US Policy for North Syria, the Kurds, Turkey and Damascus

A Sustainable US Policy for North Syria, the Kurds, Turkey, and Damascus

January 31, 2018Guest Leave a Comment

 

 

by Joshua Landis and Matthew Barber

This article is a “part-two” to the previous article “U.S. Policy Toward the Levant, Kurds, and Turkey,” which warned that the United State’s decision to back Kurdish nationalism in Northern Syria in an uncompromising fashion would provoke negative consequences. The push-back against this policy has begun. Turkey’s invasion of Afrin and campaign against the YPG—the U.S. backed Kurdish militia in Syria—is being launched to counter Washington’s decision to stay in Syria and arm and train a Border Guard for the emerging North Syrian state that the U.S. is sponsoring.
U.S. accomplishments in the region now stand thus: No regime change has been effected in Syria. Lebanon, Syria, and Iraq all have pro-Iranian governments and Iran has more influence in the Levant/Iraq than ever before. By promoting Kurdish nationalism to “rollback Iran,” the U.S. has pushed its ally Turkey into the sphere of Russian influence and caused Turkey’s interests to align with those of Damascus. And finally, even the sole partner the U.S. has in the area—the Kurds—are now upset because they’ve lost one of their important homelands in Syria. Such is the price of a policy based around an obsession with Iran.
Trying to play the game of making the Kurds into an obstacle to Iranian influence, the U.S. has now had to sacrifice Afrin in order to assuage Turkey’s ire; simultaneously, it has to convince the Kurds to exercise restraint and not to allow Turkey to provoke them into a strong reaction. If Kurds fight with Turkey in Afrin, it will give Turkey a pretext to attack and invade Kurdish areas further east; this may very well be what Turkey hopes will happen. The PYD will probably get a message from the U.S. urging them not to resist much in Afrin, but the problem facing the U.S. is not over, as Afrin may not be where Turkey stops.
The purpose of the previous post was to highlight several essential points regarding American interests in the region. The theme here is how we are now witnessing the (hopefully reversible) loss of an important U.S. ally, Turkey. After a long civil war that has ultimately boosted Iranian influence and distanced Turkey from the U.S., the U.S. must now think about what it can salvage in terms of its longer-term interests.
U.S. policy should focus on these objectives:
• Retaining Turkey within its orbit rather than losing it to Russian influence
• Fulfilling our responsibility to the Syrian Kurds in a way that ensures their safety and future while also assuaging Turkey’s concerns
• Positioning itself as a mediator between Iran and Saudi Arabia rather than going all-in on one side
• Promoting the recovery and rebuilding of the region, not keeping it broken and poor
How Far Will the U.S. Go in Supporting Kurdish Nationalism?
The U.S. has set up Turkey’s choices thus: either side with the U.S. and the Kurds against Iran and Russia—OR—side with Russia (and thereby Iran) against the U.S. and the Kurds. Of course, Turkey will never compromise on its national interests; the first choice is simply not an option from Turkey’s point of view and the invasion of Afrin underscores that fact. Turkey does not like Iran, but it is willing to throw in its lot with Russia (and by proxy Assad and Iran), in order to protect its own national interests. We are forcing Turkey into the embrace of Russia and Iran; this is the price of promoting Kurdish nationalism to this extreme.
Regarding Damascus’ perceptions, Syria does not want to lose the fertile and oil-rich territories in its northeast. It must rely on those resources to rebuild following this war. A U.S. policy that facilitates the complete secession of Syrian Kurdistan from the state poses a serious risk in the eyes of Damascus.
The U.S. has done the surprisingly unlikely in uniting two enemies against the U.S. itself. Turkey and Syria are not natural allies—they are opponents—yet the direction that U.S. policy has begun taking is driving them together through this shared concern. If the U.S. helps the Kurds take 25% of fertile and oil-rich Syria, we will drive Damascus and Turkey together and they will both oppose Kurdish state-building over the long-term.
In addition to losing our major ally, Turkey, to Russian influence, the fact that the Kurdish project will be opposed on all sides over the long term must be kept in mind. Will this really be the best thing for Syria’s Kurds in the long run? And continuing our current level of support for a Kurdish nationalist project will mean a minimal commitment of 30-40 years, very expensive, with an ongoing presence of U.S. military on the ground. Further, the U.S. will have to be prepared to respond to Turkey militarily if Turkey does not stop with Afrin and continues by bombing other Kurdish areas across the border.
This is a terrible policy and one lacking long-term vision.
What About Our Responsibilities to the Kurds?
The fact that the U.S. helped the Kurdish-led forces, the Syrian Democratic Forces (SDF), to conquer Arab-majority areas north of the Euphrates has created a dilemma. The U.S. cannot now withdraw from those areas without abandoning the Kurds.
Further, the Kurds were the most important ally in Syria in the fight against ISIS and the U.S. now has a duty to protect Kurds from revenge originating with Damascus.
Turkey, Syria, and the Kurds must be aided in coming to an understanding that will promote stability; the U.S. can broker this and help to guarantee it. In this arrangement, neither Turkey, Damascus, nor the Kurds will gain everything they want, but all three will get more than they now have. Already in places like Hasakeh province in northern Syria, the Syrian government and Kurdish authorities have worked out and respected revenue sharing deals for oil exploitation that have been in effect during the civil war.
The U.S. can help the Kurds make an advantageous deal with Damascus that protects their autonomy. A safe future for the Kurds means a federal region. Of course the Russians and the Syrian government will make demands of their own. Such demands are likely to focus on the economy and sovereignty. The Syrian government is eager to have the main road to Baghdad opened. The U.S. presently blocks it at Tanf in order to stop Syrian trade. The Damascus government will also ask that the U.S. facilitate the opening of the main highway between Damascus and Jordan, which is also blocked by U.S. and Saudi-backed militias. Damascus needs money to rebuild. The U.S. can use its leverage over Syria’s economy to get a good deal for the Kurds. It cannot use that leverage to drive Assad from power. The U.S. does not have enough leverage through control of 28% of Syrian territory to unseat the Assad regime; it does have sufficient leverage to provide security and a useful autonomy deal for the Kurds, who have fought so hard in partnership with the United States to destroy ISIS.
Assad fears and dislikes Turkey, which serves as the main home and advocate of the Syrian opposition. By promoting an understanding between Damascus and the Kurds, the Syrian Kurds would gain a level of autonomy that they did not enjoy before the war. The Kurds will also be able to renegotiate their share of income from Syria’s oil and water from a position of strength.
For its part, Damascus will gain back some of the oil, water, and agricultural resources it needs to rebuild the country and which the U.S. now denies it. It will also ensure the unity of country.
According to this plan, the Turks will gain assurances that the Kurds will not be an independent nation and will not be free to assist the PKK separatists in Turkey militarily. Turkey, for its part, would prefer to stay in the orbit of the U.S., rather than move to Russia’s; an agreement between Damascus and the Kurds that keeps Syrian Kurdistan “Syrian” will allay some of the Turks’ fears, reduce their perceived need to attack more areas inside Syria, and begin to restore Turkey’s relationship with the U.S. Ultimately, all of these approaches will serve the objective of a gradual reaffirmation of the integrity of international borders, which the U.S. has pledged to respect.
By using its leverage to make a deal between Turkey, Syria and the Kurds, the U.S. can maximize its interests in the region. It will guarantee security for the Kurds, promote its counter-terrorism agenda by helping to create jobs and tamp down conflict, and retain Turkey as an ally and friend.
The Alternative
The alternative is for the U.S. to trap itself in a “forever war.” If it decides to support the formation of an independent Kurdish state in North Syria with its own military, Turkey, Syria, Russia, and Iran will be forced together despite their usual rivalries in order to expel America and destroy the new state which threatens the interests of them all. The Kurds will be boycotted and kept poor, just as the US will sanction and boycott Syria in order to keep it poor and weak. Both sides will be losers; both sides will commit themselves to destroying the other; and both sides will destabilize and radicalize the region. America will play a divisive and destabilizing role, rather than a constructive and unifying role. This current policy erodes U.S. influence in the Middle East. Turkey’s invasion of Afrin is only the first salvo.
The consequences of the “rollback Iran” policy have now become evident. This policy will continue to be detrimental to long-term U.S. interests in that it will perpetuate the instability of the region. Maintaining the current approach of unrestricted support for a Kurdish nationalist project at the expense of the national interests of two large states (Turkey and Syria) will mean the loss of an important U.S. ally, ongoing sanctions, fragmented states, American troops in the Syrian desert for years, and so forth. This is a miserable, petty, and destructive path forward. This Iran-obsessed policy may serve Israeli and Saudi short-term interests—it may mollify Washington’s anger at failing to dislodge the Assad government—but it does not serve U.S. interests.
American interests are served by the reconstruction of the region. Promoting stability in Syria and Iraq will enhance long-term U.S. interests through preventing the return of ISIS and promoting the success of American counter-terrorism strategy.
What the region needs more than anything else is to revitalize its economy. But the U.S. must recognize that the only way to do this is to unleash the Iranian economy. Iran is indispensable for the restoration of the region’s economy and only Iran is capable of supporting the level of rebuilding needed after these years of war. This is why I said in the previous post that the unprecedented alignment of the governments of all four countries—Lebanon, Syria, Iraq, and Iran—presents a new opportunity for stability and recovery in the region.
The U.S. should help promote prosperity in the region, rather than working to inhibit it. Keeping the region fragmented and poor is a recipe for longer-term instability and extremism.
U.S. policy in the region since 2003 has largely facilitated a shift toward Shi’i ascendancy. America has to recognize that Iran has now come out largely victorious in the proxy conflicts in Syria, Lebanon, and Iraq—and it is the U.S. that has largely helped them win this victory. The U.S. has helped facilitate the emergence of a new level of Shi’i power and has seen Shi’i forces as the champion of American interests, including deposing Saddam Hussein, combatting al-Qaida, and destroying ISIS. Both President Bush and President Obama promoted Shi’i interests, arming Shi’is aligned with Iran to serve in these objectives. The U.S. Air Force pummeled one Sunni city after another: Falouja, Takrit, Ramadi, Mosul, and Raqqa. Now the Shi’is have largely won the battle for preeminence in the Northern Middle East—in no small part because of U.S. support. Washington has built up an army in Iraq that is commanded by Shi’is and is quite sectarian in outlook; consequently it looks toward Iran. It also distrusts Saudi Arabia, which has championed and supported Sunni Arab militias. This is not something that we can undo.
If this region is going to rebuild, the U.S. must recognize that Iran has won this war—and the U.S. must come to terms with the fact that it was its own policies that were largely responsible for that victory. The U.S. will do a disservice to the Iraq-Syria-Lebanon conflict zone if it simply sides with the Gulf States and Israeli interests without long-term foresight. The way forward is to follow the Obama policy of balancing Iran and Saudi Arabia. By doing this, the U.S. can protect Israel and limit any aggression of Iran toward Israel and the Gulf.
Lift sanctions on Iran and proceed with the Iranian nuclear deal. Work to engage Iran. Don’t pursue a policy that alienates our Turkish ally and requires a decades-long commitment for supporting an ethnic-nationalist project that will be opposed by every neighbor of the Kurds—this is a terribly high price to pay in order to gratify Israeli and Saudi interests and a price that Washington will eventually back away from. It will not benefit the Kurds in the long run. They are too poor to stand alone, without a U.S. no-fly zone or a military force paid for by Washington. These expenses are unsustainable. If the Trump administration absorbs costs upholding Kurdish independence that are too high, some future administration will abandon the Kurds, letting them down with a thump. The U.S. must not launch a “forever war.” The moral obligation to the Kurds can be fulfilled by making sure that they strike an advantageous deal with both Turkey and Syria for autonomy and get a healthy share of Syria’s resources. Working for a negotiated solution to Kurdish autonomy, rather than one that alienates the regional powers, isolates Washington, and beggars the Syrian people is in America’s interest.
Joshua Landis is the director of the Center for Middle East Studies and an associate professor at the University of Oklahoma. Matthew Barber is PhD student at the University of Chicago. Reprinted, with permission, from Syria Comment. Photo: YPG fighters (Wikimedia Commons).

Büyükelçi (E) Tugay Uluçevik'in makalesi : " Kardeşim Esad, keşke " Katil Esed olmasaydı

“Kardeşim Esad” Keşke “Katil Esed” Olmasaydı

Tugay ULUÇEVİK, Emekli Büyükelçi
(31 Ocak 2018)


Türkiye’nin millî güvenliğini tehdit eden ve tehlikeye düşüren şekil ve ölçüde kuzey Suriye’de hududumuz boyunca yuvalanmış olan unsurları ortadan kaldırma maksadıyla şanlı Türk Silâhlı Kuvvetleri 20 Ocak akşamından bu yana  kahramanca vatan hizmeti ifa etmektedir. Ordumuzun zaferi ve bizlerin evlâdı olan askerlerimizin salimen yurda dönmeleri için dua ediyoruz.

Duygularım  bu şekilde olmakla birlikte Türkiye’nin dış münasebetlerindeki halihazır durumun gerçeklerini görmezden gelemiyorum. 

“Kardeşim Esad” keşke “katil Esed” olmasaydı da, bir dönemde iki ülke arasında ekilen zeytin fidanlarının dalları gelişip çoğalsaydı.   Böylece “Zeytin Dalı” harekâtına ihtiyaç kalmasaydı.

Keşke, Türkiye ile Suriye, 1998 Adana Mutabakatı’nın ve bu Mutabakat  hükümlerinin uygulanmasını ve geliştirilmesini öngören 21 Aralık 2010 tarihinde Ankara’da imzalanan “Türkiye Cumhuriyeti Hükûmeti ile Suriye Arap Cumhuriyeti Hükûmeti arasında Terör ve Terör Örgütlerine Karşı Ortak İşbirliği Anlaşması” nın lâfzına ve ruhuna uygun hareket ediyor olsalardı.

Keşke, Türkiye ve Suriye iki dost ülke olarak kuzey Suriye’den kendilerine yönelen tehdit ve tehlikelere karşı mücadelelerini müştereken sürdürebilselerdi.

Keşke, Türkiye Suriye Merkezî Hükûmeti’nin “terörist” dediği “Özgür Suriye Ordusu’na” (ÖSO) destek vermeseydi.

Keşke, Suriye’deki durum ortaya çıkmasaydı ve Türkiye kendi vatandaşları için harcayabileceği öz kaynaklarından 30 milyar doları yüzbinlerce Suriyeli mülteciler için sarfetmek zorunda kalmasaydı.

Keşke, Türkiye geleneksel dengeli ve barışçı politikasına sadık kalarak Orta Doğu bataklığına batmasaydı.

Türkiye’nin 1998’den sonra  Suriye ile münasebetlerini giderek kardeşlik ilişkileri düzeyine geliştirebilmiş olması ne kadar doğruysa, 2010 yılından sonraki mezhepçi, hayalci ve saplantılı politikası o kadar yanlış ve Türkiye için tehlikelerle dolu olmuştur. İşte bu yüzden, kahraman askerlerimiz bugün Suriye topraklarından millî güvenliğimize yönelen ve gelecekte de yönelebilecek olan tehdit ve tehlikelerin önünü almak, Akdeniz’e çıkışı olan bir kuşakla ülkemizin  hasım unsur ve güçler tarafından kuşatılması için çalışan uluslararası tezgâhı bozmak temel amacıyla hudutlarımız dışında savaşmak zaruretinde kalmıştır.
Bu tecrübe, Türkiye’nin dengeli ve barışçı dış politikasının kurucu temel taşları ile  hayalci hedefler uğruna ve mezhepçi yaklaşımlarla oynanmasının
ne kadar sakıncalı sonuçlar doğuracağını göstermiş bulunmaktadır. Dış politikamızın yerinden oynatılan temel taşları, 1923 Lozan Barış Konferansı’nda Türkiye’nin tutumuna hakim olan barış vizyonu ile döşenmiştir. Atatürk’ün 1931’de ifade buyurduğu “yurtta sulh cihanda sulh” vecizesi ile de barış vizyonu Türkiye için bir dış politika düsturu vasfı kazanmıştır. 
Türkiye, gecikmeksizin Atatürk’ün başlattığı dengeli ve barışçı dış politikaya dönmelidir.
Son yıllarda, Türkiye’nin - ana çizgileriyle  NATO ve AB’den oluşan - batı camiası ile olan bağları gerilmiş; siyasî ilişkileri sarsıntılı bir yola girmiştir. Bugün Türkiye ile ABD’nin  savaş alanında karşı karşıya gelme tehlikesinden söz edilebilmektedir. 

Nitekim, 24 Ocak günü gerçekleşen Erdoğan – Trump telefon konuşmasının muhtevası hakkında Beyaz Saray’da yapılan açıklamanın metninde, Trump’ın Erdoğan’dan kuzey Suriye’de devam etmekte olan harekâtımız sırasında Türkiye’nin “Türk ve Amerikan kuvvetleri arasında çatışma riski doğurabilecek hareketlerden kaçınılmasına dikkat göstermesini” istediği belirtilmektedir. Yine, Beyaz Saray’ın açıklamasına göre ABD Başkanı Afrin’de artan şiddet hareketlerine işaret etmiş ve  “bu durum Suriye’deki ortak hedeflerimizin altını oyma riskleri taşımaktadır” şeklinde konuşmuştur. 

Cumhurbaşkanlığı, ABD tarafının bu açıklamasının iki Lider arasındaki görüşmeyi doğru olarak yansıtmadığını kamuoyuna duyurmuştur. 

Bu konuda önemli olan Trump’ın telefonda neleri ifade ettiği değil, ABD’nin müesses nizamının görüşmenin muhtevası hakkında neler açıklamış olmasıdır. Açıklanan metin kanaatimce bürokrat kadro tarafından ABD Başkanı’nın önüne ifade etmesi için konulmuş bulunan konuşma notunda yazılmış olanlardır. ABD bakımından benzer olaylara meslek hayatım sırasında rastlamışımdır. 

Son zamanlarda Erdoğan – Trump arasındaki telefon konuşmaları hakkında - örneğin, Trump’ın YPG’ye verilen silahların geri alınacağına dair telefondaki  ifadeleri hakkında -   ve Türkiye – ABD vize olayına ilişkin anlaşma hakkında tarafların anlayış şekli hususunda da benzer tartışmalar yaşanmıştır. 

Son  cereyan eden Erdoğan – Trump telefon konuşmasında ABD Başkanı’nın “Afrin’de tırmanan şiddete” işaret ederek “bu durum Suriye’deki paylaştığımız hedeflerimizin altını oyma riskleri taşımaktadır” demesi veya dememiş olsa bile Beyaz Saray açıklamasında böyle bir ifadenin yer alması, Türkiye – ABD münasebetlerinin nasıl bir gelişme seyri gösterme istidadında olduğuna işaret etmektedir.

Unutulmamalıdır ki karşımızdaki ABD Başkanı ortalama makul insanların düşünme tarzından ve itidalli ve ölçülü davranma yeteneğinden yoksun bir şahsiyet olarak görünmektedir. Nitekim, Trump, en son olarak bu yılki
Davos Dünya Ekonomik Forumu toplantılarının kapanışında  yaptığı konuşmada ''basının ne kadar kirli, ne kadar alçak, ne kadar korkunç, ne kadar yalancı olabileceğinin siyasete girene dek farkında değildim'' deme basiretsizliğini gösterebilmiştir. Trump bu sözleri üzerine  en üst düzeyden yüzlerce delegenin bulunduğu salondan yuhalama ve ıslıklama seslerinin yükseldiği haberi uluslararası basında yer almıştır.

Halen Rusya’nın, Türkiye ile ABD’nin arasını, giderek zor tamir edilebilecek ölçüde açmanın manevraları içinde olduğunu düşünmeyi marazi bir şüphecilik olarak  algılamamakta fayda vardır. Türkiye, Rusya’nın şu sıralardaki güler yüzüne aldanıp tuzağa düşmemelidir. Rusya’nın Türkiye tarafından 24 Kasım 2015 tarihinde vurulan uçağının hesabını bu kadar çabuk unutmuş görünmesinin belirli bir amacının bulunmadığını düşünmek safdillik olur.

Rusya’nın Türkiye’yi yanında tutabilme arzusuyla bugünlerde Soçi’de toplanan “Suriye Millî Diyalog Kongresi’ne” PYD/PYG unsurlarının katılmasını engelleyeceği kuşkusuzdur. Rusya böyle bir engelleme yaparken Türkiye’nin çıkarlarını korumada ne kadar samimiyetle hareket etmektedir, bunu zaman gösterecektir. Diğer taraftan, uluslararası medyada Rusya’nın Türkiye’yi de yanına alarak  bu Kongre’yi toplamasının asıl maksadının  Putin’in çok yakında yapılacak seçimlerde seçilme şansını yükseltmek olduğu yorumları da yapılmaktadır. 

Kendisiyle Astana süreci çerçevesinde işbirliği yaptığımız İran, Afrin harekâtımızı tasvip etmemiştir. 

Mısır keza! Hattâ açıkça Türkiye’yi kınamıştır. Mısır demek, Arab Ligi demektir. 

1985 - 89  öneminde nezdinde Büyükelçilik yaptığım BAE o zamanlar Türkiye’nin önde gelen dostları arasındaydı. Şimdi BAE Türkiye’ye düşmanca sözlerin söylenebildiği bir ülke haline gelmiştir. BAE’nin tutumundaki bu radikal değişiklik, yanılmıyorsam, Türkiye’nin Mısır ile ilişkilerinin bozulmasından sonra meydana gelmeye başlamıştır. Ankara’nın Körfez’de Katar merkezli bir tutum almasının belirginleşmesinden sonra da derinleşmiştir.

Suudî Arabistan Kralı’na 2007’de Türkiye’yi ziyareti sırasında protokol kurallarının fevkinde itibar etmiştik. En yüksek düzeydeki Devlet ricalimiz, Kralı, Ankara’da ikamet ettiği otele giderek selâmlamıştı. İki ülke arasında bu denli dostluk vardı. Oysa, İslâm İşbirliği Teşkilâtı’nın Kudüs hakkında İstanbul’da Sayın Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Başkanlığında yaptığı olağanüstü “zirve” toplantısına Suudî Arabistan Kral’ı katılmamıştır. Kral sağlık sorunu gibi bir mazereti varsa veliahdını göndermesi uygun olurdu.  Toplantıya Suudî Arabistan’ın bir bakan yardımcısı katılmıştır. 

Tarihte ilk defa olarak kısa bir süre önce Kıbrıs Rum Lider Anastasiadis Suudî Arabistan’a resmî ziyarette bulunabilmiştir. Kral  tarafından samimiyet içinde karşılanmıştır.  Rum – Yunan liderleri bu “ziyaretin Türkiye’nin yalnızlığını ortaya koyduğunu” söylemiştir. 

Yine, ilk defa olarak bu ay içinde Ürdün Kralı Güney Kıbrıs’a resmî bir ziyaret gerçekleştirmiştir.

Orta Doğu’daki dengelerin ana unsurlarından biri ve bu bölgedeki sorunların tarafı ve aktörü olan İsrail ile de sürdürülen dostluk ve işbirliği, 2009 Ocak ayı sonunda dönemin Başbakanı Sayın Erdoğan’ın Davos toplantısında İsrail Cumhurbaşkanı’na yaptığı ve tarihe “one minute” olayı olarak geçen sert çıkışın  ve 2010 Mayıs ayı sonunda yaşanan “Mavi Marmara” olayının ardından sona ermiştir. O tarihe kadar, örneğin Kıbrıs konusunda, Türkiye’nin aleyhine açık bir tavır almamış olan İsrail, bugün Yunanistan ve Kıbrıs Rum kesimi ile can ciğer kuzu sarması haline gelmiştir. Doğu Akdeniz’de Türkiye’nin çıkarları aleyhine Kıbrıs Rum kesimi, Yunanistan, Mısır arasında yapılan anlaşmalara taraf olmaktadır.

Yunanistan özellikle son zamanlarda  Türkiye’nin gücünü ve reaksiyon kabiliyetini ölçmek istiyormuş gibi Ege’deki tahrik hareketlerini arttırmıştır. Yunanistan Başbakanı Tsipras katıldığı son Davos toplantısında yaptığı bir konuşmada Türkiye’yi “saldırgan” bir komşu  olarak nitelemiştir.

Afrin harekâtımız hakkında başlangıçta uluslararası toplumda yapılmış olan açıklamalarda yer alan “Türkiye’nin güvenlik endişelerini anlayışla karşılıyoruz; Türkiye’nin meşru müdafaa hakkı vardır; Türkiye itidal ile hareket etmelidir; konunun insanî veçhesine dikkat edilmelidir; masum sivil halka zarar verilmesinden endişe ediyoruz” şeklindeki ifadeler, temenni ve tavsiyeler ve BM Güvenlik Konseyi’nin henüz resmen  toplanamamış  olması olgusu, bizi, harekâtımıza uluslararası plânda tepki gösterilmeyeceği kanaatine sevketmemelidir. Bu vakte kadar yapılan açıklamalardaki “itidal” çağrıları, dile getirilen “kaygı” ifadeleri bundan sonra bize karşı gösterilebilecek tepkilerin uvertürü mahiyetindedir.

“Burseya” dağının kahraman Türk ordusu tarafından ele geçirilmesiyle Afrin yolunun açıldığı söylenmektedir. Sevgili yavrularımız Mehmetçiklerimizin yolları açık olsun! Bununla beraber, Afrin’e yaklaştıkça ve şehir kuşatıldığı zaman kuşkusuz riskler daha da artacaktır. Harekâtımıza karşı olan çevreler, en küçük bir sivil zayiat halinde seslerini yükseltmeğe başlayacaktır. Afrin’in kuşatması  ve şehrin terörist unsurlardan temizlenmesi uzadıkça BM Güvenlik Konseyi’nden de baskı gelmesi beklenmelidir. 

Suriye ile olan hududumuzun güneyinde PKK’nın uzantısı olan PYD/PYG’nin IŞİD ile mücadele kisvesi altında yuvalanmasında ABD’nin ve Rusya’nın büyük sorumluluğu vardır. Her iki Devlet de Suriye ile ilgili kendi öz çıkarlarına ait düşünceleriyle Türkiye’nin millî güvenliğinin tehlikeye düşmesine göz yummuşlardır.

Ancak, Türkiye’nin müttefiki ve stratejik ortağı olan ABD’nin özel sorumluğu bulunmaktadır. ABD’nin Türkiye aleyhindeki davranışı tarihî bir yanılgıdır. ABD’nin bu tutumu, kendisiyle diğer NATO müttefikleri ve ortakları arasında da güven bunalımına yol açacak mahiyettedir. ABD’nin Türkiye’nin hayatî  çıkarlarına karşı yapmakta olduğu hataların  farkına gecikmeksizin varması
Batı dünyasının ortak menfaatine  olacaktır. Türkiye’nin Batı camiasından uzaklaşmasına katkıda bulunulmasının bizatihi Batı’nın öz menfaatlerine vereceği zararın muhtemel sonuçları doğru değerlendirilmelidir.

Türkiye için de Suriye politikasında mezhep saplantılı ve Esad takıntılı tutum ve davranışlardan vazgeçilmesinin zamanı çoktan gelmiş ve geçmektedir. 

Annan Plânı döneminde 2004 Mayıs ayının ilk günlerinde Türkiye’de Kıbrıs konusunda Kıbrıs Rum yönetiminin Türkiye tarafından tanınması hakkında yüksek düzeyde söylenmiş bazı sözler vardı. Şöyle denmişti: “…AB'nin, BM'nin tanıdığı bir konumda, siz 'ben tanımıyorum' demekle zaten herhangi bir şey elde edemezsiniz. Bunun size getireceği, kazandıracağı bir şey yok. Tam aksine bunların hepsi geleceğe yönelik olumlu gelişmeleri de zedeler." 

Ayrıca, yine bu konuda, “dünya geçekleriyle çatışmayı düşünmediğimiz” dile getirilmişti.

Yine 2004 Aralık ayında şunlar ifade edilmişti: “….eğer siz her yerde ben haklıyım, bunu da almam lâzım, bu mantıkla olaya yaklaşırsanız bunun adı uzlaşma değildir, bunun adı ben mantığıdır. Orada ne uzlaşma ne barış olur.”

O zaman bu sözler Kıbrıs ile ilgili gerçeklere ters düşen ve  “millî dava” Kıbrıs bakımından aslında ifade edilmemeleri gereken hususlardı.

Oysa bu sözleri, şimdi, Suriye meselesinin çözüm yoluna girebilmesine yardımcı olmak ve Türkiye’nin yapıcı bir aktör niteliğiyle diplomasi sahnesinde yer alabilmesini sağlamak maksadıyla söylemenin tam zamanıdır.

Bellidir ki “Esad” çözüm sürecinde varlığı bütün önde gelen aktörler tarafından kabul edilen bir gerçektir. 

Dışişleri Bakanlığımızın Suriye’nin merkezî hükûmetiyle uygun biçimde doğrudan temas kurmanın yollarını bulacak tecrübeye ve hayal gücüne sahip olduğunu biliyorum. Rusya ile yaşadığımız uçak düşürme krizinin giderilmesinde arka plânda bazı özel şahsiyetlerin nasıl rol oynadığını basın yoluyla öğrenmiş bulunuyoruz. 

İç politikada puan kazandırdığı düşünülen yöntem ve tarzlarla dış politika takip edilmesi hiçbir ülkeye yarar getirmediğinin örnekleri tarihte vardır. Günümüzde de görülmektedir.

Zaferle sonuçlanacağına yürekten inandığım “Zeytin Dalı” Harekâtımızdan sonra, Fırat’ın doğusundaki “şer” kuşağının da yok edilmesinin bir zaruret olduğunu düşünenlerdenim. Bunun ABD ile yürütülecek iki ülke arasındaki ortak çıkarlara uygun bir diplomasiyle gerçekleştirilebilmesi tercih ve temenni edilmelidir. Bunun sağlanması Suriye sorununun, Suriye’nin
toprak bütünlüğü  ve birliği temelinde çözülmesine de katkı yapacağı görüşündeyim. 

Suriye’de bir an önce kalıcı bir çözüme ulaşılmasına katkıda bulunmak Türkiye’nin öz çıkarınadır. Ülkemizdeki yüzbinlerce Suriyeli göçmenin kendi ülkelerine salimen dönmeleri sağlanmalıdır.

“Zeytin Dalı” harekâtında verdiğimiz aziz şehitlerimize Allah’tan rahmet diliyorum. Vatan güvenliği için canlarını feda etmişlerdir. Yaralılarımıza da âcil şifalar temenni ediyorum. Onlara Minnet ve şükran borcumuz vardır

Will the liberal order ssssurvive? by Joseph S.Nye Jr. december 12, 2016

Home > Will the Liberal Order Survive?

---

Monday, December 12, 2016 - 12:00am

Will the Liberal Order Survive?

The History of an Idea

Joseph S. Nye Jr.

JOSEPH S. NYE JR. is University Distinguished Service Professor at the Harvard Kennedy School of Government and the author of Is the American Century Over? [1]

During the nineteenth century [2], the United States played a minor role in the global balance of power. The country did not maintain a large standing army, and as late as the 1870s, the U.S. Navy was smaller than the navy of Chile. Americans had no problems using force to acquire land or resources (as Mexico and the Native American nations could attest), but for the most part, both the U.S. government and the American public opposed significant involvement in international affairs outside the Western Hemisphere [3].
A flirtation with imperialism at the end of the century drew U.S. attention outward, as did the growing U.S. role in the world economy, paving the way for President Woodrow Wilson [4] to take the United States into World War I. But the costs of the war and the failure of Wilson’s ambitious attempt to reform international politics afterward turned U.S. attention inward once again during the 1920s and 1930s, leading to the strange situation of an increasingly great power holding itself aloof from an increasingly turbulent world.
Like their counterparts elsewhere, U.S. policymakers sought to advance their country’s national interests, usually in straightforward, narrowly defined ways. They saw international politics and economics as an intense competition among states constantly jockeying for position and advantage. When the Great Depression hit, therefore, U.S. officials, like others, raced to protect their domestic economy as quickly and fully as possible, adopting beggar-thy-neighbor tariffs and deepening the crisis in the process. And a few years later, when aggressive dictatorships emerged and threatened peace, they and their counterparts in Europe and elsewhere did something similar in the security sphere, trying to ignore the growing dangers, pass the buck, or defer conflict through appeasement.
By this point, the United States had become the world’s strongest power, but it saw no value in devoting resources or attention to providing global public goods such as an open economy or international security. There was no U.S.-led liberal order in the 1930s, and the result was a “low dishonest decade,” in the words of W. H. Auden, of depression, tyranny, war, and genocide.
With their countries drawn into the conflagration despite their efforts to avoid it, Western officials spent the first half of the 1940s trying to defeat the Axis powers while working to construct a different and better world for afterward. Rather than continue to see economic and security issues as solely national concerns, they now sought to cooperate with one another, devising a rules-based system that in theory would allow like-minded nations to enjoy peace and prosperity in common.
The liberal international order that emerged after 1945 was a loose array of multilateral institutions in which the United States provided global public goods such as freer trade and freedom of the seas and weaker states were given institutional access to the exercise of U.S. power. The Bretton Woods institutions were set up while the war was still in progress. When other countries proved too poor or weak to fend for themselves afterward, the Truman administration decided to break with U.S. tradition and make open-ended alliances, provide substantial aid to other countries, and deploy U.S. military forces abroad. Washington gave the United Kingdom a major loan in 1946, took responsibility for supporting pro-Western governments in Greece and Turkey in 1947, invested heavily in European recovery with the Marshall Plan in 1948, created NATO in 1949, led a military coalition to protect South Korea from invasion in 1950, and signed a new security treaty with Japan in 1960.
These and other actions both bolstered the order and contained Soviet power. As the American diplomat George Kennan and others noted, there were five crucial areas of industrial productivity and strength in the postwar world: the United States, the Soviet Union, the United Kingdom, continental Europe, and Northeast Asia. To protect itself and prevent a third world war, Washington chose to isolate the Soviet Union and bind itself tightly to the other three, and U.S. troops remain in Europe, Asia, and elsewhere to this day. And within this framework, global economic, social, and ecological interdependence grew. By 1970, economic globalization had recovered to the level it had reached before being disrupted by World War I in 1914.
The mythology that has grown up around the order can be exaggerated. Washington may have displayed a general preference for democracy and openness, but it frequently supported dictators or made cynical self-interested moves along the way. In its first dec­ades, the postwar system was largely limited to a group of like-minded states centered on the Atlantic littoral; it did not include many large countries such as China, India, and the Soviet bloc states, and it did not always have benign effects on nonmembers. In global military terms, the United States was not hegemonic, because the Soviet Union balanced U.S. power. And even when its power was greatest, Washington could not prevent the “loss” of China, the partition of Germany and Berlin, a draw in Korea, Soviet suppression of insurrections within its own bloc, the creation and survival of a communist regime in Cuba, and failure in Vietnam.
Americans have had bitter debates and partisan differences over military interventions and other foreign policy issues over the years, and they have often grumbled about paying for the defense of other rich countries. Still, the demonstrable success of the order in helping secure and stabilize the world over the past seven decades has led to a strong consensus that defending, deepening, and extending this system has been and continues to be the central task of U.S. foreign policy.

U.S. National Archives

Churchill, Roosevelt, and Stalin and the Yalta Conference, 1945

Until now, that is—for recently, the desirability and sustainability of the order have been called into question as never before. Some critics, such as U.S. President-elect Donald Trump, have argued that the costs of maintaining the order outweigh its benefits and that Washington would be better off handling its interactions with other countries on a case-by-case transactional basis, making sure it “wins” rather than “loses” on each deal or commitment. Others claim that the foundations of the order are eroding because of a long-term global power transition involving the dramatic rise of Asian economies such as China and India. And still others see it as threatened by a broader diffusion of power from governments to nonstate actors thanks to ongoing changes in politics, society, and technology. The order, in short, is facing its greatest challenges in generations. Can it survive, and will it?

POWER CHALLENGED AND DIFFUSED 

Public goods are benefits that apply to everyone and are denied to no one. At the national level, governments provide many of these to their citizens: safety for people and property, economic infrastructure, a clean environment. In the absence of international government, global public goods—a clean climate or financial stability or freedom of the seas—have sometimes been provided by coalitions led by the largest power, which benefits the most from these goods and can afford to pay for them. When the strongest powers fail to appreciate this dynamic, global public goods are underproduced and everybody suffers.
The mythology that has grown up around the order can be exaggerated.
Some observers see the main threat to the current liberal order coming from the rapid rise of a China that does not always appear to appreciate that great power carries with it great responsibilities. They worry that China is about to pass the United States in power and that when it does, it will not uphold the current order because it views it as an external imposition reflecting others’ interests more than its own. This concern is misguided, however, for two reasons: because China is unlikely to surpass the United States in power anytime soon and because it understands and appreciates the order more than is commonly realized. 
Contrary to the current conventional wisdom, China is not about to replace the United States as the world’s dominant country. Power involves the ability to get what you want from others, and it can involve payment, coercion, or attraction. China’s economy has grown dramatically in recent decades, but it is still only 61 percent of the size of the U.S. economy, and its rate of growth is slowing. And even if China does surpass the United States in total economic size some decades from now, economic might is just part of the geopolitical equation. According to the International Institute for Strategic Studies, the United States spends four times as much on its military as does China, and although Chinese capabilities have been increasing in recent years, serious observers think that China will not be able to exclude the United States from the western Pacific, much less exercise global military hegemony. And as for soft power, the ability to attract others, a recent index published by Portland, a London consultancy, ranks the United States first and China 28th. And as China tries to catch up, the United States will not be standing still. It has favorable demographics, increasingly cheap energy, and the world’s leading universities and technology companies.
Moreover, China benefits from and appreciates the existing international order more than it sometimes acknowledges. It is one of only five countries with a veto in the UN Security Council and has gained from liberal economic institutions, such as the World Trade Organization (where it accepts dispute-settlement judgments that go against it) and the International Monetary Fund (where its voting rights have increased and it fills an important deputy director position). China is now the second-largest funder of UN peacekeeping forces and has participated in UN programs related to Ebola and climate change. In 2015, Beijing joined with Washington in developing new norms for dealing with climate change and conflicts in cyberspace. On balance, China has tried not to overthrow the current order but rather to increase its influence within it.
The order is facing its greatest challenges in generations.
The order will inevitably look somewhat different as the twenty-first century progresses. China, India, and other economies will continue to grow, and the U.S. share of the world economy will drop. But no other country, including China, is poised to displace the United States from its dominant position. Even so, the order may still be threatened by a general diffusion of power away from governments toward nonstate actors. The information revolution is putting a number of transnational issues, such as financial stability, climate change, terrorism, pandemics, and cybersecurity, on the global agenda at the same time as it is weakening the ability of all governments to respond. 
Complexity is growing, and world politics will soon not be the sole province of governments. Individuals and private organizations—from corporations and nongovernmental organizations to terrorists and social movements—are being empowered, and informal networks will undercut the monopoly on power of traditional bureaucracies. Governments will continue to possess power and resources, but the stage on which they play will become ever more crowded, and they will have less ability to direct the action.
Even if the United States remains the largest power, accordingly, it will not be able to achieve many of its international goals acting alone. For example, international financial stability is vital to the prosperity of Americans, but the United States needs the cooperation of others to ensure it. Global climate change and rising sea levels will affect the quality of life, but Americans cannot manage these problems by themselves. And in a world where borders are becoming more porous, letting in everything from drugs to infectious diseases to terrorism, nations must use soft power to develop networks and build institutions to address shared threats and challenges.
China is unlikely to surpass the United States in power anytime soon.
Washington can provide some important global public goods largely by itself. The U.S. Navy is crucial when it comes to policing the law of the seas and defending freedom of navigation, and the U.S. Federal Reserve undergirds international financial stability by serving as a lender of last resort. On the new transnational issues, however, success will require the cooperation of others—and thus empowering others can help the United States accomplish its own goals. In this sense, power becomes a positive-sum game: one needs to think of not just the United States’ power over others but also the power to solve problems that the United States can acquire by working with others. In such a world, the ability to connect with others becomes a major source of power, and here, too, the United States leads the pack. The United States comes first in the Lowy Institute’s ranking of nations by number of embassies, consulates, and missions. It has some 60 treaty allies, and The Economist estimates that nearly 100 of the 150 largest countries lean toward it, while only 21 lean against it.
Increasingly, however, the openness that enables the United States to build networks, maintain institutions, and sustain alliances is itself under siege. This is why the most important challenge to the provision of world order in the twenty-first century comes not from without but from within.
POPULISM VS. GLOBALIZATION
Even if the United States continues to possess more military, economic, and soft-power resources than any other country, it may choose not to use those resources to provide public goods for the international system at large. It did so during the interwar years, after all, and in the wake of the conflicts in Afghanistan and Iraq, a 2013 poll found that 52 percent of Americans believed that “the U.S. should mind its own business internationally and let other countries get along the best they can on their own.”
The 2016 presidential election was marked by populist reactions to globalization and trade agreements in both major parties, and the liberal international order is a project of just the sort of cosmopolitan elites whom populists see as the enemy. The roots of populist reactions are both economic and cultural. Areas that have lost jobs to foreign competition appear to have tended to support Trump, but so did older white males who have lost status with the rise in power of other demographic groups. The U.S. Census Bureau projects that in less than three decades, whites will no longer be a racial majority in the United States, precipitating the anxiety and fear that contributed to Trump’s appeal, and such trends suggest that populist passions will outlast Trump’s campaign.
It has become almost conventional wisdom to argue that the populist surge in the United States, Europe, and elsewhere marks the beginning of the end of the contemporary era of globalization and that turbulence may follow in its wake, as happened after the end of an earlier period of globalization a century ago. But circumstances are so different today that the analogy doesn’t hold up. There are so many buffers against turbulence now, at both the domestic and the international level, that a descent into economic and geopolitical chaos, as in the 1930s, is not in the cards. Discontent and frustration are likely to continue, and the election of Trump and the British vote to leave the EU demonstrate that populist reactions are common to many Western democracies. Policy elites who want to support globalization and an open economy will clearly need to pay more attention to economic inequality, help those disrupted by change, and stimulate broad-based economic growth.
It would be a mistake to read too much about long-term trends in U.S. public opinion from the heated rhetoric of the recent election. The prospects for elaborate trade agreements such as the Trans-Pacific Partnership and the Transatlantic Trade and Investment Partnership have suffered, but there is not likely to be a reversion to protectionism on the scale of the 1930s. A June 2016 poll by the Chicago Council on Global Affairs, for example, found that 65 percent of Americans thought that globalization was mostly good for the United States, despite concerns about a loss of jobs. And campaign rhetoric notwithstanding, in a 2015 Pew survey, 51 percent of respondents said that immigrants strengthened the country.
World politics will soon not be the sole province of governments.
Nor will the United States lose the ability to afford to sustain the order. Washington currently spends less than four percent of its GDP on defense and foreign affairs. That is less than half the share that it spent at the height of the Cold War. Alliances are not significant economic burdens, and in some cases, such as that of Japan, it is cheaper to station troops overseas than at home. The problem is not guns versus butter but guns versus butter versus taxes. Because of a desire to avoid raising taxes or further increasing the national debt, the U.S. national security budget is currently locked in a zero-sum tradeoff with domestic expenditures on education, infrastructure, and research and development. Politics, not absolute economic constraints, will determine how much is spent on what.
The disappointing track record of recent U.S. military interventions has also undermined domestic support for an engaged global role. In an age of transnational terrorism and refugee crises, keeping aloof from all intervention in the domestic affairs of other countries is neither possible nor desirable. But regions such as the Middle East are likely to experience turmoil for decades, and Washington will need to be more careful about the tasks it takes on. Invasion and occupation breed resentment and opposition, which in turn raise the costs of intervention while lowering the odds of success, further undermining public support for an engaged foreign policy.
Political fragmentation and demagoguery, finally, pose yet another challenge to the United States’ ability to provide responsible international leadership, and the 2016 election revealed just how fragmented the American electorate is. The U.S. Senate, for example, has failed to ratify the UN Convention on the Law of the Sea, despite the fact that the country is relying on it to help protect freedom of navigation in the South China Sea against Chinese provocations. Congress failed for five years to fulfill an important U.S. commitment to support the reallocation of International Monetary Fund quotas from Europe to China, even though it would have cost almost nothing to do so. Congress has passed laws violating the international legal principle of sovereign immunity, a principle that protects not just foreign governments but also American diplomatic and military personnel abroad. And domestic resistance to putting a price on carbon emissions makes it hard for the United States to lead the fight against climate change.
The United States will remain the world’s leading military power for dec­ades to come, and military force will remain an important component of U.S. power. A rising China and a declining Russia frighten their neighbors, and U.S. security guarantees in Asia and Europe provide critical reassurance for the stability that underlies the prosperity of the liberal order. Markets depend on a framework of security, and maintaining alliances is an important source of influence for the United States.
At the same time, military force is a blunt instrument unsuited to dealing with many situations. Trying to control the domestic politics of nationalist foreign populations is a recipe for failure, and force has little to offer in addressing issues such as climate change, financial stability, or Internet governance. Maintaining networks, working with other countries and international institutions, and helping establish norms to deal with new transnational issues are crucial. It is a mistake to equate globalization with trade agreements. Even if economic globalization were to slow, technology is creating ecological, political, and social globalization that will all require cooperative responses.
Leadership is not the same as domination, and Washington’s role in helping stabilize the world and underwrite its continued progress may be even more important now than ever. Americans and others may not notice the security and prosperity that the liberal order provides until they are gone—but by then, it may be too late.

Thr Fatal Flaw in Trump's ISIS Plan by Robert Ford

The Fatal Flaw in Trump's ISIS Plan

Robert Ford, May 11, 2017

 

Can he keep both the Turks and the Kurds on his side?

                                                                                                   

A Kurdish fighter from the People's Protection Units (YPG) gestures at a convoy of U.S military vehicles driving in the town of Darbasiya next to the Turkish border, Syria, on April 28, 2017. Rodi Said / Reuters                                    

When Turkey’s President Recep Tayyip Erdogan visits Washington next week, he and President Donald Trump will no doubt spend considerable time discussing the future of the Syrian-Kurdish People’s Protection Units (YPG), America’s favored contingent in the war against the Islamic State. With U.S. assistance over the past two and a half years, the YPG-dominated anti-ISIS forces have recaptured some 7,400 square kilometers of northeastern Syria from the terrorist group. From Erdogan’s perspective, this strategy, embraced by the Obama administration and now Trump, is helping a Kurdish terrorist group that threatens Turkey’s security and territorial integrity—security and territorial integrity that NATO is supposed to help defend. Erdogan’s likely response: more pressure on America’s Syrian-Kurdish allies, even if that pressure undermines Washington’s goal of reducing the Arab-extremist threat in eastern Syria.

 

Recent events show how complicated this will be for the Trump administration. After Turkey’s bombing of YPG positions in northern Iraq and Syria on April 25, a U.S. military officer met with a known commander of the Kurdish Workers Party (PKK), an insurgent group that has long been a thorn in Turkey’s side, and has held a spot on the U.S. Foreign Terrorist Organization (FTO) list since 1997. The meeting provoked outrage in Turkey and drew a sharp rebuke from Erdogan. The announcement on Wednesday that the United States would arm the YPG demonstrated that Erdogan has failed to convince the Americans to reverse course with the PYD-YPG, despite intense lobbying.  His visit to Washington promises to be a difficult one for both governments.

---

Related Story

What the Syrian Kurds Have Wrought

---

As autocratic and intemperate as he is, Erdogan isn’t actually wrong about the commingling of various Kurdish outfits. In a 2013 interview with Osman Ocalan, the brother of imprisoned PKK leader Abdallah Ocalan, Osman claimed that he and other PKK figures founded the Democratic Union Party (PYD), the YPG’s political arm, in 2003 in Iraq’s Qandil Mountains, the headquarters of the PKK. The PYD is also a member of the Kurdish Communities Union, established in 2005 in Qandil by the Kurdish People’s Congress, a PKK organization that the State Department added to the FTO in January 2004. The co-chairperson of the executive council of the Kurdish Communities Union is Cemil Baylik, the acting leader of the PKK. In addition, hardened PKK activists, fighters, and commanders fill the ranks of the PYD and YPG. A YPG fighter told The Wall Street Journal that he had been with the PKK before, and that fighters regularly rotated between PKK armed entities. Iraqi Kurdish Region President Masud Barzani, a close ally of the United States against ISIS, said in March 2016 that the PYD and the PKK are basically the same entity.
Yet, the Trump administration (and Obama’s before him) keep contending, as recently as March 8, that the PYD-YPG and PKK are separate entities. But this has no basis in observable fact. And given the organic links between the YPG and the PKK, the PYD-YPG autonomous zone in northeastern Syria will likely provide strategic depth for the PKK’s ongoing and future fight against Turkey—something Erdogan knows and fears. There are reports out of Turkey already that Kurdish militants aligned with the PKK and PYD organized and trained in YPG-held northeastern Syria for attacks conducted in Istanbul, Ankara, and Bursa, in 2016.
 

By relying on the YPG in the fight against ISIS, the United States is helping one terror group fight against another. That’s despite its longstanding policy of not working with any organization on the FTO, as it is doing with the YPG, which is effectively synonymous with the PKK. Of course, some argue that the PKK should not be on the U.S. FTO list. An in-depth discussion on the conditions for the PKK’s removal would require months. In the meantime, however, blatantly ignoring the FTO strictures on official U.S. conduct with a listed organization like the PKK and its subsidiaries reflects utter policy incoherence, diminishing America’s credibility on fighting terrorism.
America’s infatuation with the PYD-YPG also allows it to ignore some uncomfortable realities that will haunt it long after ISIS is ousted from Raqqa. While the PYD-YPG organization is secular, it is not democratic. It has repressed political competitors, detained other Kurdish political activists, and detained and harassed independent journalists. What’s more, its emphasis on gender equality, and its insistence on imposing its political agenda, will cause problems for the future governance of Raqqa, the de facto capital of ISIS, and other Arab-majority towns the United States is now helping it seize from a weakened ISIS.
Consider the case of Layla Mohammed, a PYD member and women’s rights activist from the town of Tel Abayad on the Turkey-Syria border. In a conversation, a senior U.S. official spoke with admiration of her dedication and commitment to the cause of women in Syria. Over objections from some Arab community leaders in Raqqa, the PYD- and YPG-dominated Syrian Democratic Forces (an entity that serves, basically, as a fig leaf by Washington to cover the U.S.-backed YPG campaign against ISIS) named Ms. Mohammed co-chair of a new Raqqa administrative council that will rule Raqqa after ISIS is gone.

 

But Raqqa, more than Damascus, Homs, or Aleppo, is known among Syrians as a conservative Arab city, where many communities retain links to tribal networks extending along the Euphrates and eastwards into the Syrian desert towards Iraq. Traditional norms, including those governing the roles of women, prevail. Many Americans find the constraints placed on Arab women objectionable, and would applaud Ms. Mohammed’s activism. But as the Iraq war should have taught Washington, it cannot impose, either directly or through local proxies, its own social and political norms on conservative Middle Eastern communities without potentially provoking a counter-reaction.

America’s infatuation with the PYD-YPG allows it to ignore some uncomfortable realities that will haunt it long after ISIS is outed from Raqqa.

Arab opinions polls from recent years make this tension plain. An unofficial survey of ISIS fighters from 2014 conducted by a Lebanese communications firm showed that defending Sunni communities under attack was the top reason recruits from other Muslim countries joined ISIS. The 2016 ASDA’A Burson-Marsteller Arab Youth Survey highlighted how disputes over how best to interpret Islam and perceptions that western culture is being imposed on Arab societies feeds extremist recruitment. The longstanding Arab-Kurdish ethnic competition and the PYD’s ideological agenda, such as suddenly imposing gender equality, stand to boost extremist recruitment once ISIS shifts to insurgency mode after the fall of Raqqa.
Most worrisome: evidence that Sunni-Arab extremists learn and adapt from their own mistakes. In Idlib province in northwest Syria, al-Qaeda shifted away from the brutal tactics it honed in Iraq from 2004 to 2009. Instead, by transitioning into something of an “al-Qaeda, Version 3.0,” it has reduced violence against local populations, provided infrastructure-service delivery through local administrators, and integrated more with local communities. If the Arab communities of eastern Syria perceive that the PYD-YPG seeks to dominate them,  wiser al-Qaeda and ISIS leaders in Syria may be poised to pick up more recruits and embed in communities, making the coming Arab insurgency harder to contain.

For now, ISIS is still in Raqqa and hasn’t yet shifted into wide-scale insurgency mode. But it won’t be long until Washington will have to decide who will control and govern Raqqa and eastern Syria, and who will pay for it. As Colin Powell told George W. Bush in 2003, if Bush toppled Saddam, America would “own” Iraq and have to take responsibility for it. America may soon have 1,000 more troops on the ground in eastern Syria, and its proxies are seizing new territory from ISIS every week with U.S. support, including a Marine artillery battalion and regular airstrikes. There are even U.S. peacekeepers deployed in Manbij and near Tel Abayad to keep Turkish, Syrian-Arab, and Syrian-Kurdish fighters from shooting at each other. America now effectively owns eastern Syria.
The Obama administration knowingly launched America in this direction, but Trump, who denounced nation-building in his campaign, will pay the larger bills now coming due. America’s difficulties will be even worse if Turkey stokes further anti-PYD-YPG sentiment in this Arab-majority region. Thus, we will need to cut a deal with Erdogan.
The saddest part of all this is that the Syrian Kurds, like so many Middle Easterners before them, think the Americans will protect them from their enemies. They have forgotten the bitter experience of Mustafa Barzani, the Iraqi-Kurdish leader whom the Americans backed in the 1970s against the Iraqi Baathist regime, only to sell them out in 1975 when the U.S.-backed Shah of Iran cut a deal with Baghdad. Henry Kissinger halted the U.S. arms supply to Barzani, and Iraqi forces overran Iraqi Kurdistan. Mustafa Barzani, father of  President Masud Barzani, had to flee and died in exile in the U.S. Especially with presidents like Obama and Trump, the Syrian Kurds of today should expect no better of the Americans.

Kudüs'ün Gizemli Tarihi (Kitap tanıtımı)

(No subject)

O

Özel Büro (Digi.Security.Isnet)

25 Ocak 2018

   

 

Getting too much email from Özel Büro (Digi.Security.Isnet)? You can unsubscribe

SASAM  Sahipkıran Stratejik Araştırmalar Merkezi

KUDÜS’ÜN GİZEMLİ TARİHİ (KİTAP ÖZETİ)

Sultan AVŞAR

 

Pelin ÇİFT ve Prof.Dr. Ömer Faruk HARMAN’ın kaleme aldıkları, 2016 yılında Destek Yayınları’ndan yayınlanan kitabın özeti, SASAM Staj Programı kapsamında aşağıda sunulmaktadır:

*****

Kudüs, öyle bir şehirdir ki; üç ilahi din için de vazgeçilmezdir. Yahudiler için tanrının dünyayı yaratmaya başladığı yer, Hıristiyanlar için mahşerdeki dirilişin mekânı, Müslümanlar için ise ilk kıbledir. Kudüs’ün gizli tarihi bilinmeden neden üç din için de ölesiye istendiği bilinemez. Kutsallıkla anılan Kudüs’ün Yahudiler ve Hıristiyanlar için vazgeçilmez olmasının çok önemli bir nedeni var. Zira her iki dinin geleceği de Kudüs’e bağlıdır.

Hıristiyan inanışına göre; Mesih bu şehre inecek ve yeryüzünde bin yıl sürecek Tanrı Krallığı kuracak. Kudüs’e inecek Mesih, Deccal hâkimiyetine son verecek ve iyilerle kötülerin savaşına yani Armageddon’a komutanlık edecek. Yahudilerin geleceği de tartışılmaz biçimde Kudüs ile ilişkilidir. Eğer Süleyman Mabedini kurabilirlerse, kurtarıcıları Mesih gelecek ve Tanrı’nın İhtişamına yeniden kavuşacaklar, böylece de dünyaya hükmedebileceklerdir.

Kudüs Hz. Muhammed’in ifadesiyle ‘Allah’ın seçtiği toprak ve onun kullarının vatanı, onun duvarlarından dünya dünya oldu, ona doğru inen çiğ taneleri hastalıklara şifa oldu. Çünkü geldiği yer cennetin bahçeleri.’

KUDÜS YAHUDİLER İÇİN NEDEN KUTSAL?

Kudüs kutsallık tarihinin önemli ve etkileyici hadiselerine tanıklık etti. Ve üç ilahi din için vazgeçilmez bir hale geldi. Yahudiler için kutsal olma nedeni ise Yahudilerin Tevrat ve Zebur’u kapsayan kutsal kitabı Tanah’ta Kudüs’ü ‘tanrının seçtiği şehir olarak tanımlar.  Dünyanın merkezide derler. Yahudi dini metinlerinde Kudüs için ‘Tanrı dünyayı yaratırken güzelliği on parçaya taksim etti bunun dokuzunu Kudüs’ebirini dünyaya verdi’ denilir.

Efsaneye göre Tanrı dünyayı yarattığı zaman tahtının altından bir parça koparıp boşluğa fırlatmıştır. Yahudiler bu taşa Even Şatiah (Nirengi Taşı) derler ve bu taşın yeryüzünde düştüğü yere Tanrı’nın Kudüs şehrini inşa etmelerini istediğine inanırlar. Onlara göre yeryüzünün merkezi bu taş ve üzerine inşa edilen Kutsal Tapınaktır. Yahudilerin kıblesi olan Süleyman Mabedini içinde barındırır Kudüs. Kudüs tanrı tarafından seçilmesi sebebiyle Yahudiler için en yüce değerlerin, ümitlerin simgesi olmuştur. Yahudiler burada hac ve kurban ibadeti yaparlar. Kurban için yılda üç kez Pesah, Şavuot, Sukkot adıyla bayram düzenlenir. Yemek dualarında bile Kudüs’ün yeniden inşası için dua eden Yahudiler günde üç defa tekrarladıkları Amidah (Şemone Esre ) adlı duayı da yine Kudüs’e dönerek yaparlar. Yahudiler yıllık üç oruçta Kudüs’ün yıkılışının anısına yas tutarlar. Yahudiler Yahudi devletini Mesih’in burada kuracağına inanırlar. Yahudiler için Kudüs olmadan ibadetleri yarım kalacağı için Süleyman mabedinin ayakta olması gerekir ve bu yüzden vazgeçmezler.

Hz. Musa’nın neden kutsal topraklara giremediğine gelince ise Yahudiler Hz. Musa’nın kavminin altın buzağı yapıp ona taptığını görünce çok sinirlendiğine ve Tanrı’nın ona verdiği on emirin yazdığı taş levhaları kırdığına, buzağıya tapanların üstüne Levilileri gönderip onları katlettiğine inanırlar. Bunu Het Haegel ( buzağı günahı) adıyla anarlar.

Yahudiler içi Kudüs’ün kutsallığı Hz. Musa ile değil, Hz. Davut ile başlar. Kudüs’ü ele geçirip başkent ilan eden Hz. Davut buraya bir mabet inşa etmek istedi fakat tanrı çok kan döktüğü için bu mabedi ona değil onun soyundan gelen Hz. Süleyman’a kısmet etmiştir denilir.

İsrail oğullarını bileştirecek yegâne şeyin ahit sandığı olduğunu anlayan Hz. Davut sandığı Kudüs’e getirir. Yahudiler için Kudüs’ün önemi Ahit Sandığı’nın burada olmasından kaynaklanır Ahit Sandığı Yahudiler için kutsal sayılan emanetleri barındırır.

Böylece Kudüs dini bir merkez haline gelir ve hac ziyaretleri artık buraya yapılır. Kudüs’ün Yahudiler için kutsallaşmasının en önemli adımları bu dönemde atılır. Kudüs mabedi içerdiği için, İsrail diyarı da Kudüs’ü içerdiği için mübarektir şeklinde düşünür Yahudiler.

Hz. Musa Sina dağında aldığı vahiy on emirin iki taş tablet üzerine yazılmış metni bulunur. Kudret helvası (men) ve Hz. Harun’un asasıda yine Ahit Sandığı’ndadır. Ahit Sandığı’nın ölçülerini ve şeklini Tanrı’nın belirlediğine inanılır. Ancak şuan Ahit Sandığı’nın akıbeti tam olarak bilinemiyor.

Hz. Musa’ya inen ve Ahit Sandığı’nda olduğu söylenen on emir ise şöyledir;

1-Benden başka tanrın olmayacak

2-Kendin için yontma put yapmayacaksın, hiçbir şeyin resmini yapıp tapmayacaksın.

3-Tanrının adını boşyere ağzına almayacaksın.

4-Cumartesi gününü daima hatırlayıp onu kutsal bileceksin haftanın altı günü çalışacak yedinci günü dinleneceksin.

5-Babana ve annene hürmet edeceksin.

6-Öldürmeyeceksin

7-Zina etmeyeceksin

8-Çalmayacaksın

9-Komşuna karşı yalancı şahitlik yapmayacaksın

10-Komşuna tamah etmeyeceksin, komşunun eşine kölesine cariyesine öküzüne eşeğine hiçbirşeyine göz dikmeyeceksin.

Süleyman Mabedi;

Hz. Davut tanrı için bir mabetyapmak istiyor fakat peygamber Natan,  çok kan döktüğü gerekçesiylemabet yapmasınıtanrının istemediğini bildiriyor. Daha sonraları Hz. Süleyman’ın emriyle insanlar melekler ve cinler de çalışmış ve yedi yılaltı ayda mabedi tamamlamışlardır.

Süleyman Mabedi M.Ö 387 yılının 9 Ab günü Babillerin eline geçti. Şehir ve tapınak yerle bir edildi. Babil devletin yıkan pers kralı tapınağı yeniden inşaya izin verdi fakat M.S 70 yılında roma ordusu Kudüs’ü kuşatıp tapınağı yeniden yıktı. Roma İmparatoru Hadrianus izi kalmayacak şekilde yok ettiği tapınağın olduğu bölgenin adını Judea iken Palestin (Filistin) olarak değiştirdi. Tarih boyunca birçok tapınak yerle bir olmuştur. Yaratıcının tek mekânda değil heryerde olduğunu idrak edenler için açıklaması zor bir durumdur bu. Fakat Yahudiler Tanrı’nın onlara ‘Sonsuza kadar sizinle tapınağın içinde olacağım’ dediğine inandıkları için tapınağın yıkılmasını dünyanın yıkılması ile eşdeğer görürler. Tapınağın yıkılmasının oluşturduğu sarsıntı yerini hızla tapınağın yeniden inşası inancına bırakmıştır. Yeni tapınağın kurulacağına dair kehanetlerin kutsal metinlere girmesi çok zaman almadı ve bu kehanetler günümüzde kan dökücü savaşların kökeni olmuştur. Kehanetleri içeren kitaplardan biri olan Yeşaya’da tanrının Filistinlileri cezalandıracağına dair bölüm oldukça ilginçtir:

‘Ey Filistinliler, sizi döven değnek kırıldı diye sevinmeyin.

Çünkü yılanın kökünden engerek türeyecek

Onun ürünü uçan yılan olacak.

Yoksulların en yoksulu doyacak

Düşkünler güvenlikte yatacak.

Ama sizin kökünüzü kurutacağım

Sağ kalanlarınız da ölecek…’

Kehanetler günümüzde yaşananlara çok benzerdir. İsrail’in ablukaları, gıda sevkiyatına izin vermemesi, Filistinlilerin elinden tarlalarının, zeytinliklerinin alınması, kıtlık konusunu ne kadar ciddiye aldıklarını gösterir. İsrail Filistin politikasında kendi kutsal kitaplarından esinlenmiştir.

Ağlama duvarı;

Kral Süleyman Bet Ha Mikdaş’ı (Süleyman Mabedi) inşa edeceği zaman tüm halkı kendi imkânları ölçüsünde bu inşaya katılmaya davet etti. Fakir ve muhtaç kesime batı bölümü inşası verildi. Tanrı tüm eseri inceledi ve ‘Fakir ve muhtaç halkın emeği ve alın teri benim için en değerli olanı bu duvarı ebediyen kutsuyorum’ dedi. İlahi bir ses ‘Tanrı kutsal varlığı batı duvarını ebediyen terk etmeyecektir’ diye nida etmiştir.

Yahudilerin zamanla Kudüs’te ibadet ettikleri en kutsal alan olmuştur bu duvar. Yahudiliğin en büyük hedefi tek kalıntısı ağlama duvarı olan Süleyman Mabet ‘ini yeniden inşa etmektir. Bu duvara sıkıştırılan dilek mektupları toplanıp Zeytin Dağı’na yani Mesih’in geleceği yere gömülür. Mesih inancına göre Mesih Zeytin Dağı’na inecek altın kapıdan geçecek şehre girip vaat edilmiş kutsal topraklarda Yahudilerin kurtuluşunu başlatıp dünyaya hükmedecektir.

KUDÜS HIRİSTİYANLAR İÇİN NEDEN KUTSAL?

Hristiyan inancına göre Hz. İsa’nın yaşadığı, çarmıha gerildiği, defnedildiği, dirildiği ve semaya yükseldiği şehir olan Kudüs, incillerde geniş yer bulur.

Joachim adlı zengin bir Yahudi’yle evli olan Anna (Hanne) uzun bir kısırlık döneminden sonra yaşlılık çağında bir çocuğu olacağı müjdesini alır. Adı Meryem olan kızçocuğunu Rabbin hizmetine adar. Yahudi geleneğine göre bir kız oniki yaşına geldiğinde mabetten ayrılıp evlenmesi gerektir. Ancak Meryem üç yaşında mabede götürülüp bakirelik yemini ettiğinden kura çekilerek Davut’un oğlu Yusuf ile evlendirilir. İncil’e göre Cebrail Nasıra’ da oturan Meryem’e İsa’nın doğumunu müjdeledi fakat Meryem o sırada Yusuf’la evli değildi. Daha sonra sonrasında Yusuf’la evlenirler fakat Yusuf boşanmak ister ama rüyasında boşanmaması konusunda ikaz edilir. Meryem Hz. İsa’nın doğumunu Beytüllahim’de gerçekleştirir. Yusuf ve Meryem Hz. İsa on iki yaşına gelince onu Kudüs’e götürmüştür.

Hz Meryem Hz. İsa çarmıha gerildiğinde ve mezara konulduğunda orada bulunur. Hz Meryem ile ilgili vefatı, nereye defnedildiği hakkında yeni ahitte bir bilgi yoktur.

Kidron Vadisi;

Kudüs’te Zeytin Dağı ile haremi şerif arasında bulunan Kidron vadisi, Kral Davut’un oğlu Absalom’un, İsa Mesih’in kardeşi Yakup’un ve Yahya’nın babası Zekeriya’nın burada metfun olduğuna inanılan yerdir. İncil’de İsa’nın havarileriyle sık sık inzivaya çekildiği yer olarak bilinir. Rivayete göre Hz. Meryem’in, Aziz Yusuf’un,  Hanne’nin ve İmran’ın mezarları buradadır. Kidron vadisindeki Meryem Ana türbesi ise Hz. Meryem’in vefatından sonra bir süre gömülü kaldığı sonrasında ruhunun göğe yükseldiği söylenilen yerdir.

Hz. Meryem Kuran’da ismiyle anılan tek kadındır Kuran’da on dokuzuncu sürenin adıdır Meryem ve 34 yerdeMeryem ismi geçer. Kuran’da İmran’ın karısının doğacak çocuğu Rabbe adadığı kız oluncada Meryem adını verdiği ve onu Beytülmakdis’e götürüp Harun’un soyunda din adamlarına teslim ettiği şeklinde geçer. Hadislerde ise Meryem ve İsa’nın günahtan korunmuşluğuna işaret edilir. Sonrasında ise Zekeriya Meryem’in teyzesinin kocası olarak Meryem’i himayesine alır. Ergenlik çağına gelincede onu mabede götürür orada bir odaya yerleştirir. Kuran’a göre Allah Meryem’i güzel bir bitki gibi yetiştirir. Zekeriya yaşlılığında dolayı Meryem ile ilgilenemediğinden Hz.Meryem’i himaye etmesi için birsini bulmalarını istedi. Meryem kura sonucu amcasının oğlu Yusuf’un himayesine girdi. İncil de Yusuf ve Meryem’in nişanlandığından bahsedilirken Kuran’da bu durumdan bahsedilmez.

Hz. İsa,  Kuran-ı Kerim’de İsa İbn Meryem ve Mesih şeklinde zikredilen kendisine incilin verildiği Hz. Muhammed’i müjdelediği bildirilen, ‘Allah’tan bir ruh ve kelime’ olarak tasvip edilen ancak kul olduğu vurgulanan bir peygamberdir.  Hz İsa’nın doğumunun nerede olduğu ilgili tartışmalar mevcuttur. Bu konuda Kuranı Kerim’de bir yer belirtilmez fakat Matta ve Luka İncillerinde İsa’nın bugünkü Filistin topraklarında hatta Beytüllahim’de doğduğu iddia edilir. Uzmanlar Hz. İsa’nın Beytüllahimde doğduğunu belirtir. Nasıra’lı İsa olarak anılmasının nedeni çocukluğunun Nasıra’ da geçmesinden kaynaklıdır. Burada bulunan Doğuş Kilisesi Hz. İsa’nın doğduğu yer olduğuna inanıldığı için bu adı almıştır. Hıristiyanlar için kutsal mekânlardan biridir. Milletler Kilisesi ise Hz. İsa’nın son saatlerini geçirdiği, dua ettiği bir Katolik Kilisesi’dir.

HZ. İSA’NIN ÖLDÜRÜLMESİ

Hıristiyanlara göre, Hz. İsa’nın verdiği mesaj bürokratik elitin zenginlerin ve din adamlarının işine gelmedi. Fakir, kimsesiz ve yaşlılara kucak açmıştı Hz. İsa. Güçlü ruhban sınıfı olan Yahudiliğe karşı eşitlikçi bir din sunmuştu. O dönemde bu durum bir ayaklanma olarak düşünüldü. Yahudilerin Hz. İsa’nın çarmıha gerilmesini istemeleri üzerine Yahudilerin baskısından kurtulmak isteyen Platus, onun çarmıha gerilmesini onayladı. Bunun üzerine Yahudiler Hz. İsa’yı Golgota denilen yere götürerek çarmıha gerdi.

Hıristiyan inancına göre havarilerin gözleri önünde semaya yükselen Hz. İsa babasının sağ tarafına yerleşmiştir ve dünyanın sonuna doğru yeniden gelecektir.

KUDÜS MÜSLÜMANLAR İÇİN NEDEN KUTSAL?

Kudüs şehir adı olarak Kuran’da geçmez fakat İsra mucizesi nedeniyle Kuran’da yer alan El Mescidül-Aksa’nın Kudüs’te ki Süleyman Mabedi olarak kabul edilmesi Müslümanlar için Kudüs’ü önemli yapar. Kuranı Kerim’de Mescidi Aksa’nın çevresinin mübarek kılındığı belirtilir. Kuran’da mukaddes belde olarak nitelendirilen Arz-ı Mevut’ un içerisindedir. Kudüs’ün kutsallığı hadislerde geçer. Hz. Muhammed ‘(ziyade sevap umarak) Namaz ve ibadet için yalnız şu üç mescide gidilir: Mescid-i Haram, Mescid-i Nebi ve Mescid’i Aksa’ buyurmuştur. İslami kaynaklarda geçen İsra (Hz. Muhammed’in Mescid-i Haram’dan Mescid’i Aksa’ ya gidişi) ve miraç(yükseklere çıkışı) Müslümanların Kudüs ile ilgili manevi bağlarını güçlendiren olaylardır.

KIBLE KABEYE NASIL ÇEVRİLDİ?

Hz. Muhammed Mekke ve Medine dönemlerinde Kâbe’yi önüne alarak Kudüs’e doğru namaz kılıyordu. Hz. Muhammed Kâbe’nin kıble yapılmasını arzulamaktaydı. Kıblenin Kâbe olduğu vahyi geldiğinde Hz. Muhammed Beni Selime mescidinde öğle namazını kılıyordu ve namaz içinde Kâbe’ye dönmesi emrolundu cemaatle birlikte yüzlerini mescidi harama çevirdiler.

Hz. Ömer Mescidi;

Hz. Ömer miladi 638 yılında Kudüs’ün fethi için yola çıkar. Hz. Ömer Kudüs’ün anahtarını teslim aldığında kendisi bizzat çalışarak Mescid-i Aksa’nın (Süleyman Mabedi) Hıristiyanlık döneminde molozlar altında kalmış olan yeri temizletip orada cemaate namaz kıldırır. Sonrasında buraya bir mescit yaptırır. Hz. Ömer’in ismini taşıyan bu mescit Yahudi Mahallesi’nde yer alır ve 1967 yılından beri ziyaretlere kapalıdır. Hz. Ömer Kudüs’ü fethettiğinde ‘bu fethiistiyordun ya Resulullah! İşte şehri fethettik Kudüs kardeşlerine kavuştu’ der.

Haçlı istilası sonrası büyük kısmı Tapınak Şövalyeleri’ne verilen Mescid-i Aksa, Selahaddin Eyyubi’nin geri alacağı tarihe(1217-1218) kadar onların elinde olur. Selahaddin Eyyubi şehrin fethinden sonra kaybolan İslami görünümü yeniden canlandırmak için birçok adım atmıştır.

Kubbet-Üs Sahra;

Kudüs denildiğinde ilk akla gelen yerdir. Avlusunda Muallak Kayasını bulunduran Kubbet-üs Sahra ortası kubbeli sekizgen bir yapıdır. İslam mimarisinin ilk kubbeli eserlerindendir. Muallak kayası rivayete göre Hz. Musa’nın kıblesidir. Kuranda bu kayadan doğrudan bahsedilmez Muallak Kaya’sı havada asılı duran bir kayadır. Evliya Çelebi kayanın havada asılı durmasının hikmetinden Seyahatname ’de bahseder. Resul-i Ekrem’in göklere çıkmasının ardından Sahratullah’ın yerinden kopup arkasından gelmek istemesi üzerine Hz. Muhammed’in ‘Ya Sahra, Allah’ın emriyle boşlukta dur!’ demesiyle taş ne kadar havaya kalktı ise orada kalır. Yahudi geleneğinde Muallak Kayası Süleyman Mabedinin Kudsü’l Akdes bölümünün temelini teşkil ettiği, dünyanın ortasında bulunduğu, Nuh’un gemisinin tufandan sonra onun üstüne oturduğu gibi inanışlar mevcuttur.

Hıristiyanlara göre Hz. İsa haşr günü adalet kürsüsünü bu taşın üzerine kuracak ve insanlara ait hükümleri bu kürsüden verecektir. Rivayete göre kayanın üzerinde Hz. Muhammed ve Hz. İdris’in ayak izleri ve Hz. Cebrail’in parmak izleride bulunmaktadır.

Kubbet-üs Sahra Emevi Halifesi Abdülmelik bin Mervan tarafından yaptırılmıştır. Hacer-i Muallak denilen kaya kütlesini örten kubbe olduğu için Kubbet-üs Sahra yani Kaya Kubbesi denir.

KUDÜS NASIL FETHEDİLDİ?

İslam orduları Ebu Ubeyd’e bin Cerrah komutasında Kudüs’ü kuşattı. Kudüs halkı anlaşma talep etti bunun üzerine şehre gelen Hz. Ömer şehri teslim alıp halka can mal kilise ve haçlarının güvenliğiyle ilgili bir emanname verdi. Hz. Ömer şehre bugünkü el-Halil kapısından girmiştir.

Emeviler döneminde Muaviye’nin devletin merkezini Şam’a nakletmesiyle Kudüs’ün önemi artıyor. Emeviler döneminde gerçekleştirilen imar ve iskân faaliyetleri neticesinde şehrin Arap nüfusu artmıştır. Emevi hanedanını yıkan Abbasilerin iktidara gelmesiyle Bağdat başkent olmuştur. Suriye ve Filistin bölgeleri nispeten geri planda kaldı ancak Kudüs İslam dünyası için Mekke ve Medine’den sonra üçüncü kutsal şehir olma özelliğini sürdürmüştür.

Kudüs Müslümanlarının Türklerle ilk karşılaşmaları Türklerin İslamiyet’i kabul etmesinden önce savaş zamanlarında olmuştur. Savaştıkları Türkler önce Müslüman sonra Abbasi hanedanının eşleri ve yöneticileri olarak bölgeye geldiler. Kudüs’te biline ilk Türk 766-809 arasında halifelik yapan Harun Reşit’in hanımı Soğdlu Türk(Maride) idi. İlk Türk yönetici ise, 838-841 arasında Abbasi orduları komutanlığı yapan, Fergana Türk hükümdarları soyundan Hayder bin Kavus olmuştur. Artık şehrin kaderinde Türkler de söz sahibiydi.Şehir 1071-1098 yılları arasında Selçuklu-Türkmen hâkimiyetinde kaldı. Haçlı seferleri sonrası 15 Temmuz 1099’da şehir düştü. Haçlılar her yeri talan ederken Muallak Kaya’sına büyük saygı gösterdiler. Haçlılar Muallak Kayası üzerine sunak inşa ettiler ve kubbedeki alemin yerine büyük bir haç diktiler. Haçlılar Muallak Kaya’sından bazen bir parça alıp memleketlerine götürüyorlardı. Haçlı kralları bunu engellemek için kayayı mermerle kapladı. Selahaddin Eyyubi’nin Kudüs’ü fethinden sonra bu mermerler kaldırılmıştır.

Müslümanlar Kudüs’ü fethettiğinde Halife Ömer Hıristiyanlara can ve mal güvenlikleri konusunda söz vermiştir. Fakat Haçlıların Kudüs’e girmesinden sonra Kudüs genelde eski görünüşünü korumakla beraber tam bir Hıristiyan şehri haline geldi, camiler kiliseye çevrildi. Yahudi ve Müslümanların şehirde sürekli kalmasına izin verilmedi.

Haçlılar şehirdeki tüm Müslümanları hatta Müslümanlara yardım ettiği gerekçesiyle tüm Yahudileri öldürerek dünyada eşi görülmemiş bir vahşet örneği sergilemiştir. Bu katliamın tanığı olan Haçlılardan Raymond D’Aguilers vahşeti şöyle aktarmıştır ‘Kentin sokakları, kesilmiş kafalar, eller ve ayaklarla doluydu. Öyle ki yolda takılıp düşmeden yürümek zor hale gelmişti. Ama tüm bunlar Süleyman Tapınağı’nda yapılanların yanında hafif kalıyordu. Orada ne mi oldu? Eğer size gerçekleri söylesem, bana inanmakta zorlanabilirsiniz. En azından şunu söylemeliyim ki Süleyman Tapınağı’nda akan kanların yüksekliği, adamlarımızın dizlerinin boyunu aşıyordu…’

Kudüs’ün ıstırabı Selahaddin Eyyubi’nin 2 Ekim 1187 yılına kadar sürmüştür. Haçlılar az bir fidye ödediler parası olmayan binlerce kişi de serbest bırakıldı. Selahaddin’in bu insanca davranışı Haçlıların vahşetiyle tam bir tezatlık gösteriyordu. Haçlılar şehirden giderken, Ortodoks ve Yakubi Hıristiyanların şehirde kalmasına ve Yahudilerin şehre yerleşmelerine izin verildi. Haçlılar tarih boyunca Kudüs’ü geri almak için sefer düzenlemeye devam etmişlerdir.

Kudüs’te Osmanlı hâkimiyeti ise 1516 ‘ da Mercidabık savaşıyla Suriye’yi ele geçiren ve ertesi yıl Kahire deki Memlük yönetimine son veren Osmanlılar Kudüs’e hâkim olmuştur. Kudüs’te Osmanlı hâkimiyeti 1917’ye kadar yaklaşık dört asır devam etmiştir.

Osmanlı devleti huzur içinde birlikte yaşamak adına çok detaylı kuralar getirmiştir. El Halil Kapısı üzerindeki kitabe, küçük bir detay gibi durur ama aslında çok şey ifade eder. ‘la ilahe illallah İbrahim Halilullah’ yazılı kitabe hangi din ve mezhebe mensup olursa olsun herkese kucak açılacağı mesajını taşır adeta.

Osmanlı devleti hem içerde hem dışarda zorluklarla mücadele ederken aynı zamanda Filistin’e yasa dışı Yahudi göçü ve Siyonizm ile de uğraşmaktaydı. Yahudilere toprak satışını engellemek maçıyla birçok tedbir alındıysada başarılı olunamadı. Osmanlı’nın gücü zayıfladıkça Kudüs için yeni bir dönem gelir. Yahudiler ilk olarak Osmanlı’yı hedef alırlar. İngilizler çıkarma yaptıklarında Yahudiler İngilizlere yardım ederler ve bu amaçla askeri bir birlik bile oluştururlar. Elbette Yahudilerin asıl arzusu, Hadrianus zamanında yok edilmesinden sonra hiçbir iz kalmayan tapınağı ayağa kaldırmaktır. Bu amaçla zaman zaman bölgeyi incelemiş, iz bulmaya çalışmışlardır. Osmanlı güçsüzleştikçe taviz kopartmak daha da kolaylaşmış ve Mescid-i Aksa alanında kazılar başlamıştır. 1880 yılında yapılan bir kazıda, bir kitabe ortaya çıkmış ve İstanbul’a getirilmiştir. M.Ö 700 yıllarına tarihlenen ve İbranice yazılı bu kitabede, suyollarınınonarımıyla ilgili bir ifade vardır. Bu kitabe daha sonraki yıllarda aslında Yahudi yerleşiminin ne kadar eski olduğu hakkında bir delil olarak görülmüş, İsrail Cumhurbaşkanı Şimon Peres kitabeyi 2007 yılında Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’den geri istemiştir.

Gelelim 1917 senesine… Kudüs için bir kader yılıdır 1917. Dönemin İngiltere Dışişleri Bakanı Balfour Siyonist hareketin liderlerinden Lord Rothshild’e bir mektup göndererek Yahudilerin bölgede siyasi varlık oluşturmalarını destekleyeceğini açıkladı.1917 senesinin Ekim ayında General Allenbey komutasındaki yüz otuz bin kişilik işgalci İngiliz ordusu Gazze’yi kuşattığında Kudüs’ün kaderide değişti. Kudüs’egiren İngiliz İşgal Orduları Komutanı Edmund Allenby Selahaddin Eyyubi’nin mezarını tekmeler ve bağırır: ‘kalk Selahaddin biz yine geldik!’şüphesiz buradaki kastı üçüncü haçlı seferine katılıp başarısız olan İngiliz kralıdır. Türk askeri sadece Gazze Kudüs hattında yirmi beş bin şehit vermiştir. Osmanlının kahraman Türk askerinin Filistin’den gidişi hiç dinmeyecek savaşların kan, gözyaşı ve kargaşanın da başlangıcıdır.

21 Eylül 1922 tarihinde artık kurulacak olan İsrail Devleti için alenen adımlar atılmaya başlanmıştır. ABD’nin Kongre ve Temsilciler Meclisi ‘‘Amerika Filistin’de Yahudilere milli yurt kurulmasına taraftardır’’ diye karar alınmıştır. O tarihte İstanbul’da buna ses çıkaracak kimse yoktur. Ankara Hükümeti buna sert bir şekilde karşı çıksa da gücü bir şey yapmaya yetecek durumda değildir. Olayların zincirleme ilerleyişine baktığımızda gizli tarihin ne demek olduğu ortaya çıkıyor. Osmanlı batarken dünyada iki yeni devlet şekillenmiştir. Türkiye ve İsrail.

14 Mayıs 1948’de bölgede İsrail devleti resmen kurulmuştur artık. İsrail’in kurulmasının üzerinden yirmi dört saat geçmeden Arap ülkeleri İsrail’e savaş açmıştır. Mısır, Suriye, Irak, Ürdün kuvvetleri saldırıya geçti ancak beklenenin aksine olaylar İsrail’in lehine gelişti. Bir yıla yakın süren bu savaşta İsrail, hem Arap kuvvetlerini bozguna uğrattı hem de Filistin’deki topraklarını genişletmeyi başardı. Filistin’deki yüzde 56’lık toprağını yüzde 78’e çıkardı. 1948 Arap-İsrail savaşında İsrail Batı Kudüs’ü işgal etmiştir. Ürdün ise doğu Kudüs’e hâkim olmuştur. Böylece Kudüs doğu ve batı olmak üzere ikiye ayrılmıştır. 1948 Arap-İsrail savaşında yüzlerce Filistinli katledilmiştir. Yüz binlerce Filistinli yurtlarından sürülmüştür. Filistinliler heryıl 15 Mayıs tarihinde yaşadıklarını ‘Nakba’ Türkçe karşılığı ‘büyük felaket’  adıyla tüm dünyaya haykırıyorlar.İsrail Ocak 1950’de Birleşmiş Milletler kararlarına aykırı olarak batı Kudüs’ü başkent ilan etti ve parlamento ile birlikte diğer önemli hükümet birimlerini oraya taşıdı. Resmi kayıtlara baktığımızda, 1948 de altmış bin Arap nüfusuna karşılık yüz bin dolaylarında olan Yahudi nüfusu 1967 yılında yüz doksan yedi bine yükselmiştir.

1967 Arap-İsrail savaşında şehrin tamamını işgal eden İsrail bazen aşırı güç kullanarak şehri Yahudileştirme çalışmalarına hız vermiştir. Yeni yerleşmeleri özellikle doğu Kudüs’e yoğunlaştırdı ve 21 ağustos 1980’de doğusu ve batısıyla birleşik Kudüs’ün İsrail’in ebedi başkenti olduğunu ilan etmiştir.

 

Özetleyen: Sultan AVŞAR & SASAM Stajyeri