalisyonun da desteğiyle Suriye'nin Cerablus kasabasına harekât başlattı.
'Fırat Kalkanı' adı verilen operasyona TSK'nın tankları, savaş uçakları ve Özgür Suriye Ordusu'na bağlı militanlar katılıyor.
Operasyonun amacı ve olası sonuçlarını gazeteci Fehim Taştekin'e sorduk:
Cerablus, 2013'ten bu yana IŞİD kontrolündeydi. Türkiye neden daha önce müdahale etmedi, neden şimdi IŞİD'e karşı Cerablus'ta operasyon düzenliyor?
Şimdi müdahale etmesinin beş nedeni var. Birincisi, Türkiye, IŞİD'i Cerablus'tan atan gücün Kürtler olmasını istemiyor. Malum Kürt koridoru endişesi.
Kürtler, Kobani ile Afrin arasında bağlantı kurmak için bu bölgeye özel önem veriyor. Tabi Rojava üzerindeki IŞİD baskısının bitmesi için de bölgenin temizlenmesi lazım.
İkinci neden cihatçı grupların Türkiye'nin kapıları açması sayesinde bu bölgeyi ele geçirmiş olması. Sonradan ortaklarını kovup tek başına hükmeden IŞİD buralarda temizlik yaparken de Türkiye ses çıkarmadı. Zaten Türkiye-IŞİD bağlantısı da bu olaylar nedeniyle kuruldu. Ardından Türkiye IŞİD'in Rojava'ya karşı saldırılarını kolaylaştırdı. Son olarak da YPG'nin önüne konan Fırat'ın batısına geçemez kırmızı çizgisiyle esasen IŞİD'e de dolaylı olarak kalkan olmuş oldu.
Bu pozisyon Türkiye üzerindeki baskıları artırdı. Türkiye, YPG liderliğindeki Suriye Demokratik Güçleri'nin Cerablus'a operasyon yapmasını önlemek için kendi güdümünde gruplarla operasyon yapmak zorunda kaldı. Hem IŞİD'i destekliyor görüntüsünden hem baskılardan kurtulmak için bunu yapma gereği duydu. Image copyrightEPAImage caption Cerablus'tan yükselen dumanlar Karkamış'tan görüldü. Üçüncüsü, IŞİD artık Türkiye'yi de İncirlik üssünü açtığından beri artan oranda tehdit eder hale geldi. Artık hükümetin eli kolu bağlı kalamazdı. Gerçi içerdeki hücrelerle samimi ve ciddi olarak mücadele etmemesi de ayrıca sorgulanmalı.
Dördüncüsü, Türkiye Rus uçağını düşürdükten sonra Suriye'de oyun dışı kalmıştı. Bu şekilde oyuna dönme fırsatı buldu.
Beşincisi, bu operasyonla Esad karşıtı güçlere desteğin önünü açmak istemiş olabilir. Bu güçler Halep'te çok zor durumda. Rusya ve ABD'nin bu operasyona yaklaşımı nedir? Onaylıyorlar mı?
Ruslar ve Amerikalılar operasyonu onaylıyor, ama onayladıkları şey Erdoğan'ın deklare ettiği gibi hem IŞİD hem YPG/PYD'ye karşı operasyon değil.
Rusya'nın onayı olmadan Suriye hava sahasına Türk savaş uçakları ya da karadan tanklar giremez. Ruslar S-400'ler ile hava sahasını Türklere kapatmıştı. İlişkiler normalleşirken bu konuda da anlaştılar.
ABD ile zaten bu konuda mutabakat sağlanmıştı. Erdoğan son ABD ziyaretinde, "Siz havadan destek verirseniz, biz de müttefikimiz olan muhalifleri Cerablus'a sokarız" demişti. Bunu iki kez El Rai'ye yönelik olarak denediler, ama başaramadılar.
Ama operasyon Kürtlere yönelirse ABD frene basabilir, çünkü YPG artık sahada Amerikan müttefiki.
Ruslar da YPG'ye karşı savaşı onaylamaz.
Suriye ile anlaşma olduğunu sanmam. Esad, Kürtleri Erdoğan'a altın tepside sunup mutlu etmez. Tabii Halep'teki gruplara Türk desteği kesilirse durum değişir. Türkiye Cerablus operasyonuyla neyi hedefliyor, asıl stratejisi nedir? Amacına ulaşır mı?
Resmi açıklamaya göre, Cerablus'u IŞİD'den temizlemeyi ve PYD/YPG ile mücadeleyi. Ama asıl hedef tabi ki Kürtlerin kontrol alanını sınırlamak. SDG'yi (Suriye Demokratik Güçleri) Cerablus'tan uzak tutabilirler ama Menbic'ten çıkartamazlar ve El Bab'a yönelmekten de alıkoyamazlar.
Ayrıca sahadaki SDG operasyon planlamasının ABD ile birlikte yapıldığını unutmamak lazım. Image copyrightEPATürkiye, IŞİD niyetine hedefi büyütürse ABD ile karşı karşıya gelir. Ayrıca sahayı IŞİD sonrası nasıl tutacakları konusunda ihtimal hesaplarının sağlıklı yapıldığını sanmıyorum. Türkiye'nin çalıştığı grupların kapasite ve kabiliyetleri sınırlı.
Bunlara Amerikanvari bir destek sağlanmadığı sürece El Rai'deki hezimet tekrarlanabilir. Türkiye'nin Suriye'ye geçişlerine yardımcı olduğu ÖSO militanları kimlerden oluşuyor?
Türkmenler ve bazı Arap birliklerinden oluşuyor. Cerablus Kürtler için neden önemli? Alternatif güzergâhları var mı?
Kürtlerin tahayyülünde Derik'ten Afrin'e bir coğrafyayı federatif bir yapıya dönüştürmek var.
Türkiye gibi Suriye yönetimi de buna izin vermek istemiyor. Şam yönetimi üçlü kantonu müzakere edilebilir buluyordu, ama federasyon başka bir perspektif ve bölünme korkusunu besliyor. Bu korkuyu tetikleyen başka bir husus da Amerikan askeri varlığının kalıcı hale gelmesi ihtimalidir. Image copyrightEPAImage caption TSK'ya ait tanklar da operasyona katıldı. Eğer Cerablus olmazsa Kobani-Afrin bağlantısı Türkiye sınırlarının 30-40 km kadar güneyinden Menbic ve El Bab üzerinden bir koridorla sağlanabilir. Şu an üzerinde durulan güzergâh da burası. IŞİD Suriye'nin kuzeyinde zayıflarsa Türkiye içinde eylemlerini arttır mı?
Elbette artırır. Türkiye sınırlarına ihtiyacı olduğu ve Ankara'nın laçka politikasından istifade ettiği için Türkiye'deki eylemlerini üstlenmiyordu. Artık düşmanlık doğrudan ve aleni hale gelebilir. Cerablus operasyonu Türkiye ile Suriye'de Esad hükümeti arasındaki ilişkiyi nasıl etkiler?
Türkiye, Suriye politikasında bir değişikliğe gidecekse bir şey almak istiyor; o şey de Rojava'yı yıkmaktır. Esad ile ortaklığın şartı Kürtlere karşı ortak cephe kurmaktır.
Ankara YPG konusunda Amerikan politikalarından dolayı mutsuz. Şimdi İran ve Rusya ile yeni ortaklığı Kürt karşıtı bir zemine çekmeye çalışıyor.
Ancak İran PKK konusunda Türkiye ile aynı hassasiyete sahip olsa da Rojava konusunda Ankara ile aynı dalga boyunda değil. Rusya da öyle.
İki ülke için Kürtler, Şam ile anlaşır ve özerklik kurarsa sorun olmaz. Ayrıca iki ülke de ABD'nin Kürtler üzerinden bölgenin geleceğine kendi çıkarlarını saplamasını istemiyor.
Türkiye'nin izlediği bu yol en çok öfkelendiği Amerikan senaryosuna yarar.
Tuesday, August 23, 2016
From Political Islam to Muslim Democracy
The Ennahda Party and the Future of Tunisia
Rached Ghannouchi
RACHED GHANNOUCHI is a co-founder of the Ennahda Party.
Ennahda, one of the most influential political parties in the Arab world and a major force in Tunisia’s[1] emergence as a democracy, recently announced[2] a historic transition. Ennahda[3] has moved beyond its origins as an Islamist party and has fully embraced a new identity as a party of Muslim democrats. The organization, which I co-founded in the 1980s, is no longer both a political party and a social movement. It has ended all of its cultural and religious activities and now focuses only on politics.
Ennahda’s evolution mirrors Tunisia’s broader social and political trajectory. The party first emerged as an Islamist movement in response to repression at the hands of a secularist, authoritarian regime that denied citizens religious freedom and the rights of free expression and association. For decades, Tunisian dictators shut down all political discourse in the country, forcing movements with political aims to operate exclusively as social and cultural organizations. But the revolution of 2010–11[4] brought an end to authoritarian rule and opened up space for open, free, and fair political competition[5]. Tunisia’s new constitution[6], which Ennahda members of parliament helped draft and which was ratified in 2014, enshrines democracy and protects political and religious freedoms. Under the new constitution, the rights of Tunisians to worship freely, express their convictions and beliefs, and embrace an Arab Muslim identity are guaranteed, and so Ennahda no longer needs to focus its energies on fighting for such protections. Therefore, the party no longer accepts the label of “Islamism”—a concept that has been disfigured in recent years by radical extremists—as a description of its approach. In this new democratic stage of Tunisian history, the question is no longer one of secularism versus religion: the state no longer imposes secularism through repression, and so there is no longer a need for Ennahda or any other actor to defend or protect religion as a core part of its political activity.
Of course, as Muslims, the values of Islam still guide our actions. However, we no longer consider the old ideological debates about the Islamization or secularization of society to be necessary or even relevant. Today, Tunisians are less concerned about the role of religion than about building a governance system that is democratic and inclusive and that meets their aspirations for a better life. As the junior partner in Tunisia’s coalition government, Ennahda aims to find solutions to matters of concern to all of the country’s citizens and residents.
Ennahda’s evolution is a result of 35 years of constant self-evaluation and more than two years of intense introspection and discussion at the grass-roots level. At an Ennahda Party congress held in May, more than 80 percent of the delegates voted in favor of this formal shift, which represents not so much a sea change as a ratification of long-held beliefs. Our values were already aligned with democratic ideals, and our core convictions have not changed. What has changed, rather, is the environment in which we operate. Tunisia is finally a democracy rather than a dictatorship[7]; that means that Ennahda can finally be a political party focusing on its practical agenda and economic vision rather than a social movement fighting against repression and dictatorship. As the entire Middle East[8] grapples with instability and violence—often complicated by conflicts over the proper relationship between religion and politics—Ennahda’s evolution should serve as evidence that Islam is indeed compatible with democracy and that Islamic movements can play a vital, constructive role in fostering successful democratic transitions.
RESISTANCE AND RENAISSANCE
Abdelfattah Mourou and I established the Islamic Tendency Movement (MTI), which later became Ennahda, in the 1970s. We were both graduates of Ez-Zitouna, the first Islamic university in the world, which was founded in 737 and has long fostered a vision of Islam as dynamic and responsive to the changing needs of society. Our approach was shaped by our contact with a variety of reformist Islamic thinkers. Early on, we were influenced by thinkers in Egypt and Syria linked to the Muslim Brotherhood, such as the movement’s Egyptian founder, Hasan al-Banna, and Mustafa al-Sibai, the leader of its Syrian branch. But as the MTI developed, we increasingly drew inspiration from thinkers in the Maghreb region, such as the Algerian philosopher Malek Bennabi and Ez-Zitouna University’s own Mohamed Tahar Ben Achour, one of the fathers of the rationalistic approach to Koranic exegesis, which emphasizes the importance of maqasid al-sharia: the objectives, or ends, of Islamic law.
At the time, Tunisia was experiencing increasing social and political unrest due to widespread dissatisfaction with the authoritarian regime of President Habib Bourguiba and its crackdown on civil and political liberties, as well as with the slow pace of economic growth, the spread of corruption, and the persistence of social inequality. Discontent boiled over in a series of strikes between 1976 and 1978 that culminated in a general strike on January 26, 1978—a day that came to be known in Tunisia as Black Thursday, when the regime killed dozens of protesters, wounded hundreds more, and arrested more than 1,000 people on charges of sedition.
In light of a growing consensus about the need for democratic reforms, the MTI brought together Tunisians who opposed the Bourguiba regime and felt excluded from the political system, especially owing to the state’s repression of any expression of religiosity, whether in public or private. MTI members set up discussion groups, published journals, and organized students on university campuses.
In April 1981, the Bourguiba regime consented to the registration of other political parties. The MTI submitted a request to form a party committed to democracy, political pluralism, the peaceful sharing and alternation of power, free and fair elections as the sole source of political legitimacy, the protection of moderate religious scholarship, and the promotion of a form of modernization that would be in harmony with Tunisia’s values and cultural heritage. But the application was ignored by authorities.
Faced with rising calls for reform, the regime instead expanded its crackdown, arresting around 500 MTI members, myself included. Between 1981 and 1984, I was imprisoned along with many of my colleagues. Shortly after our release, many of us were rearrested, accused of inciting violence and “seeking to change the nature of the state.” Many Ennahda members were sentenced to life in prison after sham trials, as the regime deepened its descent into repression and despotism.
The rise to power of Zine el-Abidine Ben Ali[9], who deposed Bourguiba in a 1987 coup d’état, seemed to signal a potential political opening. The following year, Ben Ali granted an amnesty to all political prisoners and announced the beginning of a new era of multiparty democracy. The MTI again applied for recognition as a political party, changing its name to Hizb Ennahda (the Renaissance Party). However, the application was again ignored, and the hoped-for opening soon proved to be a mirage, as the Ben Ali regime reverted to the repressive tactics of the Bourguiba era. After the 1989 national elections, in which independent candidates linked to Ennahda won 13 percent of the overall vote and, according to some sources, as much as 30 percent in some major urban areas, the regime moved to crush the party. Tens of thousands of members were arrested, imprisoned, tortured, blacklisted from employment and educational opportunities, and subjected to police harassment. Many others, including me, were forced into exile.
For the next two decades, Tunisia languished under repression, and Ennahda struggled to survive as a banned underground movement. A turning point finally came in December 2010, when a young Tunisian street vendor named Mohamed Bouazizi set himself on fire in front of a local government office to protest the harassment he had suffered at the hands of officials. Bouazizi’s action captured the public imagination, and in less than a month, massive protests around the country had forced Ben Ali to flee and had sparked a series of revolts across the Arab world. Ennahda members participated in the protests alongside other Tunisians, but not under the party banner, partly to avoid giving the regime an excuse to paint the demonstrations as the work of an opposition group seeking to take power.
In the country’s first free and fair elections, in October 2011, Ennahda’s grass-roots networks and track record of opposing the dictatorship helped it win the largest share of the vote, by a wide margin. Seeking a national unity government, Ennahda entered into a pioneering coalition with two secular parties, setting an important precedent in contemporary Arab politics.
In Tunisia’s postrevolutionary era, when tensions have threatened to overwhelm the country’s fragile democratic structures, Ennahda has pushed for compromise and reconciliation rather than exclusion or revenge. During negotiations over a new constitution, Ennahda’s parliamentarians made a series of crucial concessions, consenting to a mixed presidential-parliamentary system (Ennahda had originally called for an exclusively parliamentary system) and agreeing that the constitution would not cite sharia as one of the sources of legislation. As a result of Ennahda’s willingness to compromise and work within the system, the new constitution enshrines democratic mechanisms, the rule of law, and a full range of religious, civil, political, social, economic, cultural, and environmental rights.
In 2013, violent Salafi extremists carried out a series of attacks and political assassinations, setting off a period of instability and protest. Seeking to tar Ennahda by falsely associating the party with these crimes, a number of parliamentarians suspended their participation in the drafting of the constitution. In response, Ennahda and its coalition partners sought to forge a compromise rather than force the document through in the midst of turmoil. To preserve the legitimacy of the process, the Ennahda-led government did something never before seen in the region: it willingly stepped down and handed over power to a neutral, technocratic government. Our priority was not to remain in control but to ensure that the National Constituent Assembly, the supreme representative body, could complete the work of drafting a constitution that would establish the political foundations of a democratic Tunisia. The Ennahda-led government did something never before seen in the region: it willingly stepped down.
Following elections in 2014[10], Ennahda gracefully conceded its loss—even before the official results were announced—to Nidaa Tounes, a center-right party founded in 2012. Ever since, Ennahda has worked with Nidaa Tounes as the junior partner in a coalition government. Although the two parties do not see eye to eye on every issue, the coalition has held steady, and the combination of a well-constructed constitution and political cooperation has produced the right conditions for Ennahda to take the next step in its journey toward Muslim democracy.
THE SEPARATION OF MOSQUE AND STATE
At its tenth party congress, in May, Ennahda announced a series of changes that formalized its decision to focus exclusively on politics and to leave behind social, educational, cultural, and religious activities. In recent years, the party has gradually abandoned those pursuits, recognizing that they should be the purview of independent civil society organizations and not of the party or any entity related to it. The motion to enact this change stipulated, among other things, that the party’s cadres can no longer preach in mosques and cannot take leadership positions in civil society groups, such as religious or charitable associations.
Our objective is to separate the political and religious fields. We believe that no political party can or should claim to represent religion and that the religious sphere should be managed by independent and neutral institutions. Put simply, religion should be nonpartisan. We want the mosque to be a space for people to come together, not a site of division. Imams should not hold positions in any political party and should be trained as specialists in their field in order to gain the skills and credibility required of religious leaders; currently, only seven percent of Tunisian imams have undergone such training.
The party congress also approved a comprehensive strategy to overcome the major challenges Tunisia faces, focusing on consolidating constitutional procedures, pursuing transitional justice, reforming state institutions, enacting economic reforms to spur growth, creating a multidimensional approach to the fight against terrorism, and promoting good governance in religious institutions.
Ennahda is now best understood not as an Islamist movement but as a party of Muslim democrats. We seek to create solutions to the day-to-day problems that Tunisians face rather than preach about the hereafter. To be clear, the principles of Islam have always inspired Ennahda, and our values will continue to guide us. But it is no longer necessary for Ennahda (or any other party) to struggle for religious freedoms: under the new constitution, all Tunisians enjoy the same rights, whether they are believers, agnostics, or atheists. The separation of religion and politics will prevent officials from using faith-based appeals to manipulate the public. It will also restore the independence of religious institutions: religion will no longer be hostage to politics, as it was before the revolution, when the state interfered in and repressed religious activities.
This separation will also help better equip Tunisia to combat extremism. When religion was repressed and religious institutions forcefully closed and restricted for decades, Tunisian youth were left with no reference point for mainstream, moderate Islamic thought; many succumbed to distorted interpretations of Islam that they encountered on the Internet. Confronting violent extremism requires an understanding of the true teachings of Islam, which reject black-and-white views and allow for interpretations that accommodate the needs of modern life. The genuine separation of mosque and state and the effective governance of religious institutions will facilitate better religious education and reintroduce moderate Islamic thinking to Tunisia.
The Zitouna mosque in Tunis, April 2012.
A REBUKE TO TYRANTS AND EXTREMISTS
Tunisia has made significant political progress[11] over the last five years. To consolidate these gains, the government must prioritize social and economic development. It must go beyond democratic institution building and carry out economic reforms that will meet the urgent need for jobs and growth. To this end, Ennahda has called for a comprehensive national economic dialogue and a participatory approach to reforms based on a vision of “compassionate capitalism”—an approach that balances the freedom of enterprise with the ideals of social justice and equal opportunity.
To boost growth, the government needs to pave the way for the resumption of production in several strategic sectors, such as the phosphate industry, which has slowed down since the revolution due to disagreements between labor unions and producers over pay and working conditions. Ennahda also strongly supports reforms to the banking sector that will make it easier for firms and individuals to get access to financing. These reforms will bring much of the informal economy into the mainstream. The party has also successfully pushed for increases in government assistance to small businesses and farmers. In addition, the government must diversify Tunisia’s trading relations and increase Tunisia’s exports to neighboring countries by opening up new opportunities in Africa, Asia, and Latin America and advancing the ongoing negotiations over a free-trade agreement with the EU.
Creating a culture of entrepreneurship is particularly critical for Tunisia’s success. Tunisians have grown accustomed to thinking of the state as the country’s main employer, and corruption under the former regime placed many barriers in the way of would-be entrepreneurs. Ennahda wants to encourage a shift away from this dependence, which has historically allowed the state to monopolize resources and distribute them in an opaque and clientelistic manner. Ennahda supports the government’s ongoing efforts to encourage entrepreneurship among the younger generations; the minister of vocational training and employment, the Ennahda member Zied Ladhari, has introduced ambitious and much-needed reforms, launching a new program to train more than 600,000 unemployed Tunisians, renovating job-training centers, and creating a national authority for career guidance.
Ennahda also backs reforms that will make it easier to establish public-private partnerships and to start new businesses. The Ennahda-led government of 2011–14 introduced a new law governing such partnerships, which has recently been adopted. And a new program proposed by Ladhari would promote new businesses by creating mentoring programs for start-ups and by supporting entrepreneurs through training, flexible funding systems, and a one-stop shop for administrative procedures, to reduce bureaucracy.
Economic development cannot progress, however, without significant changes in the educational system, which has become divorced from the realities of the labor market in Tunisia, where the overall unemployment rate currently hovers around 15 percent. Education must be a path to work, not a bridge to joblessness. Ennahda is pushing for reforms that will help educational institutions meet the needs of the market, including by focusing more on soft skills, providing a larger range of technical training schemes, and connecting students to opportunities and internships in the public and private sectors.
Consolidating Tunisia’s dramatic political transformation and making progress on economic development will also require social change, especially when it comes to the role of women in government and business. The participation and leadership of Tunisian women—in politics, the judiciary, and civil society—were crucial to the country’s democratic transition. Today, 60 percent of all Tunisian university graduates are female, yet women still face higher unemployment than men (21.5 percent compared with 12.7 percent in 2014). The country’s democratic development depends on removing the obstacles that women face in all fields, promoting equal participation, and protecting women’s rights. To that end, Ennahda supports mandating equal gender representation on all party lists in the local elections that will be held in March 2017. Ennahda members of parliament have also proposed stronger maternity-leave rights to protect women against discrimination and to give them greater career flexibility.
Overshadowing all these issues, of course, is the question of security. The challenge of keeping Tunisians safe in an unstable region is testing the resilience of the country’s new democratic system. The state must protect citizens while ensuring respect for individual rights and the rule of law. Ennahda has successfully pushed for amendments to counterterrorism laws that ensure suspects’ access to legal advice. We have also called for a comprehensive national security strategy that addresses the complex causes of extremism. Smart counterterrorism avoids counterproductive reactions and will require a cultural shift on the part of Tunisia’s security institutions, toward respecting the supremacy of the law and protecting the freedoms of individuals, civil society groups, and the media. Newly enacted provisions to protect the rights of detainees, as well as the establishment of the National Anti-Torture Commission, represent a step in the right direction.
The only way to conclusively defeat extremist groups such as the self-proclaimed Islamic State (also known as ISIS) is to offer a hopeful alternative to millions of young Muslims around the world. In the Arab world, people have faced increasing social exclusion, fewer opportunities, and repression at the hands of autocrats. Their frustration has been exploited by extremist groups such as ISIS, which aim to sow chaos and disorder and impose their own form of tyranny on the region. By showing that Muslim democracy can respect individual rights, promote social and economic opportunities, and protect Arab Islamic values and identities, the successful consolidation of democracy in Tunisia will serve as a rebuke to secular tyrants and violent extremists alike.
Ennahda’s recent transition will make that kind of success more likely. We hope it will also inspire more debate in the Muslim world about the compatibility of Islam and democracy, what it means to be an inclusive political party, and how to build democratic systems that promote pluralism and respect the right to difference. Of course, Tunisia’s political environment is different from that in the rest of the region. Other Arab countries, such as Egypt, Iraq, and Syria, are still suffering under dictatorship and military rule or remain mired in ethnic and sectarian conflicts. The more complicated a country’s internal situation, the higher the price of change will be and the longer it will take. But change is coming, whether as a result of civil war, peaceful revolution, or gradual reform. And when it comes, Tunisia—and Ennahda—will hopefully serve as a valuable model.
FRANSA ANAYASA KONSEYİ: BİR FİİLİN SOYKIRIM OLUP OLMADIĞI YETKİLİ MAHKEME TARAFINDAN SAPTANIR «FRANSA TÜRK TARİHİ EĞİTİMİNDE TARAFSIZLIK DERNEĞİ» NİN BÜYÜK BAŞARISI
Fransız Anayasa Konseyi, Fransa'daki Türk toplumunun kurmuş olduğu «Türk Tarihi Eğitiminde Tarafsızlık Derneği» (TTETD) adlı bir STK'nın üçüncü taraf olarak müdahil olduğu bir dava hakkında 8 Ocak 2016 tarihinde vermiş olduğu kararla, Yahudi soykırımının (Holokost) inkâr edilmesi fiilini suç sayan ve cezalandıran Gayssot Yasası'nın geçerliliğini teyit etmiştir. Konsey kararında, bir fiilin soykırım olup olmadığının sadece bir yetkili mahkeme tarafından saptanabileceğini ve yasama ile yürütme organlarının bir olayı insanlığa karşı suç olarak tanımlama yetkisine sahip olmadıklarını vurgulamıştır. Karar, aynı zamanda, Fransa Parlamentosu tarafından 29 Ocak 2001 tarihinde kabul edilen ve 1915 olaylarını soykırım olarak tanımlayan yasanın tüm potansiyel etkilerini ortadan kaldırmış ve Ermeni soykırımının inkârını suç sayan yasaların geçirilmesini yasaklamıştır.
Fransa'daki Ermeni aktivistler tezlerine güç kazandıracağı düşüncesiyle davaya üçüncü taraf sıfatıyla müdahil olmuşlardı. Ermeni tarafı, Anayasa Konseyi'ne başvurusunda, Holokost ile Ermeni Soykırımının tarihsel açıdan kanıtlanmış olaylar olmaları dolayısıyla eşit muameleye tabi tutulmaları gerektiğini ve bu nedenle her ikisinin inkârının da suç sayılarak cezalandırılmasını talep etmişti. Irkçılık ve anti-semitizm ile mücadelede Fransa ve Avrupa'da tanınmış STK'lardan olan MRAP (Irkçılık Karşıtı Halklar Arasında Dostluk Hareketi) ve LICRA (Irkçılık ve Anti-semitizme Karşı Uluslararası Birlik) davaya üçüncü taraf olarak katılmıştı. Her iki STK da, başvurularında, Holokost'un inkârının anti-semitizm anlamına geldiğini ve bir uluslararası mahkeme kararıyla gerçekliği saptanmış olan Holokost'un Ermeni soykırımıyla eşit değerde tutulamayacağını vurgulayarak, Gayssot Yasası'nın 24a maddesinin aynen muhafazasını talep etmişlerdi.
Türk tarihi eğitiminde tarafsızlık için mücadele veren ve okul kitaplarından Ermeni soykırımı iddialarının çıkarılmasını Fransız Hükümeti'nden talep eden bir Fransız-Türk örgütü olan (TTETD), başvurusunda Türkiye'yi Ermeni soykırımıyla suçlayan 2001 tarihli yasanın hukuki temelden yoksun olması ve Fransa Anayasası'nı ihlal etmesi nedeniyle iptal edilmesi gerektiği talebinde bulunmuştu.
Anayasa Konseyi 8 Ocak 2016 tarihli kararında, Gayssot Yasası'nın Anayasa'ya uygunluğunu teyit ederek davacının iddiasını reddetmiştir. Konsey, aynı zamanda Fransız-Ermeni gruplarının iddialarını da, Holokost ile Ermeni soykırımı arasında büyük bir fark bulunduğu, Holokost'un uluslararası bir mahkemenin kararına dayanan bir gerçek olduğu, buna mukabil Ermeni soykırımının hukuki dayanaktan mahrum bulunan bir görüş niteliğinde olduğu gerekçesiyle reddetmiştir.
Bu hususta Anayasa Konseyi kararı son derece berraktır. Konsey, bir soykırım fiilinin işlenip işlenmediğine sadece yetkili bir mahkemenin karar verebileceğini belirtmiş ve yasama organları ile hükümetlerin bir olayı soykırım olarak tanımlama yetkisine sahip olmadıklarını vurgulamıştır. Bu karar, Birleşmiş Milletler Soykırım Sözleşmesi'nin, herhangi bir soykırım ithamının sadece Sözleşme'nin 6. ve 9. maddelerinde belirtilen yetkili mahkemeler tarafından karara bağlanabileceği yolundaki hükümleriyle tam anlamıyla uyum halindedir.
Konsey, aynı zamanda, insanlığa karşı işlenen bir suçun inkâr edilmesi fiilinin suç sayılarak cezalandırılması için, söz konusu insanlığa karşı suçun yetkili bir mahkeme kararıyla saptanmış olmasını
şart koşarak, Fransız-Türk örgütü TTETD'nin en önemli taleplerinden birini kabul etmiştir. Bunun sonucu olarak, bundan böyle Fransız Parlamentosu, Türkiye'yi soykırımla suçlayan 2001 tarihli yasaya dayanarak, Ermeni soykırım iddiasının inkârını suç sayıp cezalandırılmasını öngören yasalar çıkaramayacaktır. Konsey, bu kararıyla tarih ve hukukun siyasi saik ve amaçlarla istismar edilmesine karşı çıkmıştır. Bu şekilde, Fransa Anayasa Konseyi, Avrupa Birliği üyelerine ve uluslararası camiaya, parlamentoların ve diğer siyasi organların tarihin tartışmalı dönemleri hakkında hüküm verecek forumlar olmadıkları ve bu işin tarihçilerin serinkanlı ve tarafsız araştırma ve değerlendirmelerine bırakılması hususunda açık bir mesaj vermiştir.
TTETD, Anayasa Konseyi'nin kararını, Türkiye-Fransa ikili ilişkilerinin güçlenmesine ciddi katkıda bulunacak önemli bir gelişme olarak görmektedir. Zira, bu karar, Türkiye-Fransa ilişkilerinin istikrarlı bir şekilde gelişmesini engelleyen Ermeni soykırımının inkârını suç sayan yasa tasarılarının Ermeni lobisinin etkisiyle kabul edilmesini yasaklamaktadır. Anayasa Konseyi bu aşamada TTETD'nin 2001 tarihli yasanın iptali hususundaki talebini kabul etmemiş ise de, bu, Gayssot davasında TTETD'nin üçüncü taraf olması nedeniyle 2001 tarihli yasanın doğrudan Konsey'e sunulmamış olmasındandır. Bununla birlikte Anayasa Konseyi, TTETD'nin bu konuda daha önce yapmış olduğu bir Anayasal başvuru girişiminin kendisine intikalini hatalı bir gerekçeyle engellemiş olan Danıştay'ın (Conseil d'Etat) kararını eleştirmek suretiyle, 2001 tarihli yasanın önüne getirilmesi için davetiye çıkarmıştır. Bu durumda, TTETD, 2001 tarihli yasanın Anayasa'yı ihlal ettiği ve bu nedenle iptal edilmesi gerektiği hususundaki talebinin yeniden Anayasa Konseyi'ne sunulması için gerekli hukuki süreci tekrar başlatacaktır.
Türk kökenli bir Fransız olan Fransa Türk Kültür Dernekleri Birliği (FTKDB) ve TTETD başkanı Dr. Demir Onger, Paris'te bir basın konferansında yaptığı açıklamada, Türkiye'yi soykırımla suçlayan 2001 tarihli yasanın iptali için Anayasa Konseyi'ne başvuru girişiminin, Türk Kültür Dernekleri'ne danışmanlık yapan Büyükelçi (E) Şükrü Elekdağ'ın öncülüğü ve rehberliği ile başlatıldığını söylemiştir. Dr. Onger, Türk Kültür Dernekleri Birliği'nin uzunca bir süredir okul kitaplarından Ermeni soykırımına referansın çıkarılması için mücadele ettiğini, ancak bu amaçla hukuk yoluna başvurulmasını ve Türk Tarihi Eğitiminde Tarafsızlık Derneği'nin kurulmasını Elekdağ'ın akıl hocalığına borçlu olduklarını söylemiştir.
Anayasa Konseyi kararı, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi'nin (AİHM) Perinçek davasında vermiş olduğu kararla uyum halindedir. AİHM, insanlığa karşı işlenen bir suçun inkârının suç oluşturması için, inkâr fiilinin ırkçı nefrete teşvik etmesini ana kriter olarak saptamıştır. AİHM, Holokost ile 1915 olayları arasında ciddi bir fark olduğunu belirtmiş, Holokost'un inkârının otomatik olarak ırkçı nefrete teşvik olarak anlaşıldığını, bu nedenle de suç sayıldığını, buna mukabil Perinçek'in "Ermeni soykırımı uluslar arası bir yalandır" şeklindeki beyanının, ırkçı ve antidemokratik bir eyleme teşvik eden bir anlam taşımadığını kaydetmiştir . Bu nedenledir ki mahkeme, Ermenilerin 1915 olayları hakkındaki görüşlerine karşıt bir fikir ileri sürülmesini fikir özgürlüğü bağlamında değerlendirmiş ve cezayı gerektiren bir suç saymamıştır.
Anayasa Konseyi'nin kararına göre ise, insanlığa karşı işlenen bir suçun inkârının suç sayılabilmesi için kriter sözkonusu insanlığa karşı suçun bir mahkeme kararıyla saptanmış olmasıdır. Nitekim, kararın 6. maddesinde şu ifadeler yer almaktadır: "İkinci Dünya Savaşı sırasında işlenmiş olan ve insanlığa karşı suç olarak tanımlanan ve bu nitelikleri nedeniyle Fransa veya uluslararası yargı organları tarafından cezalandırılmış bulunan suçların varlığını tartışma konusu yapan ifadeler, ırkçılığa ve anti-semitizme teşvik oluşturur."
Konsey'in, Türkiye'nin hukuki yaklaşımıyla bağdaşan bu kararı, AİHM içtihadını tamamlamaktadır. AİHM açısından insanlığa karşı işlenen bir suçun inkârı fiilinin suç sayılıp cezalandırılması ırkçı nefreti teşvik etmesi durumunda haklıdır; Anayasa Konseyi kararına göre ise, inkâr fiilinin suç sayılması ancak
insanlığa karşı işlenen suçun bir mahkeme kararıyla saptanmış olması şartına bağlıdır. Yani Konsey, zihni unsuru (ırkçı nefrete teşvik etmeyi), usul unsuruna (mahkeme kararı) bağlamaktadır.
Son olarak, Fransa Anayasa Konseyi'nin kararının, esasında hukuk ve adaletin temelini teşkil eden "masumiyet ilkesinin" teyidinden ibaret olduğunun altını çizelim. Hem Birleşmiş Milletler Genel Kurulu'nun 1948'de oybirliğiyle kabul ettiği Evrensel İnsan Hakları Bildirgesi'nde, hem de ABD Anayasası'nda yer alan bu ilke gereğince, adil bir şekilde yargılanarak mahkeme tarafından mahkûm edilmeyen bir kişi suçlanıp cezalandırılamaz. Parlamentolar ve hükümetler, kendilerini asla yargı organı yerine koyamazlar. Fransa Anayasa Konseyi'nin 8 Ocak 2016 tarihli kararının yansıttığı hukuk ve adalet anlayışının, ABD Kongresi'ne ve tüm özgür ülke parlamentolarına örnek teşkil etmesini
Türk Askeri tarihinin en büyük yenilgisi hiç kuşkusuz Balkan Bozgunudur. İkinci Viyana kuşatmasında yaşanan 1683 bozgunu ile 1877-1878 Rus savaşında Kafkas ve Tuna Cephesinin çöküşüyle payitahtın neredeyse elden çıkacak duruma gelmesi diğer büyük yenilgilerdir.
1683 bozgununun ardından hemen pes etmeyen Osmanlı imparatorluğunun çabaları nafiledir. On altı yıl süren ölüm kalım savaşı da kaybedilecektir. 1699’ da imzalanan Karlofça Anlaşması Orta Avrupa’daki Türk üstünlüğünün kesin olarak son bulmasının belgesidir.
1877-1878 Türk Rus Savaşı ise Kafkas hattında ve Balkan coğrafyasındaki Türk askeri varlığını ve siyasi hakimiyetini yok derecesine indirecektir.Tuna cephesinin çöküşünün ardından Edirne’nin düşüşü ile Çarlık Ordularına Osmanlı payitahtının kapıları ardına kadar açılır. Ayastefanos’ta (Yeşilköy) dayatılan şartlar son derece ağır hükümler içermektedir. İngiltere’nin Hindistan yolunun Rus tehdidi altına girmesi endişesi ve Prusya’nın çıkar hesapları doğrultusunda düzenlenen Berlin Konferansında kısmen hafifletilen hükümler sonrası Ruslar İstanbul’u terk edecektir.
Balkan Bozgununun (1912) diğerlerinden farkı yenilginin askeri alanla sınırlı kalmayıp batı karşısındaki inançsal, kültürel, askeri üstünlük algısının ortadan kalkması, yenilgi ve yok oluş duygusunun toplumu teslim almasıdır. Sırp, Bulgar, Karadağ, Yunan bağlaşıkları karşısında uğranılan askeri yenilgi gerçekten yüz kızartıcıdır. Yüzyıllardır her büyük seferde Orduyu Hümayunun yer götürmez askerle gidip, zaferle dönüşünün kuşaklar boyu tanığı, serhat türküleriyle, akıncı destanlarıyla büyümüş Rumeli ahalisinin görüp de inanamadığı şey üniformalı yenik ordudan geriye kalanların bağlaşıkların üniformalı vahşilerin önünden ardına bakmadan kaçmasıdır.
Osmanlının fetih ve batıya doğru yayılması temelinde uygulanan iskan politikasıyla Anadolu’dan göçürülen Yörüklerle Türkleştirilen 500 yıllık vatan birkaç ayda elden çıkmıştır. Osmanlının, Anadolu kadar Türk Rumeli’si göz açıp kapayıncaya kadar kaybedilmiştir. Evladı Fatihanca vatan bilinmiş, camileriyle, türbeleriyle, hanları, hamamları, şehirleri, çarşıları, bedestenleriyle Türkleştirilmiş coğrafyada acımasız bir etnik temizlik uygulanmaktadır. Bir yandan demografik kırım yapılırken diğer yandan 500 yıllık hakimiyetinin her türlü kültürel mirası acımasızca tahrip edilmektedir.
Balkanlardan Edirne’ye, Edirne’den İstanbul’a uzanan, cami avlularından sokaklara, meydanlara taşan perişan yığınlar savaşın ve yenilginin, uğranılan facianın büyüklüğünü gözler önüne sermektedir. Ordudaki alaylı mektepli, İttihatçı, İtilafçı çekişmesinin, hiyerarşik disiplini yok eden kutuplaşmanın acı sonuçları Vatan kaybı olarak ortaya çıkmıştır. Balkan Savaşı halkın orduya, askere yönelik güven duygusunu sıfırlamış, halkın kolektif psikolojisinde yenilgi ve yok oluş duygusuna, milli ruhta çöküntüye yol açmıştır. Halk yenilginin sorumlusu olarak orduyu, özellikle de zabitanı ( subaylar ) görmektedir. Tarihte ilk kez halk orduya karşı güven duygusunu yitirmiş, adeta sırtını dönmüştür.
Zafer günlerinin gurur simgesi üniforma, yenilgi ve çöküş günlerinin nefret objesine dönüşmüştür. Subaylar üniforma ile sokağa çıkamaz hale gelmişlerdir. Yenilginin utancı altında ezilmekte, atalarının sefer ve zafer yollarından yüz geri kaçışın ezikliği altında yüzlerini yerden kaldıramamaktadırlar.
Türk subayını ve Mehmetleri bu utançtan Çanakkale kurtaracaktır.Balkan yenilgisinden dersler çıkarılmış, yeteneksiz, birikimsiz, çağın gerektirdiği askerlik sanatını içselleştirememiş unsurlar tasfiye edilmiştir. Ordunun eğitim anlayışında, savaş stratejisinde ciddi değişikliklere gidilmiş, yetenekli, genç subaylara rütbelerinin üstünde birliklere komuta etme imkanı verilmiştir.
Birinci Dünya Savaşının patladığı 1914 yılında İtilaf güçleri Türklere Balkan Bozgunun daha ağırını yaşatacaklarından emindirler. 1915 başlarında Türklerin işini bitirip saf dışı bırakacaklarını düşünmektedirler. Sabah Çanakkale Boğazından girip akşama Osmanlı başkentine- ulaşmanın hayalini kurmaktadırlar. Kibirli hasımlarına hem denizden hem karadan yol vermeyecek olan Mehmetler Balkan utancını Çanakkale’de sebil edecekleri kanlarıyla temizleyecektir. Payitaht kurtulmuş, mağrur düşmanın zafer umudu boğazın serin sularına gömülmüştür. Çanakkale zaferiyle birlikte üniforma yeniden milletin ortak gurur simgesidir. Türk milletinin güvenini yeniden kazanan, duasını ve desteğini alan Türk Ordusu imparatorluğun birbirinden binlerce kilometre uzak cephelerinde büyük harbin 4 yıl daha uzamasına yol açacaktır.
Büyük harbin neticesinde Ekonomik kaynakları sıfırlanan, yarım milyon askerini değişik cephelerde şehit, bir o kadarını da esir veren, 30 Ekim 1918 Mondros Ateşkesiyle kaderi galiplerin insafına bırakılan bir millettin yırtıp attığı idam fermanından bahsediyoruz.
Öldüğüne hükmedilen, emperyalistlerin terekesini pay edip defin merasimine hazırlandıkları bir milletin yeniden Bismillah’ la 3 buçuk yıl daha savaşabilmesinin sırrı yine Çanakkale’dir. Ezineli Yahya Çavuş’un, Edremit’li Koca Seyit’in, Anafartalar Kahramanı Mustafa Kemal’in, Sarıkamış’ın buzullarından Arabistan’ın çöllerine ayak basmadık yer bırakmayan Mehmetlerin al kanlarını, terlerini taşıyan üniformanın Türk milletinin gözünde niçin alelade bir kumaş parçası olmadığı üzerinde düşünülmelidir. Üniforma Türk Milletinin derin bilinçaltında yaşattığı, Ergenekon’dan Malazgirt’e, Mohaç’tan Viyana’ya, Trablusgarp’ten Sakarya’ya, Kocatepe’den Kıbrıs’a binlerce yıllık müşterek hatıra olarak kayıtlıdır.Nüfus kütüğünde adı ne olursa olsun, üniformanın içinde Mehmetleşen Anadolu çocuklarının manevi zırhıdır, o kutsal ocağın simgesidir. Bundan dolayıdır ki milletin gözünde mübarektir.
Yakın geçmişte yaşanan Ergenekon, Balyoz, Askeri Casusluk ve benzerleri, paralel ihanetin araçsallaştırdığı ve silaha dönüştürdüğü yargı üzerinden Orduya İkinci Balkan Bozgunu dayatmasıydı. Hakim savcı cübbesi giydirilmiş cemaat kumpanyasının düzenlediği yargı komedyası ile Türk Ordusuna karargahta teslim şartları dayatılmıştı. Yargı üzerinden gerçekleştirilecek tasfiye ile Cumhuriyet’in, Türk milletinin bekasının teminatı ordu yerine İmamın Ordusu ikame edilecekti. Atatürk, Cumhuriyet, Kıbrıs, ulusal bütünlük, devletin bekası, milletin bağımsızlığı gibi ağır bagajlardan kurtarılmış (!) ordunun yerine konacak üniformalı şakirtler ile operasyon tereyağdan kıl çeker gibi tamamlanacaktı.
15 Temmuz Kalkışması, Silivri sürecinde yarım kalan ihanetin çok daha geniş kapsamlı olarak yürürlüğe konulmasıydı. Kalkışma Pensilvanya İmamının intikamı olarak tasarlanmıştı. Taktik olarak siyasi iktidarı hedef almakla birlikte stratejik hedef Türkiye Cumhuriyeti’nin tasfiyesiydi. Paralel saldırı ordunun, cemaat radyasyonunun henüz zehirleyemediği milli unsurları başta olmak üzere, halk tarafından püskürtülmüştür.
Tarihçiler ileride bu süreci imanı ve inancı milli kimlikle birleştiren, inanç aidiyeti ile ulusal aidiyeti ayrışmaz bir alaşım haline getiren Türk Müslümanlığı yerine, vatansız, bayraksız, milletsiz, emperyalizmin buyruğunda sürüleşme reçetesinden başka bir şey olmayan cemaat dininin alması halinde ülkenin ne hale geleceğinin ibretlik örneği olarak kaydedeceklerdir.
Paralel ihanetin, milli devlet duyarlılığı ve hukuk meşruiyeti içinde hesabının sorulması zorunludur. Başta siyasi iktidar olmak üzere herkesin, cumhuriyetin kuruluş kodlarının ve milli devlet duyarlılığının terk edilerek, askeri ve sivil bürokrasinin, devlet kurumlarının cemaatler koalisyonuna, tarikatlar konsorsiyumuna teslim edilmesi durumunda yaşanılması kaçınılmaz olan bu trajediden ders almaları gerekmektedir.
Kendi dönemlerinde yaşanan Silivri faciasının siyasi sorumluluğunu omuzlarında taşıyan bir iktidarın kandırılmışlık bahanesiyle minder dışına kaçışı ne kadar inandırıcı değilse bir yandan milli orduya kumpas kurulmasından yakınıp diğer yandan cemaat darbesinin tozu dumanı arasında tüm sorumluluğu Türk Silahlı Kuvvetlerinin kurumsallığına yükleme cinliği de o kadar inandırıcı değildir. Yine bir yandan ordudaki paralelcilerin ayıklanacağından dem vurup diğer yandan orduyu tümüyle demokrasi karşıtı bir cürüm kurumu olarak yaftalama sakilliği o kadar dikkat çekicidir.
Siyasi iktidarın Cumhuriyetin ulus devlet, üniter yapı temelindeki kuruluş felsefesiyle, çağdaş dünyadan yana temel tercihiyle, laiklik ilkesiyle, genel merkezlerine bina boyunda posterini astığı Atatürk’le olan temel uyuşmazlığını sonlandırıp sonlandırmadığının turnusol kağıdı kışla önlerindeki çöp kamyonlarıdır.
Türk Silahlı Kuvvetlerine sızmış paralel şebekenin Cumhuriyete başkaldırısı bertaraf edildiği halde kışla önlerinden çekilmeyen çöp kamyonları, tanklara karşı etkili olamasa da ordunun küçük düşürülmesine fazlasıyla yetmektedir. Darbe bahanesiyle laik demokratik rejimin, bağımsızlığın güvencesi, halkın peygamber ocağı bildiği bir kurumun itibarsızlaştırılmasına ve tasfiyesine yönelik sinsi hesabın gerçekleşmesi durumunda Türkiye Cumhuriyeti diye bir devletin ayakta kalamayacağı, Türk milletinin özgür bir ulus olarak varlığını sürdürmeyeceği bilinmelidir.
Paralel kalkışmanın radyoaktif serpintisi geçmeden, at izi it izine karışmışken, Türk Silahlı Kuvvetlerine dayatılan Üçüncü Balkan Bozgunu şartnamesinin gerçekleşmesi durumunda sabah akşam verilen salaların aslında Türk milletinin toplu intiharının ilanı olduğu bir an önce anlaşılmalıdır.
Av. Hüseyin ÖZBEK, 28 Temmuz 2016 ozbekhuseyin2003@yahoo.com
August 15, 2016
In retrospect, one of EU’s major foreign and security policy mistakes was the blunting of whatever momentum Turkey’s accession process had. It goes without saying that this was also Turkey’s failure. Had both sides acted with foresight, even with an open-ended process, Turkey and the EU could have been at a different point in dealing with today’s myriad of Middle East problems. Turkey would have become a channel for promoting democracy in the region. And, Turkey and the EU would have engaged in more genuine cooperation to deal with the Middle East turmoil, beyond the controversial “refugee deal”.
At present, Turkey’s relations with the EU can at best be described as mutual dislike/distrust. The accession process exits only on paper.
The coup attempt of July 15 seems to have created new tensions with the EU. Turkey’s ruling Justice and Development Party (JDP) is upset because European governments failed to rush to its support within hours if not minutes, and the European capitals say that government’s reaction must conform to the rule of law. Some are already saying that the accession talks should officially be suspended or ended.
In all fairness, one needs to give Europeans the benefit of the doubt for their “slow reaction” to the coup attempt. They surely had some understanding of what the Gulenist movement was about, but these people had been around for a long time and had worked hand in glove with the JDP for years. It was only after the bloody coup attempt that it dawned upon the JDP leadership that this was an insidious terrorist network and they admitted misjudging its dark ambitions. So, it can reasonably be argued that the European governments may not have grasped within hours what took the JDP government years to understand.
Realizing that “precious loneliness” was not an option, the JDP government took steps towards reconciliation with Israel and Russia. It is clear that improvement in relations with Moscow would come only step by step and carry a hefty price tag on Syria, Ankara’s close friend turned foe. Although hints of similar developments with Egypt were dropped earlier, it is clear that this is going to prove much more difficult.
A country going through a major internal upheaval, like us now, would be wise to avoid new external strains let alone conflicts. Everybody says that ISIL is on the retreat but no one can predict exactly what is to follow when today’s suspect alliances of convenience expire. In other words, ISIL’s defeat on the battlefield will not by itself usher in a period of stability in the Middle East and Turkey will continue to get her share of the turmoil. This is yet another reason why, while conveying to the US, the EU, NATO and the UN whatever grievances it has through diplomatic channels, Ankara needs to avoid bravado. Following the downing of the Russian Su-24, Moscow expressed deep disappointment because their friends in Ankara rushed to NATO before offering some explanation to Russia. But now, it seems that we are not so unhappy with the speculation regarding the possible negative implications for the West of Turkey’s reconciliation with Moscow. The JDP leadership may find it useful for internal political purposes, including the holding of its supporters in state of constant mobilization, to create the impression that it is waging war against foreign powers, dark external forces which are united to prevent Turkey’s rise as a global player. Inspired by their public discourse some even find similarities between Turkey’s current challenges including the latest coup attempt and Turkish War of Independence. This is bad strategy and runs counter to government’s professed new policy of “more friends and fewer enemies”.
Turkish War of Independence, under Ataturk’s leadership, was fought against the victors of the First World War and the Ottoman Sultan who readily accepted defeat. It was an epic struggle which started with Ataturk’s secret landing in the Black Sea port city of Samsun on May 19, 1919 and ended with the proclamation of the modern Turkish Republic on October 29, 1923 which we celebrate as our National Day. What was at stake was not only the inevitable fall of the Ottoman Empire as a result of decades and decades of misrule and incompetence; the victors were even trying to partition today’s Turkey. As a matter of fact, our War of Independence did not end there but continued with far-reaching internal reforms which earned us world’s respect and inspired peoples fighting for national salvation.
The JDP has been in power for fourteen consecutive years and its leadership may wish to earn itself a special place in country’s history. To accomplish this, they do not have to gather an army, fight the victors of a world war, fight foreign invasion, rebuild the country’s foreign and security policy infrastructures and economy from scratch. All they have to do is to upgrade Turkey’s democracy to highest European standards. It is that simple and that easy. And when they accomplish that, if ever, Turkey’s international standing will be so greatly enhanced that joining the EU would be least of
Much has been written on the July 15 failed coup attempt in Turkey. The Erdogan government has pointed to the exiled Fethullah Gülen sitting in Saylorsburg, Pennsylvania, and formally requested his extradition to face charges…
Much has been written on the July 15 failed coup attempt in Turkey. The Erdogan government has pointed to the exiled Fethullah Gülen sitting in Saylorsburg, Pennsylvania, and formally requested his extradition to face charges in Turkish courts. Washington so far refuses. As a massive nationwide investigation by police and security forces continues inside Turkey, new damning details emerge almost daily that point to the key role of the CIA behind their Fethullah Gülen Movement (termed FETÖ for Fethullah Terrorist Organization in Turkish) and the US military. Now the Turkish media reports that none other than Gülen mentor, “former” CIA man Graham E. Fuller, along with another “former” CIA person and close Fuller associate, Henri J. Barkey, were at a luxury hotel on one of the Princes’ Islands in the Sea of Marmara, some twenty minutes from Istanbul, on the night of July 15.
While Washington adamantly continues do deny any and all involvement in the failed July 15 Turkish coup attempt, Turkish media is revealing detailed information of the involvement of key US figures as alleged coup organizers. They include the former NATO International Security Assistance Force (Afghanistan) Commander, Army General John F. Campbell. And now new revelations name Henri J. Barkey, a former CIA man, now based as Bernard L. and Bertha F. Cohen Professor at Lehigh University in Bethlehem, Pennsylvania, conveniently, a mere 26 miles or 30 minute drive via PA-33 from Saylorsburg, home of the exiled Fethullah Gülen.
According to the Istanbul Yeni Safak paper, on the July 15 night of the coup Henri Barkey and a group of seventeen others, mostly foreigners, met for hours in a locked room in the Splendid Palas hotel on the tourist Princes’ Island outside Istanbul and reportedly followed coup developments on TV amid their closed-door talks, according to testimony of hotel personnel. The paper cites a source from Istanbul Police’s Intelligence, Counter Terror, Cyber Crime and Criminal Units, who reported that Barkey was holding a meeting at the hotel with 17 top figures, most of them foreign nationals, on July 15, the day of the failed coup attempt in Turkey.
According to the hotel management, Barkey had held a “meeting that lasted hours until the morning on July 16 in a special room. They have been following the coup attempt over TV channels,” the hotel personnel told police.
Graham E. Fuller too?
Other reports from well-informed Turkish independent journalists say that among the members present with Barkey the night of the coup was former CIA senior officer and mentor of Fethullah Gülen, Graham E. Fuller, former CIA Station Chief in Turkey. That would be no surprise. Fuller and Barkey are both old Langley CIA associates. Both have long involvement with affairs Turkish. They even co-authored a book, Turkey’s Kurdish Question.
Indeed, it would seem something recently has stung the 78-year old wily CIA veteran, Fuller. He claims to have retired from the agency years ago, when he went over to the CIA-tied RAND Corporation. Yet he re-emerged from the shadows during the Boston Marathon bombing to try, feeling obviously on the spot, to deny links to the two Chechyn brothers accused of that event. Fuller had then to admit that the Tsarnaev brothers had an Uncle, ‘Uncle Ruslan’, aka Ruslan Tsarnaev, a former employee of Dick Cheney’s Halliburton in Central Asia, who had lived in Fuller’s home for a stint when Uncle Ruslan was married to Fuller’s daughter. Bizarre enough, just ‘coincidence’ for sure… Yet if Fuller had not wanted to draw the spotlight on himself, he would have done better had he just shut up and let it blow over. Not very professional for a veteran CIA spook.
Now Fuller again in his personal blog rushes to deny being behind Fethullah Gülen and the Turkish coup. His blog post is a rambling paean of praise for his protégé, Gülen, writing that “Gülen comes out of an apolitical, more Sufi, mystical and social tradition. Gülen is interested in slow, deep social change including secular higher education…looking at the dramatically failed coup attempt against Erdogan last week, I believe it is unlikely that Gülen was the mastermind behind it.” Erdogan, never to my knowledge, called Gülen “mastermind behind the coup.” He said the Gülen networks played the key roles carrying it out. Masterminds, charitably using the word, were elsewhere, sitting in Tampa, Florida Centcom headquarters and in Langley, Virginia.
Despite Fuller’s clumsy attempt to sheep-dip Gülen, it’s been documented that the same CIA-backed Gülen organization, after the collapse of the Soviet Union in the 1990’s, rushed to establish Gülen schools across former Soviet Central Asia republics from Turkey into Chechnya and Dagestan in Russia, into Uzbekistan, Kyrgyzstan and on into Xingiang, China.
In 1999, while at RAND, Fuller advocated using Muslim forces to further US interests in Central Asia against both China and Russia. He stated, “The policy of guiding the evolution of Islam and of helping them against our adversaries worked marvelously well in Afghanistan against the Russians. The same doctrines can still be used to destabilize what remains of Russian power, and especially to counter the Chinese influence in Central Asia.”
Fuller’s book, Turkey’s New Geopolitics: From the Balkans to Western China, was published in 1993, just as Gülen’s organization was establishing a string of Gülen schools targeting the local children of the elites in Central Asia all the way to Xinjiang Province in Western China, home of many Muslim Turkic Uyghurs. By the mid-1990s, more than seventy-five Gülen schools had spread to Kazakhstan, Tajikistan, Azerbaijan, Turkmenistan, Kyrgyzstan, Uzbekistan, and even to Dagestan and Tatarstan in Russia, amid the chaos of the post-Soviet Boris Yeltsin era.
In 2011, Osman Nuri Gündeş, former head of Foreign Intelligence for the Turkish MIT, the “Turkish CIA,” and chief intelligence adviser in the mid-1990s to Prime Minister Tansu Çiller, published a bombshell book that was only released in Turkish. In the book, Gündeş, then 85 and retired, revealed that, during the 1990s, the Gülen schools then popping up across Central Asia were providing a base for hundreds of CIA agents under cover of being “native-speaking English teachers.” According to Gündeş, the Gülen movement “sheltered 130 CIA agents” at its schools in Kyrgyzstan and Uzbekistan alone.
Full disclosure?
Then Fuller admits something that suggests, “Methinks thou doth protest too much.” He writes: “Full disclosure: It is on public record that I wrote a letter as a private citizen in connection with Gülen’s US green card application in 2006 stating that I did not believe that Gülen constituted a security threat to the US…”
Of course, Langley spooks by nature never make “full disclosure.” He omits that his letter was co-signed by a second senior CIA veteran of 31 years, George Fidas, and by an alleged CIA man, then US Ambassador to Turkey, Morton Abramowitz, himself a board member of George Soros International Crisis Group. Sibel Edmonds, former FBI Turkish translator and “whistleblower,” named Abramowitz, along with Graham E. Fuller, as part of a dark cabal within the US Government that she discovered were using networks out of Turkey to advance a criminal, “deep state” agenda across the Turkic world, from Istanbul across the Russian Federation into China. The network that she documented included significant involvement in heroin trafficking out of Afghanistan, perhaps one of the sources of Gülen’s great wealth.
Fuller also omits to say that Fuller’s successful CIA intervention to secure Gülen’s permanent Green Card special status was opposed by the US State Department whose attorneys stated, “Because of the large amount of money that Gülen’s movement uses to finance his projects, there are claims that he has secret agreements with Saudi Arabia, Iran, and Turkic governments. There are suspicions that the CIA is a co-payer in financing these projects.”
The idea that Graham E. Fuller would be involved in the present CIA-Gülen Turkish coup attempt is given added credence from another statement by Fuller who, while at CIA played a key role in their 1980s Afghanistan Mujidideen war against the Soviet Union, a guerilla war where the CIA recruited a young Saudi named Osama bin Laden to oversee terror training of Islamic Jihadists in Pakistan.
The aim of Fuller’s unusual blog admission is clearly to make a case that neither he, Fuller, nor his protégé, Gülen had anything to do with the coup. We must then ask, “Graham E. Fuller, where were you on the night of July 15?”
The General with $2 billion
Details have also emerged alleging the role as the key military figure orchestrating the Turkish military in the failed coup. According to Yeni Safak, a paper close to Erdogan, just-retired head of the US Afghanistan Command, ISAF, General John F. Campbell, had not retired as announced this March to cultivate his rose garden and play golf. He was given a covert assignment some eight months before to recruit the Turkish military leadership of the coup. Already then Erdogan had been evidently slated for elimination in favor of a Gülen takeover of the country and its key institutions. They report that Campbell had made at least two secret visits to Turkey for top secret meetings in Erzurum military base and the Adana İnicrlik NATO Airbase since May, until the day of the coup attempt.
Equally interesting, the paper reports, in detail, how Campbell reportedly oversaw a bankroll of $2 billion to grease the skids of the Turkish officer corps for the planned coup. They wrote that the Nigeria branch of the United Bank of Africa (UBA) was the main base for the money transactions for the coup plotters: “Millions of dollars of money has been transferred from Nigeria to Turkey by a group of CIA personnel. The money, which has been distributed to an 80-person special team of the CIA, was used to convince pro-coup generals.”
For $2 billion presumably you can buy a lot of generals. The same report stated that according to sources, the CIA used the strong presence of Gülen Cemaat networks for the planned coup in central and eastern Turkey. The Yeni Safak report described testimony from those captured as to how coup military were recruited from Turkish officers at Incirlik airbase: “The supporters, who also were categorized as ‘those who will move with us,’ were provided a huge amount of money. All soldiers and officers in this category were considered as the devoted members of the FETO terror group (Gülen Organization.w.e.)
Turkish independent journalist sources have told me that the CIA infiltration of the Turkish military had taken place over decades, as part of the process of eliminating any nationalist Kemalist generals that might oppose a Gülen-led Islamist Turkey. According to these reports, Gülen recruits from lower ranks in the military were secretly given the answers to all military entrance exams to insure their admission into officer ranks. These sources estimate that perhaps over 50% of the senior ranks of the Turkish army was occupied by Gülenist generals before July 15.
The picture emerging of Gülen and his organization is hardly what Graham E. Fuller describes as “an a-political, more Sufi, mystical and social tradition.” In fact Gülen was forced to flee to the USA at the end of the 1990’s when Turkish secret police taped a closed-door sermon by Gülen to his closest followers in which he reportedly said, “You must move in the arteries of the system without anyone noticing your existence until you reach all the power centers…You must wait for the time when you are complete and conditions are ripe, until we can shoulder the entire world and carry it…You must wait until such time as you have gotten all the state power…in Turkey…” Sounds a bit like Lenin with a Koran.
Dunford’s rush trip
There must be some real fire behind all the smoke coming out of Turkey and the Erdogan government since the failed coup of July 15. The US Chairman of the Joint Chiefs of Staff, Joseph ‘Fightin Joe’ Dunford, is rushing to Turkey on an unexpected visit on July 31.
For the first time since the coup, on July 29, Turkish President Recep Tayyip Erdogan publicly accused General Joseph Votel, Commander of United States Central Command of, “siding with the coup plotters.” At a July 28 seminar in Washington of the Aspen Institute think-tank, Votel had declared, “We’ve certainly had relationships with a lot of Turkish leaders, military leaders in particular. And so I’m concerned about what the impact is on those relationships as we continue to move forward,” referring to the arrested military prisoners in Turkey, to which Erdogan replied, “It’s not up to you to make that decision. Who are you? Know your place!”
Depending on what Erdogan does now going forward and with which countries, whether he formally withdraws Turkey from NATO, whether after his meeting with Russian President Vladimir Putin, he acts to change Turkey’s support for toppling the Assad regime in Syria and draw closer to Russia and away from the West, the entire US geopolitical position across the Middle East into Eurasia as far as Russia and even China could become a catastrophe for the once-arrogant plotters, the old boring patriarchs of the CIA and their Gülen protégé. The next months will clearly be critical in the most unimaginable ways.
F. William Engdahl is strategic risk consultant and lecturer, he holds a degree in politics from Princeton University and is a best-selling author on oil and geopolitics, exclusively for the online magazine “New Eastern Outlook”
Prof Ata Atun'un müthiş yazısı...ABD ve Nato Erdoğan'ın uçağını neden düşüremediler...Darbe nasıl engellendi ? Dün yabancı basında Türkiye ve KKTC ile ilgili haberleri karıştırırken çok ilginç bir yazıya rast geldim. Yazının orijinali Fransızca yazılmış. Yazarı da Hannibal Genseric. 04 Ağustos 2016 Perşembe 16:01 158.3B 41 A + A - Yazdır 0 0 0 41 ABD, Rusya ve Türkiye’deki darbe Dün yabancı basında Türkiye ve KKTC ile ilgili haberleri karıştırırken çok ilginç bir yazıya rast geldim. Yazının orijinali Fransızca yazılmış. Yazarı da Hannibal Genseric. Yazı La Cause du Peuple’de 27 Temmuz günü yayınlanmış. Yazının orijinal başlığı “Comment Poutine a fait « échec et mat » au coup d'état d'Obama en Turquie” ve yayın adresi de https://fr.sott.net/…/28679-Comment-Poutine-a-fait-echec-et…. Söz konusu yazının İngilizce çevirisinin başlığı “How Putin was “checkmate” the coup Obama stated in Turkey” ve Türkçe çevirisinin başlığı da “Obama’nın Türkiye’de yaptırdığı darbeyi Putin nasıl Şah-Mat etti”. Yazının içeriği çok ilginç. Bu nedenle de önce yazarın kim olduğunu, yazdıklarının komplo teorisi mi yoksa araştırmaya dayalı gerçekleri mi yansıttığını araştırdım. Hannibal Genseric Fransız bir Matematikçi ve Bilgisayar Mühendisi. Yani kafası somut analizler yapan bir yapıya sahip. Fransa da yaşayan ünlü bir araştırmacı ve yazar. Araştırma ve yazı alanı Uluslararası ilişkiler ile dünya politikası. Çok çarpıcı bulguları var. Mesela yazılarından bir tanesinde “Genetikçiler atalarımızın Araplar olduğunu söylüyor. Le Pen ve Claude Gueant’de Arap kökenli” diyor, kanıtları ile birlikte. Jean-Marie Le Pen (baba) ve Marine Le Pen (kızı) Fransa’nın en aşırı sağcı siyasi parti olan Ulusal Cephe’nin eski ve yeni liderleri. Hannibal’ın söz konusu yazısında 15 Temmuz darbesi ile ilgili bugüne değin duymadığımız ve Türk basınına yansımamış bilgiler var. 15 Temmuz Darbesi’nin Amerikan Ordusu ve NATO tarafından organize edildiğini, planlayıcılarının da CIA, MI6 ve Mossad olduğunu ve sonucunun da Türkiye’yi Anglo-Siyonist Eksen’den (Anglo-Sionist Axis-ASA) uzaklaştıracağını ve Şangay İşbirliği Organizasyonu’na (Shanghai Cooperation Organization-SCO) veya da Gelişmekte Olan Ülkeler Grubu olarak tanımlanan BRICS’e (Brezilya, Rusya, Hindistan, Çin ve Güney Afrika) yaklaştıracağını belirtmekte. Yazıda özetle dikkat çeken bölümler şunlar: KGB’nin çok iyi çalıştı ve 15 Temmuz Darbesi ile ilgili bilgileri Rus Başkan Vladimir Putin’e çok önceden iletti. Rusya, Türkiye Hükümetini haberdar etmek için detaylı bilgi topladı ve darbecilerin kullanacakları silahlara karşı bir koruma sistemi oluşturdu. İncirlik Üssü’nden yöneltilen bu boyuttaki bir darbenin fiyasko ile sonuçlanmasının nedeni Rusya’nın iki tarafa da çalışan ajanları ekarte etmiş olmasıdır. Bu darbede İncirlik Üssü”ndeki yüksek rütbeli subayların kullanılması çok aptalca oldu. Bu hata darbenin CIA tarafından yapıldığını ortaya çıkardı. Batı güçleri Erdoğan başta olduğu müddetçe, Yeni Dünya Düzeni (New World Order-NWO) projesinin hedefi olan Dünya Devleti’ni kurmanın mümkün olmayacağını artık anlamışlardı. Erdoğan’ın Orta Asya Türk Devletleri ve bir kısım Orta Doğu ülkeleri ile güçlü bir blok kuracağını anladılar ve bu darbeyi planladılar. Kremlin, Türkiye’nin NATO ve AB ile arasının bozulduğunu biliyordu. Başarısız bir darbenin Türkiye’yi Rusya’ya yakınlaştıracağını hesaplayıp, darbe süresince Türkiye Hükümetine yardım etti. Rusya, Suriye, İran ve Batı ülkeleri darbe yapılacağını biliyorlardı. Darbe günü Batı dünyası İstanbul ve Ankara’ya canlı yayınla bağlanmış, CNN’in ünlü sunucusu Christiane Amanpour ise darbeden 2 gün evvel tüm kamera ve yayın ekibi ile Türkiye’ye gelmişti, darbe günü canlı yayın yapabilmek için. Putin, danışmanı Alexander Dugin'i, Türkleri darbe konusunda uyarması için, Ankara'ya çok gizli bir şekilde gönderdi. Dugin Türk Hükümetine uzun bir darbeciler listesi verdi. Darbecilere “karşı darbe” yapılması” bir ay önceden bazı darbecilerin kimliklerinin öğrenilmesi ile başlatıldı. Türk hükümeti 2 bin Türk askerinin (hava ve deniz) tutuklanması için savcıya talimat verdi. Mahkemeler bu talebi reddetti. Feto'cu yargıçlar darbeci generallere bir şeylerin olduğu haberini ilettiler. Bu şekilde, darbe öne alınmak zorunda kalındı. 24 saat susan Amerikan ve Batı medyası, darbenin başarısız olacağını anlayınca, tipik yanıltıcı propaganda ile ortaya çıktı. Madem Erdoğan'ın uçağını F-16'lar gördü niye vurmadılar; çünkü, darbe Erdoğan'ın “Sahte Darbesi”ydi de ondan demeye başladılar. Gerçek ise çok farklıydı. Türk F-16’larının peşinde 7 Rus uçağı ve iki S400 füze sistemi de üzerlerine kilitlenmişti. F-16 pilotlarına ihtar edildi: "Erdoğan'ın uçağına en ufak bir atış yaptığınız takdirde yok edileceksiniz." Bu sebeple, Türk jetleri Erdoğan'ın uçağına ateş edemedi. İncirlik ABD Üssünden 42 helikopterin yok olması ilk anlarda izah edilemedi. Sonradan öğrenildi ki, bu helikopterler Türkiye'yi işgal edecek güçlere katılmışlardı. Bu nedenle Türk hükümeti İncirlik üssünü 2500 polisle kuşatmış, elektriğini kesmis ve Amerika'ya "Ne yaptığınızı biliyoruz, Askerlerinizi bu yüzden güvenceye aldık." Mesajını iletti. Bunun üzerine, Obama işgal güçleri armadasını (bir çok ulustan oluşan ordu) durdurdu….. Söz konusu yazının boyutu benim yazdıklarımın neredeyse 3 misli kadar. Sedece önemli gördüğüm yerleri size aktarabildim. 15 Temmuz darbesinin arkasından bilinen ve bilinmeyen birçok neden, etken ve organizatör var anlaşılan. Kesin olan şu ki, Batı artık Türkiye’den ve Türkiye’nin potansiyelinden çok korkuyor…. Ata ATUN 3 Ağustos 2016
H.K. Komutanı olması beklenirken emekli edilmişti... Çok çarpıcı Akın Öztürk açıklaması
Hava Kuvvetleri Komutanı olması beklenirken, emekli olan Emekli Orgeneral Bilgin Balanlı, 15 Temmuz darbe girişiminin ardından tutuklanan Akın Öztürk için "Bir havacı Orgeneralin böyle rezil bir duruma düşmüş olmasına üzüldüm. Daha önce de söylediğim gibi bu makam ve rütbeler hak edilmiş rütbe ve makamlar değil bizlerden ve hak etmiş arkadaşlarımdan çalınmış makam ve rütbelerdi" dedi.
Emekli Orgeneral Bilgin Balanlı, Balyoz sanıkları arasında tek muvazzaftı. Hava Kuvvetleri Komutanı olması beklenirken 2011 Mayıs’ta tutuklandı, 2014 Haziran’da serbest kaldı. Balyoz davasında mahkemeye “Komplonun amacı, çirkin iftira kampanyası operasyonuyla 100’üncü kuruluş yılını kutlayan kartalın başının koparılmasıdır” demişti. Hürriyet’e “Darbe girişimiyle kartalın kanadı ve kuyruğu da kopmuştur” diyen Balanlı özetle şunları söyledi:
8-10 YILDA TOPARLANAMAZ 1 Şubat 2013’te yazdığınız mektupta, ‘Kartalın başı kopartıldı’ demiştiniz ve Hava Kuvvetleri Komutanlığı’nda Balyoz davası sonrası oluşan duruma dikkat çekmiştiniz. Darbe girişiminden sonra oluşan tabloya baktığınızda ‘kartalın’ durumu nedir ?
Tutuklandıktan sonra ilk defa 15 Ağustos 2011 tarihinde bizi yargılayacak olan 10. Ağır Ceza Mahkemesi’ne çıktım. ‘Kartalın başının koparıldığını’ ilk defa o gün mahkemede söyledim. Komplolarla komuta kademesi tasfiye edildikten sonra bizlerin yerine komuta kademesine getirilen kişilerin yıllarca büyük emeklerle ve fedakârlıklarla oluşturduğumuz ve tüm dünyanın gıpta ile bakarak kıskandığı Hava Kuvvetlerimizi ne hale düşürdüğünü gördükçe kahroluyorum. Bu hainler bütün emeklerimizi 5 yıl gibi kısa bir sürede heba ettiler. Hem Türkiye’mize hem milletimize hem de Türk Silahlı Kuvvetlerimize büyük zararlar verdiler. Balyoz davası ile başı koparılmış kartalın bugün için kanatları ve kuyruğu da kopmuştur. 2011’ deki gücüne 8 -10 yıldan önce kavuşmasını çok olası görmüyorum.
TÜRK PİLOTLARI OLAMAZLAR Cami bombalama iddiaları için Goebbels yalanı demiştiniz. 15 Temmuz günü TBMM’yi bombalayan, sivil vatandaşlara ateş açan pilotları, Hava Kuvvetleri mensuplarını görünce ne hissettiniz, bunu nasıl yorumladınız?
15 Temmuz’da TBMM’yi bombalayan, polis merkezlerine ve sivil vatandaşlara ateş açan pilotlar Türk pilotları olamaz. Ben onları Hava Kuvvetleri mensubu vatanı ve millet için ölmeye yemin etmiş gerçek kahraman pilotlarla asla bir tutamam. Bu darbeciler aklını ve vicdanını bir başkasının menfur emellerine satmış vatan hainleri ve teröristlerdir.
UZUN HAZIRLIK DÖNEMİ F-16’lar darbe günü havadaydı, bu savaş uçaklarının havalanması bu kadar kolay mıdır ? Teknik olarak bunun nasıl olabileceğini anlatır mısınız ?
Bir savaş uçağının havalanması en az 1 hafta öncesinden planlanır. Hangi uçak, kaçta nereye, hangi göreve gidecek bunlar belirlenir. Ciddi bir hazırlık devresi gerektirir. Bir savaş uçağının havalanması için sadece filo komutanın emri yeterli değildir. Üs komutanın da buna izin vermesi gerekir. Ayrıca uçaklara silahların yüklenmesi vesaire ayrı bir iştir, zaman gerektirir. Bütün buralarda bir çok subay, astsubay görev alır. Bütün bunlara rağmen F-16’ların havada olması çok ciddi sayıda askeri personelin bu işte yer aldığını ve epeyce uzun bir zaman diliminde hazırlık yaptıklarını gösteriyor.
NEREDEN NEREYE GELİNDİ 15 Temmuz sürecine nasıl gelindi ?
15 Temmuz sürecine gelinirken maalesef siyasetçiler 17-25 Aralık sürecine kadar bu tehlikeyi tam olarak göremediler. Bu tarihten sonra bazı tedbirler alındı ise de geç kalındığını düşünüyorum. Bunu Sayın Cumhurbaşkanı başta olmak üzere birçok siyasetçi çeşitli vesilelerle açıkladı. Kısaca ifade etmek gerekirse “Ne istediler de vermedik?” söyleminden “Rabbim ve milletim beni affetsin” noktasına geldik. TSK ise tam bir aymazlık içinde bu çete mensuplarını bırakın temizlemeyi kritik görevlere getirerek bu hain kalkışmaya adeta zemin hazırladı. Hava Kuvvetleri’ndeki tasfiye sadece Balyoz ve benzeri davalarla sınırlı kalmadı. Disiplin soruşturmaları altında yüzlerce subay astsubay Hava Kuvvetleri’nden atıldı. Kimse buna ses çıkarmadı. Ne oluyor diye sorgulamadı. Tüm bunları görmezlikten gelen komuta kademesinin en basitinden büyük bir zafiyet içinde olduğunu değerlendiriyorum.
PİLOTLARIN İSTİFA İHTİMALİ TSK’nın bundan sonra nasıl yapılandırılması gerekiyor ?
TSK büyük bir güçtür. İyi yetişmiş, çok kaliteli ve özverili personeli de vardır. Her türlü siyasi etkiden uzak bir şekilde komuta makamlarına liyakatli personel atanırsa bu yaralar birkaç yıl içinde büyük ölçüde sarılabilir diye düşünüyorum. Ancak TSK’nın yapısını oluşturan temel değerler ile oynanmamalıdır. Devlet öfke ile hareket etmez. Devlet, bilimsel analizler yaparak devletin ve milletin çıkarlarına en uygun rasyonel çözümleri bulmak zorundadır. Bu bağlamda acele ile alınmış kararları çok uygun bulmuyorum. Darbeyi kurumların varlığı değil buradaki personel yapar. Bu kurumlar yeniden organize edilerek darbeye meyilli personel temizlenir ve buralarda yuvalanmalarının önüne geçecek ciddi tedbirler alınabilir diye düşünüyorum. Ancak bir tehlike var ki, oluşan bu travmada bir çok pilot subayın istifa etme ihtimali var. Çünkü TSK’da büyük bir güven bulanımı oluştu. Bu pilotlar TSK’dan istifa ederse önemli ölçüde sıkıntı oluşacağını düşünüyorum. Bu konuda alınacak önlemler şimdiden planlanmalıdır.
ÇALINMIŞ MAKAMLAR Akın Öztürk‘ü olayların içinde gördüğünüzde ne hissettiniz? Kendisini nasıl tanırdınız, darbe girişimin ardındaki 1 numaralı isim olduğunu düşünüyor musunuz?
Akın Öztürk ile hiç beraber çalışmadım. Balyoz sürecindeki tavırları nedeniyle de hiç temasım olmadı. Çok iyi tanımıyorum. Basına yansıyan haberlere bakıldığında darbe girişiminde önemli bir pozisyonu olduğu görülüyor. Ancak 1 numara mıdır bilemem. Bunlara rağmen onu olayların içinde görünce inanın çok üzüldüm. Bir havacı Orgeneralin böyle rezil bir duruma düşmüş olmasına üzüldüm. Daha önce de söylediğim gibi bu makam ve rütbeler hak edilmiş rütbe ve makamlar değil bizlerden ve hak etmiş arkadaşlarımdan çalınmış makam ve rütbelerdi. Yine de bizlerin ne kadar haklı olduğumuzun bir kez daha ortaya çıkmış olmasına sevinemedim. Çünkü bu girişim ülkemize, milletimize ve TSK ya çok pahalıya mal oldu. 250 ye yakın şehit verdik. Binlerce yaralımız var. Kurumlar alt üst oldu. Diğer taraftan Türkiye’nin uçurumun kenarından döndüğünü düşünüyor ve şükrediyorum. Darbe girişiminin başarılı olması halinde yaşanabilecekleri düşünmek bile istemiyorum. Ancak bu husumetten dersler çıkararak bir faydaya dönüştürme şansımızın da bulunduğunu görmemiz gerekir.
ABD'NİN ÇIKARI İÇİN ZAYIF BİR TSK GEREKİYOR Balyoz davasının ardında CIA ve ABD’nin varlığına dikkat çekmiştiniz. 15 Temmuz’un arkasında hangi güçler var? Böyle bir güç varsa düşüncenize temel oluşturacak deliller ne?
Balyoz davasının arkasında CIA var’ dediğimde elimizde bir delil yoktu. Sadece bazı CIA görevlilerinin yazılarındaki ifadelerinden yola çıkarak yorum yapmıştım. Ancak daha sonra dava içinde bunun izlerini daha çok gördük. Bu konudaki en önemli emare ise bu kumpas davalarının kimin yararına sonuçlar vereceği değerlendirmeleri idi. Aşikârdı ki ABD’nin bölgedeki çıkarlarını gerçekleştirmesi için zayıf bir TSK nın varlığı gerekiyordu. Şimdi gelinen durum itibariyle TSK’nın bugün düştüğü durumu görünce aynı değerlendirmeleri yapmak mümkündür. Diğer taraftan Allah korusun darbe girişimi başarılı olsaydı yine kimin bundan yararlanacağını hesaplamak da mümkündür. Sanıyorum darbe soruşturması kapsamında bu konuda da bazı somut bulgulara ulaşılabilir.
KOMUTA KADEMESİ HATALI DARBE girişimin öne çekilmesinin büyük bir felaketin engellediğini düşünüyorum. Planladıkları gibi 03.00 sıralarında yapabilselerdi, hepimiz darbe olmuş bir Türkiye’ye uyanabilirdik. Bu anlamda, darbe girişimini bir binbaşının MİT’e haber vermesini çok önemsiyorum. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın televizyona çıkması, 1.Ordu Komutanı’nın ve Özel Kuvvetler Komutanı’nın darbenin komuta kademesi içinde yapılmadığını halka anlatmaları olayın kırılma anlarıdır. Halkın bunlara reaksiyon vermesi, sokaklara çıkması, polisin ve TSK içindeki vatansever Atatürkçü subayların darbeye direnişleri bu noktada önemlidir. Bu bağlamda muhalefet partileri ile basının tutumunun da direnişte önemli bir rol oynadığını düşünüyorum. TSK’nın komuta kademesi bu olayda baştan sona hatalıdır. Başlangıçtan itibaren darbe girişimden haberdar olmamaları önemli bir zafiyettir. Fetullahçı subayları tasfiye etmemiş, hatta terfi ettirmişlerdir. Adeta 15 Temmuz’a gelinmesi için davetiye çıkarmışlardır.
